ΑΠΟΨΕΙΣ
Τα κόμπλεξ των Ελλήνων
Εύα Κοράλλη
Ως Νεοέλληνες, δεν έχουμε δυστυχώς να επιδείξουμε κανένα σημαντικό επίτευγμα. Όλος μας ο ζηλευτός πολιτισμός συνίσταται στο απώτερο παρελθόν. Ίσως αυτό να είναι η βαθύτερη αιτία όλων των ανασφαλειών και των συμπλεγματικών συμπεριφορών που διαμορφώνουν την καθημερινότητα και εν τέλει τη ζωή μας.
Ο Νεοέλληνας, ως γνήσιος Ευρωπαίος και Δυτικός, επικεντρώνεται περισσότερο στο Δικαίωμά του, σ’ αυτό που οι υπόλοιποι του χρωστούν, σε αντίθεση με τον άνθρωπο της Ανατολής που περιστρέφει τη ζήση του κυρίως γύρω από το Χρέος του, αυτό που ο ίδιος οφείλει.
Η γαλούχηση στο μόνιμο δικαίωμα δημιουργεί στον Έλληνα έναν ανομολόγητο και καταπιεσμένο θυμό. Γιατί η ζωή, που οι περισσότεροι διάγουν, διαφέρει παρασάγγας απ’ το πρότυπο της ζωής των σταρ και των πλουσίων, που με περισσή λεπτομέρεια προβάλλουν οι καθημερινές λάιφ στάιλ εκπομπές. Αυτό το ύφος ζωής, κατά την ακριβή μετάφραση του αγγλικού όρου, οδηγεί στη ματαιόδοξη αυτοπαγίδευση της παραέξω καλής εικόνας.
Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταξίωσης και οικογενειακής δικαίωσης του Έλληνα είναι η αναγνώριση, ο θαυμασμός και η ζήλεια των άλλων στο πρόσωπό του και στα μοναδικά του προσόντα. Όταν αυτό δε συμβαίνει άμεσα απορεί, δυσφορεί, ενοχλείται. Σε καμία των περιπτώσεων δε γδέρνει τη σκέψη του το αγκαθάκι της αμφιβολίας και της αυτοκριτικής: Μήπως τα εξαιρετικά του χαρίσματα δεν είναι και τόσο σπάνια και μήπως η εξωτερική του εικόνα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το καθρέφτισμα του εσωτερικού, ενίοτε ρηχού εαυτού; Όχι βέβαια. Αξίζει πάρα πολλά. Όμως η κακή του μοίρα χρόνια τώρα συνεχίζει ξεδιάντροπα να του τα στερεί και οι άλλοι είναι τόσο άθλιοι, άδικοι και μνησίκακοι που από καθαρό εγωισμό δεν αναγνωρίζουν τα ταλέντα του. Η πιο ευέλικτη, άνετη και αποδεκτή εξήγηση που καμουφλάρει κάθε αδυναμία, απραξία, ανικανότητα, αδράνεια.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ο Έλληνας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μνησίκακος και κακεντρεχής. Αρέσκεται και αγαλλιάζει στην καταστροφή του άλλου, που τη βαφτίζει Θεία Δίκη, γιατί έτσι μετριάζει τη δική του μιζέρια. Η θέση του θεατή της συμφοράς του άλλου αποτελεί για τον Έλληνα μοναδική απόλαυση.
Η δεύτερη μεγάλη του απόλαυση είναι οι έξοδοι, η παρέα, το κουτσομπολιό. Ζωή χωρίς τα παραπάνω είναι παράξενη και κατά συνέπεια μη αποδεκτή. Η παρέα συνδυάζεται τις περισσότερες φορές με το καλό φαγητό, γιατί πως να το κάνουμε ο Έλληνας είναι και καλοφαγάς. Απολαμβάνει ηδονικά το φαγητό του και το ανάγει σε ακρογωνιαίο λίθο της διασκέδασης και της ευημερίας. Άλλωστε και το πρότυπο της ελληνίδας μάνας είναι συνυφασμένο με την εικόνα της πασίχαρης μητέρας που καμαρώνει επιδεικτικά το στρουμπουλό της καμάρι, γιατί έφαγε όλο του το φαγητό …«το χρυσό μου». Το ίδιο «χρυσό μου» και η συνομήλικη παρέα του είναι ικανό να αναστατώσει οποιαδήποτε γειτονιά, παραλία, εκδήλωση με τα φωνητικά προσόντα των υπερβολικών ντεσιμπέλ, που κληρονομικά διαθέτει.
