Nα είσαι και να φαίνεσαι

Nα είσαι και να φαίνεσαι.
Τα καλά στοιχεία της κοινωνίας μετριούνται από τη γλώσσα και το ύφος τους
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Μια φορά κι έναν καιρό (το 2007 δηλαδή), πριν η Χρυσή Αυγή γίνει ο κεντρικός εφιάλτης της νύχτας μας, είχα γράψει ένα κομμάτι σε αυτή την εφημερίδα με αφορμή την παρουσία των νεοναζιστών στην Έκθεση Βιβλίου. Είχα φρικάρει που κάτω από την Ακρόπολη εξετίθεντο φάτσα κάρτα βιβλία για την εξολόθρευση των Εβραίων και των κίναιδων.
Έλεγα, άκρες μέσες, ότι η ανοχή της δημοκρατίας και οι πολιτικά ορθές αγκυλώσεις μας είναι η κερκόπορτα, μέσα από την οποία τα πιο δολοφονικά και ανελεύθερα πνεύματα θα μπουν στην κοινωνία για να τη μαγαρίσουν. Κι ότι σε τέτοια πρόσωπα πρέπει να κλείνεις τα μικρόφωνα. Τέτοια ελευθερία του λόγου –έλεγα– είναι φλώρικος μεταμοντερνισμός, που την ώρα μιας σφαγής κοιτάει την ωραία καμπύλη που διαγράφει το μαχαίρι --και του βρίσκει αισθητικές αρετές.
Έξι χρόνια μετά, δεν πιστεύω πια αυτό το πράγμα. Δεν μπορούσες να κλείσεις τα μικρόφωνα, τρόπος του λέγειν, ούτε την εποχή του τηλέγραφου. Πόσο μάλλον στην εποχή του Ίντερνετ. Όταν κάτι εμφορείται από τη Δύναμη του Κακού (ή του Καλού, το ίδιο κάνει) μεταδίδεται σαν ιός, φτάνει σαν κλέφτης στο προετοιμασμένο αυτί. Ειδικά τώρα. Και οι απαγορεύσεις δίνουν μεγαλύτερη αίγλη σε αυτό που απαγορεύουν.
Όχι, ο νεοναζισμός δεν θα σβήσει μέσω των απαγορεύσεων – και στο γκάλοπ του LIFO.gr απάντησα αρνητικά. Η Χρυσή Αυγή πρέπει να καταδειχτεί σε όλη τη δολοφονική της βλακεία (εκθέσεις ιδεών και συμβολισμοί μογγολικής διαβολικότητας στα walls τους) και ακολούθως να ταραχτεί στη νομιμότητα. Να απογυμνωθεί από κάθε επιχείρημα, να απομαγευθεί από κάθε «αιρετική» ιδιότητα. Το ήθος των αντιπάλων ορίζεται από τα όπλα που χρησιμοποιούν. Τα κτήνη χρησιμοποιούν φαλτσέτες, οι σοβαροί άνθρωποι το πνεύμα τους και την απόφασή τους να προχωρήσει η ζωή.
Και ναι, ακόμα και η γλώσσα (που κόκαλα τσακίζει), με την οποία γίνεται κριτική στη Χρυσή Αυγή, ΔΕΝ πρέπει να έχει τη φασίζουσα αμετροέπεια και τη στρεψοδικία του μίσους που χαρακτηρίζουν το νεοναζιστικό μόρφωμα. Η Γλώσσα (όπως και η φάτσα) τα λέει όλα. Οι λέξεις, οι εκφράσεις, η στίξη – αρκούν για να καταλάβεις το ποιόν και τις προθέσεις εκείνου που μιλά.
Και δυστυχώς, ίσως και χάρη στην ανεξέλεγκτη θερμότητα των σόσιαλ μίντια, πολλοί (οι περισσότεροι) κρίνουν τη Χ.Α. με γλώσσα και επιχειρήματα σφαγείου: ακριβέστερα, με κατάρες, χυδαιολογίες και απειλές. Γνήσια παιδιά ενός εκτροχιασμένου Ίντερνετ, το οποίο με τον μανδύα της αιρετικότητας τραμπουκίζει φύρδην μίγδην τους πάντες. Πόσο μάλλον τις φαιδρές ή εγκληματικές μορφές της Χρυσής Αυγής.
Γι’ αυτό και ήταν τόσο εξαιρετική και καίρια η στάση του Αγγελάκα στη συναυλία του. Σε κάποιους που φώναξαν «Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» είπε: «Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι αυτή. Η απάντηση είναι η ψύχραιμη σκέψη. Να προσέξουμε τον φασισμό που κρύβουμε όλοι μέσα μας».
Με καλύπτει απολύτως.
Μέχρι να αποδειχτεί, μια μέρα, αργότερα, πολύ αργότερα, ότι τα χέρια της γιαγιάς μας έχουν τρίχες, η φωνή της είναι χοντρή και έχει δόντια κοφτερά κάτω από το δαντελωτό (πολιτικά ορθό) σκουφί της.

