Το «τρίκυκλο»

Περιμένοντας το τρίκυκλο
Ι.Κ. Πρετεντέρης

Το κόλπο είναι παλιό, γνωστό και (δυστυχώς) δοκιμασμένο με επιτυχία στα πανεπιστήμια: μια μικρή, εκδηλωτική και αποφασισμένη μειοψηφία παρεμποδίζει με προπηλακισμούς και κάθε λογής πράξεις πραγματικής και συμβολικής βίας την πρόσβαση στον δημόσιο χώρο του Πανεπιστημίου όποιου προσώπου δεν σκέφτεται σαν κι αυτούς ή δεν υποτάσσεται στην κυριαρχία τους.
Αποτέλεσμα; Αποκλείουν τους «αντιφρονούντες» από τον δημόσιο χώρο και καταλήγουν να τον μονοπωλούν.
Το ίδιο σχέδιο επιχειρείται τώρα σε πανελλαδική κλίμακα. Μικρές, εκδηλωτικές και αποφασισμένες μειοψηφίες θέλουν να αποκόψουν την πρόσβαση στον δημόσιο χώρο όσων δεν συμφωνούν μαζί τους, όσων φρονούν ή μιλούν διαφορετικά. Στόχος τους: η μονοπώληση του δημόσιου χώρου. Αυτού που δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν με νόμιμες, συνταγματικές διαδικασίες.
Είναι μια κλασική συνταγή πίεσης και τρομοκρατίας. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούσε η παλαιά Δεξιά της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60 για να αποκλείσει τους αντιπάλους της από το κοινωνικό προσκήνιο. Είναι ο δρόμος που οδήγησε στον θάνατο τον Γρηγόρη Λαμπράκη - ένας άλλος βουλευτής που υβρίστηκε, μουντζώθηκε και προπηλακίστηκε από αγανακτισμένους, προτού δολοφονηθεί…
Οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, θα μου πείτε. Ασφαλώς. Η τωρινή είναι χειρότερη. Διότι ας πούμε ότι αυτά τα υποδαύλιζε τότε ένα παρακράτος.
Τώρα την εκτροπή τροφοδοτεί ένα αλόγιστο θυμικό. Ενα ανεπεξέργαστο παράπονο. Μια διάχυτη οργή που προκύπτει από πραγματικές αλλά και προσχηματικές αιτίες. Ενας ανεμπόδιστος λαϊκισμός. Αλλά και ένα αμφιλεγόμενο ετερόκλητο κύκλωμα πολιτικών, δημοσιογράφων, κομματαρχών και παραγόντων που θεώρησαν ότι ήλθε η ώρα να πιάσουν την καλή ιππεύοντας (και καπηλευόμενοι…) τη λαϊκή αγανάκτηση.
Σε αυτήν εδώ τη σελίδα σημείωνα στις 16 Ιανουαρίου 2011 ότι ο βασικός κίνδυνος που απειλεί τη χώρα είναι μια «έκρηξη λαϊκισμού». Και ότι αυτός ο κίνδυνος είναι ορατός επειδή οι αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζονται επικίνδυνα, επειδή η πολιτική που έχει επιβληθεί δεν φέρνει αποτελέσματα και επειδή το πολιτικό σύστημα εμφανίζει ένα παραλυτικό έλλειμμα ηγεσίας.
Εξι μήνες αργότερα, παρακολουθούμε την έκρηξη σε απευθείας μετάδοση. Η κατάσταση κινδυνεύει να τεθεί εκτός ελέγχου, μια εξέλιξη που μπορεί να χαροποιεί μόνο όσους χρησιμοποιούν την αγανάκτηση των πολλών για να εξασφαλίσουν τη δική τους επιβίωση ή αναβίωση - εξαρτάται από την περίπτωση…
Το βέβαιο είναι ότι η δημοκρατία δοκιμάζεται. Δοκιμάζεται στις πιο θεμελιώδεις αξίες της: την αποδοχή των θεσμών, την ελευθερία του λόγου και του διαλόγου,τον σεβασμό στη διαφορά,την ανοχή στη συνύπαρξη,την ανεμπόδιστη πρόσβαση στον δημόσιο χώρο. Η δημοκρατία δοκιμάζεται επειδή αμφισβητούνται τα βασικά χαρακτηριστικά της: η ηπιότητα, η μετριοπάθεια, η ανοχή.
Τι μένει λοιπόν; Να περιμένουμε και το τρίκυκλο.

Πηγή: εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 5 Ιουνίου 2011
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=404845
jpretenteris@dolnet.gr