Αυτοδικία και αγανάκτηση

A.
Κολομβία, με πρωτεύουσα τη Μπογκοτά!
Κωνσταντίνος Φ. Σισκάκης

Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό: Η αυτοδικία είναι η χειρότερη και, κυρίως, αναποτελεσματικότερη μορφή τιμωρίας απέναντι σε οτιδήποτε νομίζουμε άδικο. Η μεγάλη κατάκτηση του δυτικού κόσμου ονομάζεται «φυσικός δικαστής», κερδήθηκε πραγματικά με αίμα και είναι μια απο τις πρωταρχικές δικλείδες ασφαλείας σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν καθένας έπαιρνε το νόμο στα χέρια του, όποτε έκρινε ότι κάτι ήταν αντίθετο με την αίσθησή του περί δικαίου;
Αν λοιπόν, ως παρορμητικός λαός, παρασυρθούμε από τη γνωστή μας «ιερή αγανάκτηση» απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δείχνει αδύναμο να διαχειριστεί τα προβλήματα που δημιούργησε, τότε θα έχουμε χάσει την γιγάντια ευκαιρία να κερδίσουμε κάτι από όλη αυτή την κρίση (και) αυτογνωσίας μας ως λαού. Το γιούρτωμα του κ. Πάγκαλου, οι προπηλακισμοί του κ. Χατζηδάκη, τα κινήματα του «δεν πληρώνω» ή τα πρόσφατα γεγονότα με τους αγανακτισμένους δεν μπορεί να έχουν την παραμικρή αξία, αν στις επόμενες εκλογές, και αν υποθετικά δεν αλλάξει κάτι δραματικά, οι πολίτες στείλουν ξανά στη Βουλή τα ίδια πρόσωπα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι στο όνομα μιας ανώριμης, αψυχολόγητης και χωρίς ορθολογικά κριτήρια αντίδρασης, αυτό που στην ουσία κάνουμε, είναι να εκτονώνουμε, απλώς, το θυμό μας! Κερδίζουμε, όμως έτσι, κάτι το ουσιαστικό; Μπορούμε να προχωρήσουμε ελπίζοντας πως κάτι διδαχτήκαμε;
Ας μην υποτιμούμε ένα από τα μεγαλύτερα δημοκρατικά μας όπλα, την ψήφο! Η ψήφος, όμως, και η σωστή της χρήση προϋποθέτει μνήμη, αλλά γι΄ αυτό, τι να πούμε τώρα; Αυτό που θα είναι πραγματικά εφιαλτικό, είναι αυτό που θα μπορούσε να προκύψει μέσα από αυτές τις πράξεις αυτοδικίας, τις προτάσεις ή ευχές για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, την κατάργηση της πολιτικής, το «κάψιμο» της Βουλής και άλλα παρόμοια φαιδρά! Η νότιος Αμερική μπορεί τελικά να είναι πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά μας, αυτό που κυοφορείται όμως, αν δεν βάλουμε μυαλό, μπορεί να μας φέρει δίπλα! Και τότε, κανείς δεν θα μπορεί να κρυφτεί πουθενά! Εξάλλου, πέρασαν πολλά χρόνια από το 1967;

Β.

Πολίτες και πελάτες
Gazmend Kapllani

Εκείνοι που επιτίθενται στους πολιτικούς αυτές τις μέρες νομίζω πως δεν είναι πολίτες αλλά απογοητευμένοι και οργισμένοι πελάτες. Δεν ζούμε την κατάρρευση της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου. Αυτή είχε συμβεί προ πολλού. Ζούμε το τέλος της πελατοκρατίας, γιατί απλά δεν υπάρχουν πια χρήματα για παζάρια και ρουσφέτια. Το θέμα είναι βαθύτερο από τους «εγκάθετους του ΣΥΡΙΖΑ». Εάν ο κάθε λαός έχει την εξουσία που του αξίζει και η κάθε εξουσία έχει τον λαό που της αξίζει. Για αυτόν τον λόγο, όσοι θέλουν κάτι άλλο και καλύτερο από το τωρινό, αντί για πέτρες να ρίξουν ιδέες για την αντικατάσταση του μισοπεθαμένου πολιτικού συστήματος. Όσοι πετάνε και ανέχονται τις πέτρες ενάντια στους πολιτικούς, στρώνουν τον δρόμο για να έρθει στην εξουσία ο χουλιγκανισμός των γηπέδων…

Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;»,  3 Ιουνίου 2011
http://gazikapllani.blogspot.com