Πηγή: www.lifo.gr, 25 Σεπτεμβρίου 2013
http://www.lifo.gr/mag/columns/5909

«Φασίστες, κουφάλες…»

Ναι! Μπορεί, πραγματικά, τα φασιστικά μορφώματα (και όχι μόνο) να πολεμούν τη Δημοκρατία με τα ίδια της τα όπλα, αυτό όμως δε σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι πρέπει να απαντάει κανείς με τον ίδιο τρόπο.

Ας είμαστε προσεκτικοί και, το κυριότερο, ψύχραιμοι. Κι ας αναλογιστούμε ποιο έλλειμμα παιδείας έφερε ως εδώ τα πράγματα!

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι!

READER’S DIGEST
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ 

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι!

Μάνος Χατζιδάκις

Ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Πηγή: Lifo.gr, 11 Μαρτίου 2012
http://www.lifo.gr/team/readersdigest/30496
Πηγή δημοσίευσης: MusicPaper.gr
http://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1800&catid=2&Itemid=36

Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό;

Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό;
π. Δημήτρης Θεοφίλου*

«Η τόλμη, η ειλικρίνεια και το νοιάξιμο για τον αδιάκριτα πλησίον,
μας καθιστούν αυθεντικούς ανθρώπους,
φορείς ελπίδας και πολιτισμού για ένα ξάστερο αύριο»