Κληρονομικά επίσης, ο Έλληνας έχει την απειθαρχία στο αίμα του και όπως λέει και το ρητό: «του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υποφέρει». Γι αυτό είναι υπεράνω νόμων και εξουσίας. Κανείς εξάλλου δεν είναι πιο άξιος, έξυπνος, ικανός, καταρτισμένος, ώστε να του υποδείξει τι πρέπει να κάνει.
Πάνω απ’ όλα ο Έλληνας είναι πατριώτης. Μπορεί να αποδημά την κουλτούρα του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά στα δικά του εδάφη δε δέχεται εξωγενείς αλλοιώσεις. Μπορεί να αγοράζει και να δημιουργεί περιουσία στο εξωτερικό, αλλά καταριέται και τιμωρεί τον ξένο, που κάνει χρήση του δικαιώματος της αγοράς και της δημιουργίας σε ελληνικά χωρικά.
Έτσι είναι ο Νεοέλληνας: βαθύτατα οργισμένος, μοιρολάτρης, φωνακλάς, φλύαρος, λάτρης του καλού φαγητού και της διασκέδασης, απείθαρχος σωβινιστής. Έτσι είμαι κι εγώ και καθόλου, μα καθόλου, δεν διαφέρω. Το μόνο που μου – μας εύχομαι: Καλή φώτιση και καλές διακοπές… αφού ως Νεοέλληνες θα μεταναστεύσουμε και πάλι μαζικά τον Αύγουστο.
Πηγή: Ιστοσελίδα «Κρητών Περιφέρεια», 20 Ιουλίου 2011
http://kritonperiferia.gr/2011/07/20/ta-komplex-ton-ellinon/#comment-46
Τα κόμπλεξ των Ελλήνων
Εύα Κοράλλη
Ως Νεοέλληνες, δεν έχουμε δυστυχώς να επιδείξουμε κανένα σημαντικό επίτευγμα. Όλος μας ο ζηλευτός πολιτισμός συνίσταται στο απώτερο παρελθόν. Ίσως αυτό να είναι η βαθύτερη αιτία όλων των ανασφαλειών και των συμπλεγματικών συμπεριφορών που διαμορφώνουν την καθημερινότητα και εν τέλει τη ζωή μας.
Ο Νεοέλληνας, ως γνήσιος Ευρωπαίος και Δυτικός, επικεντρώνεται περισσότερο στο Δικαίωμά του, σ’ αυτό που οι υπόλοιποι του χρωστούν, σε αντίθεση με τον άνθρωπο της Ανατολής που περιστρέφει τη ζήση του κυρίως γύρω από το Χρέος του, αυτό που ο ίδιος οφείλει.
Η γαλούχηση στο μόνιμο δικαίωμα δημιουργεί στον Έλληνα έναν ανομολόγητο και καταπιεσμένο θυμό. Γιατί η ζωή, που οι περισσότεροι διάγουν, διαφέρει παρασάγγας απ’ το πρότυπο της ζωής των σταρ και των πλουσίων, που με περισσή λεπτομέρεια προβάλλουν οι καθημερινές λάιφ στάιλ εκπομπές. Αυτό το ύφος ζωής, κατά την ακριβή μετάφραση του αγγλικού όρου, οδηγεί στη ματαιόδοξη αυτοπαγίδευση της παραέξω καλής εικόνας.
Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταξίωσης και οικογενειακής δικαίωσης του Έλληνα είναι η αναγνώριση, ο θαυμασμός και η ζήλεια των άλλων στο πρόσωπό του και στα μοναδικά του προσόντα. Όταν αυτό δε συμβαίνει άμεσα απορεί, δυσφορεί, ενοχλείται. Σε καμία των περιπτώσεων δε γδέρνει τη σκέψη του το αγκαθάκι της αμφιβολίας και της αυτοκριτικής: Μήπως τα εξαιρετικά του χαρίσματα δεν είναι και τόσο σπάνια και μήπως η εξωτερική του εικόνα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το καθρέφτισμα του εσωτερικού, ενίοτε ρηχού εαυτού; Όχι βέβαια. Αξίζει πάρα πολλά. Όμως η κακή του μοίρα χρόνια τώρα συνεχίζει ξεδιάντροπα να του τα στερεί και οι άλλοι είναι τόσο άθλιοι, άδικοι και μνησίκακοι που από καθαρό εγωισμό δεν αναγνωρίζουν τα ταλέντα του. Η πιο ευέλικτη, άνετη και αποδεκτή εξήγηση που καμουφλάρει κάθε αδυναμία, απραξία, ανικανότητα, αδράνεια.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ο Έλληνας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μνησίκακος και κακεντρεχής. Αρέσκεται και αγαλλιάζει στην καταστροφή του άλλου, που τη βαφτίζει Θεία Δίκη, γιατί έτσι μετριάζει τη δική του μιζέρια. Η θέση του θεατή της συμφοράς του άλλου αποτελεί για τον Έλληνα μοναδική απόλαυση.
Η δεύτερη μεγάλη του απόλαυση είναι οι έξοδοι, η παρέα, το κουτσομπολιό. Ζωή χωρίς τα παραπάνω είναι παράξενη και κατά συνέπεια μη αποδεκτή. Η παρέα συνδυάζεται τις περισσότερες φορές με το καλό φαγητό, γιατί πως να το κάνουμε ο Έλληνας είναι και καλοφαγάς. Απολαμβάνει ηδονικά το φαγητό του και το ανάγει σε ακρογωνιαίο λίθο της διασκέδασης και της ευημερίας. Άλλωστε και το πρότυπο της ελληνίδας μάνας είναι συνυφασμένο με την εικόνα της πασίχαρης μητέρας που καμαρώνει επιδεικτικά το στρουμπουλό της καμάρι, γιατί έφαγε όλο του το φαγητό …«το χρυσό μου». Το ίδιο «χρυσό μου» και η συνομήλικη παρέα του είναι ικανό να αναστατώσει οποιαδήποτε γειτονιά, παραλία, εκδήλωση με τα φωνητικά προσόντα των υπερβολικών ντεσιμπέλ, που κληρονομικά διαθέτει.
Κληρονομικά επίσης, ο Έλληνας έχει την απειθαρχία στο αίμα του και όπως λέει και το ρητό: «του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υποφέρει». Γι αυτό είναι υπεράνω νόμων και εξουσίας. Κανείς εξάλλου δεν είναι πιο άξιος, έξυπνος, ικανός, καταρτισμένος, ώστε να του υποδείξει τι πρέπει να κάνει.
Πάνω απ’ όλα ο Έλληνας είναι πατριώτης. Μπορεί να αποδημά την κουλτούρα του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά στα δικά του εδάφη δε δέχεται εξωγενείς αλλοιώσεις. Μπορεί να αγοράζει και να δημιουργεί περιουσία στο εξωτερικό, αλλά καταριέται και τιμωρεί τον ξένο, που κάνει χρήση του δικαιώματος της αγοράς και της δημιουργίας σε ελληνικά χωρικά.
Έτσι είναι ο Νεοέλληνας: βαθύτατα οργισμένος, μοιρολάτρης, φωνακλάς, φλύαρος, λάτρης του καλού φαγητού και της διασκέδασης, απείθαρχος σωβινιστής. Έτσι είμαι κι εγώ και καθόλου, μα καθόλου, δεν διαφέρω. Το μόνο που μου – μας εύχομαι: Καλή φώτιση και καλές διακοπές… αφού ως Νεοέλληνες θα μεταναστεύσουμε και πάλι μαζικά τον Αύγουστο.
Πηγή: Ιστοσελίδα «Κρητών Περιφέρεια», 20 Ιουλίου 2011
http://kritonperiferia.gr/2011/07/20/ta-komplex-ton-ellinon/#comment-46
Φωτογραφία: Γκράφιτι στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, Ιούνιος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου