Ανασχηματισμός

«Λες και τα “άλλα” πρόσωπα θα εξαγνίσουν το καζάνι της Κοινωνίας που συνεχίζει να χοχλάζει»

Καλλιστεία πολιτικής επιθεώρησης…
Σχολιάζοντας έναν ανασχηματισμό (... ή «αναδόμηση»)
Κωστής Μαυρικάκης


Ο οίκος των Παπανδρέου διέθετε ανέκαθεν το στοιχείο του αιφνιδιασμού των πολιτικών πραγμάτων, ανεβάζοντας εν πολλοίς την αδρεναλίνη των πολιτών. Αυτά τα χαρακτηριστικά, πιστοποιούσαν πάντοτε το βίο και την πολιτεία των Δυναστειών. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα όμως αυτά που έλαβαν χώρα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, ξεπέρασαν ακόμη κι αυτό το ίδιο το θέατρο του παραλόγου. Και αν δεν τα διαπερνούσαν τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής Τραγωδίας, τότε σίγουρα θα μιλούσαμε για πολιτική επιθεώρηση απερχόμενων κομματικών τσίρκων.
Δεν αναφερόμαστε ασφαλώς μόνο στις κυβερνητικές επιλογές. Αναφερόμαστε εξίσου και σε όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα και στις αλλεπάλληλες συγκλίσεις των «οργάνων» τους για τη διαχείριση της κρίσης. Ακόμη και στο «αφάτου δόξης» επιτελείο των πεφωτισμένων μεγαλοδημοσιογράφων – αναλυτών, κυρίως των τηλεοπτικών μέσων (δηλαδή το βαθύ μέρος του καταρρέοντος συστήματος), οι οποίοι συντόνιζαν από τα «παράθυρα» το σαρανταοκτάωρο ρεσιτάλ του πολύπλευρου ναυαγίου με τους ποικίλους και πλουμιστούς γελωτοποιούς. Κάποτε, μαθαίναμε στην Ιστορία, οι Έλληνες στα δύσκολα γινόμασταν ΕΝΑ. Γινόμασταν μια γροθιά. Σ’ αυτή, την παρούσα ανίατη παρακμή, δεν κατορθώθηκε ούτε καν αυτό, που αποτελούσε μοναδικό γνώρισμα της φυλής μας…
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ανακοινώνονται τα ονόματα των νέων υπουργών. Λες και το ναυάγιο ήταν θέμα προσώπων. Λες και τα «άλλα» πρόσωπα θα εξαγνίσουν το καζάνι της Κοινωνίας που συνεχίζει να χοχλάζει. Λες και οι πλατείες τώρα θα αδειάσουν. Λες και τα κουνελάκια που βγάζουν από τα καπέλα τους εκεί στο Μαξίμου, θα αποκοιμίσουν τον volgus populous. Η αναδιανομή των ίδιων προσώπων που δεν κομίζουν το νέο, αλλά ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια και την παρακμή, θα αποτελέσουν τα ΜΟΙΡΑΙΑ πρόσωπα μιας θνησιγενούς και βραχύβιας κυβέρνησης που θα βουλιάξει τους επόμενους μήνες κάτω από την μήνιν της Κοινωνίας. Κάτω από την οργή ενός Λαού που έχει αρχίσει πλέον να μην χαρίζεται. Πως θα μπορούσε άλλωστε να εξακολουθεί να χαρίζεται, αφού θα συνεχιστεί η ίδια βάρβαρη πολιτική του μνημονίου; Εκείνη δηλαδή που έδωσε ένα φτυάρι και ένα κασμά στον κάθε πολίτη για ν’ ανοίξει τον ίδιο τον τάφο του και τον τάφο των παιδιών του.
Ο βραχύβιος δρόμος που επέλεξαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση μετά το ναυάγιο μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων, πιστοποιεί και το οδυνηρό τέλος μιας εποχής που φεύγει. Ακολούθησαν δηλαδή και οι δύο, αυτό που χρόνια εφάρμοζαν. Στην πολιτική άλλωστε (κατ’ αυτούς…), είναι ανώφελο να κοιτάς πιο μακριά από δυο βδομάδες, όπως έγραψε και ο άγγλος πολιτικός Chamberlain το 1890…

© Merabello Libro D’ Oro
http://librodoro.blogspot.com, 17 Ιουνίου 2011
Εικόνα: Γιάννης Γαϊτης (1923-1984): «Ανθρωπάκια»