παρακάτω, παραπέρα - να, λίγος δρόμος ακόμα!
24.12.13
21.12.13
Για τον κ. Μιχάλη Λιάπη…
Για τον κ. Μιχάλη Λιάπη…
Κωνσταντίνος Φ. Σισκάκης
Δεν συνηθίζω να γράφω για την φαιδρότητα του πολιτικού συστήματος. Πολύ περισσότερο, με απασχολεί το υπόβαθρο μέσα στο οποίο κινείται αυτό. Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, όλοι εμείς, ο ελληνικός Λαός. Το Πολιτικό Σύστημα αυτής της χώρας δεν έχει έρθει από άλλον πλανήτη. Δεν είναι καν κάτι αφηρημένο, όπως –πολύ βολεύει– να πιστεύουμε οι περισσότεροι από μας. Αποτελείται από ανθρώπους που, με βάση δημοκρατικές διαδικασίες (κυριολεκτικά), αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας αυτό που τους αναθέτω Εγώ. Κι Εσείς, όλοι.
Η περίπτωση του κ. Μιχάλη Λιάπη έχει δύο διαστάσεις. Η μία, είναι η ανθρωποφαγική πλευρά των ΜΜΕ. Έχοντας τη δυνατότητα να ανασύρουν από το αρχείο τους ολόκληρη τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, προσφέρουν τελικά στους τηλεθεατές αυτό που προσέφεραν και τα ρωμαϊκά Κολοσσαία! Κυριολεκτικά. Αίμα, προσβολή, διαπόμπευση, και εντέλει την πιο λαϊκιστική πλευρά τους. Χωρίς κανένα τεκμήριο αθωότητας. Έστω, θεωρητικά. Δεν είναι απίστευτο, και δείγμα των νέων ηθών που πρέπει να περιμένουμε, να παρουσιάζονται στα δελτία της Δημόσιας Τηλεόρασης τα tweets του κάθε πικραμένου για τον συγκεκριμένο πολιτικό; Από την Δημόσια Τηλεόραση; Tweets πια και στα δελτία ειδήσεων;
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο…
Το πιο σημαντικό είναι πως στο πρόσωπο του κ. Μιχάλη Λιάπη, πολύ φοβούμαι, πως ο κάθε 'Ελληνας δεν βλέπει κανέναν άλλον, από τον ίδιο τον Εαυτό του! Ο κ. Λιάπης, απλώς, συμπυκνώνει αυτό που είναι για τον καθένα μας το εθνικό σπορ. Η οθωμανική μας αντίληψη σχετικά με το πώς θα ξεφύγουμε και θα ξεγελάσουμε το Κράτος «απατεώνα», «κλέφτη» κλπ. (για το αντίθετο, μια άλλη φορά…). Και ξέρετε, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή, από το να κατηγορείς το δημόσιο πρόσωπο, που φυσικά φταίει για όλα τα κακά του τόπου, για κάτι που είναι «και δικό σου». Ή για την ακρίβεια, είναι μόνο δικό σου!
Κάπως ονομάζεται αυτό στην Ψυχιατρική επιστήμη.