Θα περίμενε κανείς η «καθεύδουσα και αυτοαπασχολούμενη» ελλαδική εκκλησία, να τολμήσει, να ρισκάρει, να διακινδυνεύσει να βρεθεί απέναντι από το σκοτάδι, το νεοφασισμό και το νεοναζισμό που εκκολάπτεται ξανά σαν το αυγό του φιδιού, και μας απειλεί σαν κοινωνία, σαν πολιτισμό, σαν δημοκρατία. Σιωπά όμως ενοχικά, όπως έκανε το 1936-1940 με τη φασιστική-ναζιστική μεταξική δικτατορία, αλλά και πολύ πιο πρόσφατα με την αμερικανοκίνητη δικτατορία 1967-1974 των συνταγματαρχών.
Η ιστορία πώς να ξεπλύνει τόση αδιάντροπη ενοχή και συνεργασία. Ακόμη μέχρι σήμερα βγαίνουν νοσταλγοί «δεσποτάδες» (θα ήταν προσβολή για τον επισκοπικό θεσμό να τους ονοματίσουμε αλλιώτικα) και λιβανίζουν ξεδιάντροπα τους βρικόλακες και εμπόρους εθνικοφροσύνης του λαού και των ιερών και οσίων της ιστορίας μας.
Χείλη λοιπόν ερμητικά κλειστά, βρισκόμενα σε ουδέτερη σιωπή, αλλά ουδέτερη σιωπή δεν υπάρχει, παρά μόνο σιωπηρή συνενοχή. Γόνοι, παιδιά και εγγόνια συνεργατών κατακτητών, δοσίλογων και ταγματασφαλιτών σηκώσανε κεφάλι και έχουν άποψη για τα πάντα χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία στης οποίας το σώμα έχουν ασελγήσει επανειλημμένως. Πριν αρκετούς αιώνες κάποιοι πρόγονοί μας θα αναφωνούσαν λίγη «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ».
Ντρέπομαι ειλικρινά σαν πολίτης αλλά και σαν κληρικός αυτού του τόπου, να ανέχομαι και να συνεχίζω να καλύπτω με τη σιωπή και ανανδρία μου, όλο αυτό το συμφερτό δήθεν αγανακτισμένων φασιστοειδών που επαγγέλλονται μια νέα ναζιστική κοινωνία με «καθαρούς φυλετικά άρειους με βάση το DNA», έτσι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου και σε αυτό προσκαλώ και άλλους.
Αν τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα δεν ήταν τόσο ανατριχιαστικά, ίσως να περιοριζόταν το όλο ζήτημα στο χώρο της ψυχιατρικής, αλλά δυστυχώς η κατάσταση «ξεφεύγει» εχθές χτύπησαν και τραυμάτισαν κάποιους που είχαν διαφορετική άποψη, σήμερα χτύπησαν γυναίκες μέλη του κοινοβουλίου αύριο θα κάνουν πογκρόμ όπου και όποιον στοχοποιήσουν. Είναι μια επικίνδυνη μειοψηφία, θα τους αφήσουμε «αδέσποτους» να μας «υπερασπίζονται» ή να μας «κακοποιούν» ανάλογα με τις αρρωστημένες διαθέσεις τους;
Είμαστε οι πολλοί, ας βάλουμε τα όρια ανοχής και αντοχής, σαν συντεταγμένη κοινωνία, σαν πολιτισμός, σαν θρησκευτικό ή ιδεολογικό «πιστεύω» απέναντι στη βία, στο φασισμό και το σκοτάδι. Λυπάμαι πολύ γιατί τούτες εδώ οι σκέψεις αρθρώνονται από κάποιον χαμηλά στην εκκλησιαστική και κοινωνική ιεραρχία με οικογένεια και βαριές υποχρεώσεις και όχι από εκείνους που θα έπρεπε ως πνευματικοί ταγοί να αφήσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις αξόδευτες «ευσεβείς» προθέσεις και να εκτεθούν, να διακριθούν, να τοποθετηθούν, να τολμήσουν, αφήνοντας πίσω Mercedes, μίτρες, αυτοκρατορικούς μανδύες, πατερίτσες και αυτό-ικανοποιητικά κιτς συλλείτουργα που προκαλούν τόσο με τη χλιδή τους όσο και με τον αρχοντο-χωριατισμό τους, τον αναξιοπαθούντα αδελφό.
Στο πρόσωπο του καθενός χωριστά και όλων μαζί η εκκλησία, θα έπρεπε να αναγνωρίζει το πρόσωπο του Χριστού. Στο βαθμό λοιπόν και στην έλλειψη αναγνωρισιμότητας αυτού του ίδιου του Χριστού αναδεικνύεται περίτρανα το ξαστόχισμα του ουρανού και της Βασιλείας Εκείνου που τα έδωσε όλα δίχως να προσδοκά τίποτε.
Ξέρω πως με τα λόγια τούτα πολλοί ξεβολεύονται και ενοχλούνται, αλλά τι να κάνουμε ο Χριστός και η διδασκαλία του ποτέ δεν υπήρξαν, βολικά εργαλεία, στα χέρια τυράννων, δημοκόπων και άπραγων θεατών της ιστορίας.
Αν η σύγχρονη ελλαδική εκκλησία δεν τολμήσει να αναμετρηθεί με τον κακό εαυτό της και δεν ανταποκριθεί με εμπειρικό και βιωματικό τρόπο (και όχι με αδάπανες φανφάρες από τους άμβωνες) - στις ανάγκες των καιρών και του λαού της, που σίγουρα δεν περιορίζονται μόνο σε προσφορά τροφής αλλά σε δόσιμο νοήματος ζωής, με σταυρικό παράδειγμα που δείχνει και μαρτυρά την επερχόμενη φαεσφόρα ανάσταση - είναι καταδικασμένη τόσο ενδοϊστορικά όσο και μεταφυσικά σε μη αναγνωρισιμότητα, ως φορέα αληθινού νοήματος της όντως ζωής και κιβωτού της σωτηρίας, από τον μοναδικό Κύριο και Δεσπότη της.

* O παπα-Δημήτρης Θεοφίλου είναι εφημέριος στη Φωκίδα. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής.

Πηγή: μπλογκ «Η Θεολογία μισοπέλαγα», 12 Ιουνίου 2012
http://e-theologia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_12.html

Φασισμός: Τι ξαφνικά που προκύπτουν όλα!