Το ηθικό χρέος
Fahrenheit 451
Γράφει ο Γιώργος Φ. Φωτιάδης
Το ηθικό χρέος
Όρσον Γουέλς
«Αν έχεις γεννηθεί ελεύθερος σημαίνει πως έχεις γεννηθεί χρεωμένος: το να ζεις ελεύθερος δίχως να πολεμάς τη δουλεία ισούται με αισχροκέρδεια. Σήμερα απόλαυσα το μεσημεριανό μου σε ένα μέρος όπου οι μαύροι δεν μπορούν να πατήσουν παρά μονάχα για να σερβίρουν τους λευκούς αδερφούς τους κι αργότερα άκουσα από μακριά το μέλος κάποιας ανώτερης φυλής ή κάτι παρόμοιο να απευθύνεται στο πλήθος που τον άκουγε και να λέει πως κάτι πρέπει να γίνει για να καταπιέσουν τους εβραίους. Συνάντησα κατοίκους του Νότου που αναμένουν και φοβούνται μία εξέγερση των μαύρων. Δε βρίσκω κανένα λόγο να εξαιρέσω αυτό το θέμα από τη δημόσια συζήτηση. Ίσως πράγματι μέσα σε αυτό το δέκα τοις εκατό των απόβλητων του αμερικανικού λαού να υπάρχουν εκείνοι που θα απαντήσουν στα κτυπήματα των καταπιεστών τους. Αν προσπαθήσεις να σταματήσεις τον όχλο, ο όχλος θα θεριέψει. Ποιος θα σταματήσει τον όχλο; Εμείς εδώ μιλάμε για την ειρήνη. Οι μαύροι, οι καφετιοί, οι κίτρινοι θα πρέπει να μπορούν να ψηφίζουν ελεύθερα σε μια τέτοια ειρήνη. Συζητάμε για τις Μεγάλες Δυνάμεις. Όμως σε τούτο τον πόλεμο διαθέτουμε ένα γενναίο σύμμαχο που ωστόσο σπάνια τον αναφέρουμε σε αυτούς τους προβληματισμούς. Εάν η Ευρωπαϊκή Αντίσταση παραμείνει έξω από το Τραπέζι των Διαπραγματεύσεων για την Ειρήνη, ασφαλώς και θα μπορούσε να επιτευχθεί μία απλούστερη ειρήνη. Ωστόσο, αυτή η ειρήνη θα είναι πολύ σύντομη. Οι φολιδωτοί δεινόσαυροι της αντίδρασης θα γράψουν πως είμαι ένας κομμουνιστής. Όμως οι κομμουνιστές υποστηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Εγώ είμαι ένας υπεραμειβόμενος κινηματογραφικός παραγωγός που έχει πολλούς λόγους να είναι ικανοποιημένος, και πράγματι αυτό κάνω, από την πλήρη εφαρμογή του κερδοσκοπικού συστήματος. Συμφωνώ απόλυτα με την ιδέα να βγάζει κανείς χρήματα, υπό την προϋπόθεση να τα κερδίζει επαξίως από την εργασία του. Και για να μην θεωρήσετε πως εμφανίζομαι δημοσίως σεμνός και συνεσταλμένος, θα παραδεχτώ μονάχα πως ο καθένας δικαιούται τόσα αγαθά όσα μπορώ να αποκτήσω εγώ ο ίδιος από το εισόδημά μου. Και βέβαια, το δικαίωμά μου να αποκτήσω περισσότερα από όσα χρειάζομαι αναιρείται εάν αντιθέτως δεν το χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω αυτούς που διαθέτουν λιγότερα. Αυτή η έννοια της αλληλεξάρτησης της ανθρωπότητας προηγείται χρονικώς του Καρλ Μαρξ.
Ο άνθρωπος αναγνώρισε την ευθύνη του προς τον άλλο, τη στιγμή που ο πρώτος δολοφόνος βροντοφώναξε προς τον θεό: «Μὴ φύλαξ τοῦἀδελφοῦ μου εἰμὶἐγώ;». Παρ’ όλα αυτά, όλοι όσοι συμμετέχουν στη σημερινή συνωμοσία ενάντια της ελευθερίας έχουν σκοπό να θάψουν βαθιά μέσα στη γη όλες τις κοινωνικές αρετές αποκαλώντας κομμουνισμό ακόμη και την απλούστερη διατύπωσή τους. Τα νέα από τον πόλεμο μάς αποκαλύπτουν πως υπάρχουν πολύ χειρότερες μορφές εκμετάλλευσης. Κι όμως, οι περήφανοι πολίτες του δικού μας δημοκρατικού πολιτεύματος γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν ανήκει στα ρωσικά Σοβιέτ η πατρότητα της ιδέας πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Το δικό μου θέμα σήμερα είναι αυτό του ηθικού χρέους. Κατά συνέπεια θα ήθελα να μιλήσω σε αυτό το σημείο για το χρέος που συνοδεύει την ιδιοκτησία. Πιστεύω ότι οφείλω το κέρδος που αποκομίζω στους ανθρώπους από