Φασίζουσες συμπεριφορές
Άγγελου Στάγκου

Η Ελλάδα καταρρέει και ταυτόχρονα βαδίζει αγέρωχη προς την έξοδο από την Ευρωζώνη και την απομόνωση. Στόχο τον οποίο φαίνεται να επιδιώκει, όπως προκύπτει από τη συμπεριφορά των ελίτ και μεγάλου μέρους των πολιτών της, χωρίς όμως να αποκλείεται να το επιθυμούν πλέον και οι εταίροι δανειστές της, σύμφωνα με αρκετές ενδείξεις. Οι προσεκτικοί παρατηρητές επισημαίνουν ότι ήδη υπάρχουν φαινόμενα σταδιακής χρεοκοπίας, κρίνοντας από τις ελλείψεις φαρμάκων, τα προβλήματα στον τομέα της ενέργειας, την κατάσταση των νοσοκομείων και βέβαια της πραγματικής οικονομίας. Παράλληλα, ακούγεται όλο και περισσότερο η άποψη στο εξωτερικό ότι η Ευρωζώνη θα ηρεμήσει αν απαλλαγεί από τη χώρα μας.
Ολα αυτά όμως δεν απασχολούν τους Ελληνες τις τελευταίες δύο ημέρες. Τους Ελληνες, την πολιτική τάξη και τα μίντια απασχολούν οι εικόνες της εκπομπής του Γ. Παπαδάκη, της οποίας η σύνθεση του πάνελ αποτελούσε συνταγή για δημιουργία έντασης, αλλά το πράγμα ξέφυγε και προκλήθηκε έκρηξη. Αυτό δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο τη βιαιοπραγία του Ηλία Κασιδιάρη που είναι σαφές ότι πρόκειται για κινούμενη «βόμβα», ακόμη και για τα μέτρα της Χρυσής Αυγής, που πάσχιζε να κρύψει κάπως σε αυτή τη φάση τον πραγματικό και πολύ επικίνδυνο εαυτό της, για να εδραιωθεί κοινοβουλευτικά. Ομως, το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Αποτελεί συνέχεια πολλών επεισοδίων τα οποία τα τελευταία δύο χρόνια υπονομεύουν το δημοκρατικό πολίτευμα, έχουν συμβάλει σημαντικά στη διαμόρφωση του σημερινού κλίματος, δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτά από μία στοιχειωδώς συγκροτημένη και δημοκρατική κοινωνία, αλλά δυστυχώς δικαιολογήθηκαν, χειροκροτήθηκαν και καθόρισαν τις πολιτικές εξελίξεις.
Αναμφίβολα, η φραστική επιθετικότητα, η ατομική και συλλογική αγένεια και ο χουλιγκανικός «πολιτισμός» είναι χαρακτηριστικά της κοινωνικής μας ζωής εδώ και αρκετά χρόνια. Πρόσφατα, με πρόσχημα την κρίση απέκτησαν νέες διαστάσεις και δημιούργησαν «κουλτούρα» πολιτικής βίας που κατ’ αρχήν βρήκε θαλπωρή σε κόμματα και μίντια, ενώ παράλληλα δεν αντιμετωπίστηκε με αποφασιστικότητα από την πολιτεία. Κορυφαία παραδείγματα η πυρπόληση της «Μαρφίν» που κατέληξε στον τραγικό θάνατο τριών αθώων, οι καταστροφές στην Αθήνα από «μπαχαλάκηδες» πάσης φύσεως και προέλευσης και η «εξέγερση» της Κερατέας.
Σε δεύτερο επίπεδο, αλλά εξίσου σημαντικό, οι αλλεπάλληλοι προπηλακισμοί ή και ξυλοδαρμοί πολιτικών και δημοσίων προσώπων (Κ. Παπούλιας, Κ. Χατζιδάκης, Θ. Πάγκαλος, Γ. Πεταλωτής, Χρ. Μαγκούφης, Γ. Νταλάρας, για να θυμηθούμε μερικούς) δικαιολογήθηκαν ως αντιδράσεις «αγανακτισμένων» και παράλληλα υιοθετήθηκαν από τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς. Το ίδιο έγινε και με το κίνημα του «Δεν πληρώνω» που οι οπαδοί του ασκούν συχνά βία και σε όσους θέλουν να πληρώσουν. Ανάλογη ήταν η στάση απέναντι στις ενέργειες οργανωμένων μειοψηφιών στα πανεπιστήμια.
Στο διάστημα αυτό, η παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς χάθηκε και στη θέση της δημιουργήθηκε η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μνημονιακών - αντιμνημονιακών, ή εκείνων που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και θέλουν τη διατήρηση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και των άλλων που προσπάθησαν και προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη, υπονομεύοντας την ευρωπαϊκή προοπτική. Στο σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπ... η Βουλή» που φώναζαν σε αγαστή σύμπνοια αριστεροί και δεξιοί «αγανακτισμένοι» προστέθηκαν απερίγραπτες δηλώσεις και χαρακτηρισμοί. Μέσα στη Βουλή ακούστηκε το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» από βουλευτή του ΚΚΕ, ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι «μάλλον κάποιοι Ελληνες δεν είναι και τόσο Ελληνες», εννοώντας τους Λ. Παπαδήμο, Ευ. Βενιζέλο, Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά και διάφοροι «αντιμνημονιακοί», ανάμεσά τους γνωστοί δημοσιογράφοι, χαρακτήριζαν «δωσίλογους» και «γερμανοτσολιάδες» όσους υποστήριζαν ότι πρέπει να εφαρμοστούν τα μνημόνια για να επιβιώσει η Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη.
Αναμφισβήτητα, η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει όλα τα γνωρίσματα ενός φασιστικού κόμματος. Ωστόσο, τα δύο τελευταία χρόνια ζήσαμε φασίζουσες συμπεριφορές και από άλλους χώρους, που μαζί με την ανεπάρκεια της πολιτείας, δημιούργησαν το υπόβαθρο για να μπει στη Βουλή η Χρυσή Αυγή και να εκδηλωθούν οι Κασιδιάρηδες.

Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή» 10 Ιουνίου 2012
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_10/06/2012_485054

Φασισμός: Τι ξαφνικά που προκύπτουν όλα!

ΓΝΩΜΕΣ
Μιθριδατισμός
Μάκη Βοϊτσίδη

Αν ισχύει το «ουδέν κακόν, αμιγές καλού», το όφελος που η ελληνική κοινωνία μπορεί ν’ αποκομίσει από τη συμπεριφορά του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής είναι ότι τώρα πλέον ξέρει. Δεν έχει το τεκμήριο της άγνοιας για το κόμμα στο οποίο έδωσε το 7% των ψήφων. Αλλά όλα όσα συνέβησαν χτες στο τηλεοπτικό πλατό δεν ήρθαν από το πουθενά -και ας παριστάνουμε τους αιφνιδιασμένους. Ο δημόσιος διάλογος γίνεται διαρκώς και πιο βίαιος. Μπορεί να μην είχε ξυλοδαρμούς, έχει όμως υπονοούμενα, ειρωνείες, προσβολές, χλευασμούς, προκλήσεις, τζάμπα μαγκιά και φραστικούς προπηλακισμούς. Από εδώ, μέχρι το να σηκώσει κάποιος το χέρι, η απόσταση είναι μόλις μισό βήμα.
Με όλα αυτά, κατά τρόπο μιθριδατικό, έχουμε εξοικειωθεί. Εθισμένοι στη βία, παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν γύρω μας σαν θεατές σε ρωμαϊκή αρένα. Περάσαμε πρώτα από τη φάση της «αγωνιστικής αγένειας». Ο ευγενής πολιτικός που προσπαθεί να αρθρώσει λόγο και επιχειρήματα είναι «ξενέρωτος», άρα άχρηστος. Πήγαμε στην «ηρωοποιημένη ανομία». Οι νόμοι ψηφίζονται στη Βουλή αλλά καταργούνται «στο δρόμο». Ή στους λόφους της Κερατέας. Τι έγινε στην Κερατέα; Ενα έργο απόλυτης προτεραιότητας, εγκεκριμένο ως προς τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, χρηματοδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ελεγμένο ως προς τη νομιμότητα από το Συμβούλιο της Επικρατείας, έμεινε στη μέση, επειδή εκατό άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν «αντίσταση» με μολότοφ. Και κάπως έτσι φτάσαμε στη «συμβολική βία». Η οποία συνήθως δεν ήταν καθόλου συμβολική αλλά κανονικότατη βία. Οπως, για παράδειγμα, εκείνη που έστειλε στο νοσοκομείο τον πρώην πρύτανη του ΑΠΘ, όταν εκείνος επέμενε να συζητηθεί το ακαδημαϊκό πρόγραμμα σε πείσμα των εισβολέων... Και, για να μην ξεχνιόμαστε, ο νόμος για την ανάδειξη των νέων συμβουλίων διοίκησης στα ΑΕΙ δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί, γιατί, κάθε φορά που προκηρύσσονται εκλογές, προπηλακίζονται οι υποψήφιοι και τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής. Απλώς, η βία στην Κερατέα, όπως η βία κατά του Μάνθου, του Πανούση, της Σώτης Τριανταφύλλου και δεκάδων άλλων, είναι «αριστερή». Δηλαδή, έχει φωτοστέφανο.

Και μετά, προέκυψε η Χρυσή Αυγή.

Πηγή: εφημερίδα: «Αγγελιοφόρος», 8 Ιουνίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=141122