τους οποίους το αποκομίζω. Εάν αυτό αποτελεί ριζοσπαστική άποψη είναι ταυτόχρονα κοινός τόπος για τους περισσότερους από εμάς στη σόου μπίζνες, καθώς όλοι μας συμφωνούμε πως κάθε δημόσιο πρόσωπο οφείλει τη θέση και την επιτυχία του στο κοινό. Πρόκειται για ένα χρέος πληρωτέο σε παροχή υπηρεσιών και υψηλότατες προσπάθειες εκ μέρους του οφειλέτη. Η επέκταση αυτού του ηθικού επιχειρήματος υποστηρίζει πως κανείς δεν κατέχει τίποτα οριστικά κι αμετάκλητα εφόσον το κατέχει δίχως να καταβάλλει το ανάλογο αντίτιμο. Ένας γάμος ουδέποτε εξαγόρασε μια γυναίκα. H αφοσίωση ενός παιδιού ποτέ δεν ανήκει δικαιωματικά σε κάποιον άντρα παρά μονάχα στη μητέρα που το φέρνει στη ζωή. Κάθε ημέρα πρέπει να παράγουμε αυτό που κατέχουμε. Ένας υγιής άνθρωπος οφείλει στους αρρώστους όλα όσα μπορεί να κάνει για λογαριασμό τους. Ένας μορφωμένος άνθρωπος οφείλει στους αδαείς όλα όσα μπορεί να κάνει για λογαριασμό τους. Ένας ελεύθερος άνθρωπος οφείλει στους είλωτες του κόσμου όλα όσα μπορεί να κάνει για λογαριασμό τους. Κι αυτά που μπορούν να γίνουν είναι περισσότερα, πολύ περισσότερα από καλές πράξεις, χριστουγεννιάτικα καλάθια, δωρεές και φιλοδωρήματα, συσσίτια και περιοδεύουσες παραστάσεις. Μονάχα ένα πράγμα πρέπει να γίνει για τους σκλάβους· να τους ελευθερώσουμε. Ακόμη κι όταν όλες οι φασιστικές στρατιές θα έχουν επισήμως παραδοθεί, το τέλος του φασισμού θα είναι πάρα πολύ μακριά. Τούτος ο παγκόσμιος αγώνας δεν είναι μελόδραμα. Η ανακωχή δε θα είναι το χάπι εντ. Οι άνθρωποι ξέρουν πως η ειρήνη κερδίζεται πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι ο πόλεμος. Και πολύ σύντομα θα αρχίσετε να ακούτε πολλά ευνοϊκά σχόλια για εκείνο το είδος της πολιτικής που ονομάζεται «ρεαλιστική» […] Ο ιδεαλισμός όμως θα ήταν πιο πρακτικός· ένα μέτρο θάρρους. Όμως ο κυνισμός δεν ανέχεται την έννοια του θάρρους, κάποια ελάχιστη πίστη στην αξιοπρέπεια έστω, μια πολύ συγκεκριμένη έκφραση της ευθύνης που έχει ο κάθε άνθρωπος απέναντι στον άλλο. Όμως αυτά είναι πράγματα άλλου είδους: εκείνου από το οποίο είναι φτιαγμένα τα όνειρα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα είχαν σώσει τον κόσμο από την χρεοκοπία και θα είχαν γλιτώσει περίπου είκοσι εκατομμύρια ζωές. Όχι όμως, το να ξαναδώσεις πίσω τον κόσμο στους κατοίκους του είναι μία πολύ σοβαρή δουλειά για τους μονοδιάστατα πρακτικούς ανθρώπους· είναι ένα πολύ γενναίο έργο για να το εμπιστευτείς στον πεσιμισμό. Οι αρχιτέκτονες μιας διαρκούς ειρήνης πρέπει να διαθέτουν την ικανότητα της ελπίδας. Πρέπει να πιστεύουν στους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους. Πρέπει να βλέπουν τις μακρινές εικόνες του μέλλοντος των ανθρώπων. Ο θεός τούς έχει χαρίσει ακλόνητη ελπίδα και σ’ εμάς τους υπόλοιπους σταθερή υπομονή. Γιατί δεν πρέπει να προσδοκάμε από καμιά ηγεσία μια γυαλιστερή, προκατασκευασμένη εποχή όσο ζούμε. Κανείς από εμάς δεν θα ζήσει για να δει μια άμεμπτη ειρήνη. Αγωνιζόμαστε και προσευχόμαστε και πεθαίνουμε γι’ αυτό που πρόκειται νάρθει όταν εμείς θα έχουμε φύγει. Τα παιδιά των παιδιών μας είναι οι πρόγονοι ενός ελεύθερου λαού. Εμείς χαιρετίζουμε το μέλλον, εκείνους. Στην ιστορία που δεν έχει ακόμη γραφτεί, στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας. Και στις γενιές που κρύβουμε στα λαγόνια μας λέμε: Νά ’χετε καλή καρδιά. Τούτος ο αγώνας το αξίζει».
[Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τ. Οκτωβρίου 1943 του αμερικανικού περιοδικού FreeWorld.
Αφιερώνεται στη μνήμη του Νέλσον Μαντέλα.]
Πηγή περιοδικό/μπλογκ: Εξώστης, 12 Δεκεμβρίου 2013
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/Fahrenheit-451-to-ithiko-xreos-480#ixzz2o8RYDKPf
«Αν έχεις γεννηθεί ελεύθερος σημαίνει πως έχεις γεννηθεί χρεωμένος: το να ζεις ελεύθερος δίχως να πολεμάς τη δουλεία ισούται με αισχροκέρδεια. Σήμερα απόλαυσα το μεσημεριανό μου σε ένα μέρος όπου οι μαύροι δεν μπορούν να πατήσουν παρά μονάχα για να σερβίρουν τους λευκούς αδερφούς τους κι αργότερα άκουσα από μακριά το μέλος κάποιας ανώτερης φυλής ή κάτι παρόμοιο να απευθύνεται στο πλήθος που τον άκουγε και να λέει πως κάτι πρέπει να γίνει για να καταπιέσουν τους εβραίους. Συνάντησα κατοίκους του Νότου που αναμένουν και φοβούνται μία εξέγερση των μαύρων. Δε βρίσκω κανένα λόγο να εξαιρέσω αυτό το θέμα από τη δημόσια συζήτηση. Ίσως πράγματι μέσα σε αυτό το δέκα τοις εκατό των απόβλητων του αμερικανικού λαού να υπάρχουν εκείνοι που θα απαντήσουν στα κτυπήματα των καταπιεστών τους. Αν προσπαθήσεις να σταματήσεις τον όχλο, ο όχλος θα θεριέψει. Ποιος θα σταματήσει τον όχλο; Εμείς εδώ μιλάμε για την ειρήνη. Οι μαύροι, οι καφετιοί, οι κίτρινοι θα πρέπει να μπορούν να ψηφίζουν ελεύθερα σε μια τέτοια ειρήνη. Συζητάμε για τις Μεγάλες Δυνάμεις. Όμως σε τούτο τον πόλεμο διαθέτουμε ένα γενναίο σύμμαχο που ωστόσο σπάνια τον αναφέρουμε σε αυτούς τους προβληματισμούς. Εάν η Ευρωπαϊκή Αντίσταση παραμείνει έξω από το Τραπέζι των Διαπραγματεύσεων για την Ειρήνη, ασφαλώς και θα μπορούσε να επιτευχθεί μία απλούστερη ειρήνη. Ωστόσο, αυτή η ειρήνη θα είναι πολύ σύντομη. Οι φολιδωτοί δεινόσαυροι της αντίδρασης θα γράψουν πως είμαι ένας κομμουνιστής. Όμως οι κομμουνιστές υποστηρίζουν διαφορετικά πράγματα. Εγώ είμαι ένας υπεραμειβόμενος κινηματογραφικός παραγωγός που έχει πολλούς λόγους να είναι ικανοποιημένος, και πράγματι αυτό κάνω, από την πλήρη εφαρμογή του κερδοσκοπικού συστήματος. Συμφωνώ απόλυτα με την ιδέα να βγάζει κανείς χρήματα, υπό την προϋπόθεση να τα κερδίζει επαξίως από την εργασία του. Και για να μην θεωρήσετε πως εμφανίζομαι δημοσίως σεμνός και συνεσταλμένος, θα παραδεχτώ μονάχα πως ο καθένας δικαιούται τόσα αγαθά όσα μπορώ να αποκτήσω εγώ ο ίδιος από το εισόδημά μου. Και βέβαια, το δικαίωμά μου να αποκτήσω περισσότερα από όσα χρειάζομαι αναιρείται εάν αντιθέτως δεν το χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω αυτούς που διαθέτουν λιγότερα. Αυτή η έννοια της αλληλεξάρτησης της ανθρωπότητας προηγείται χρονικώς του Καρλ Μαρξ.
Ο άνθρωπος αναγνώρισε την ευθύνη του προς τον άλλο, τη στιγμή που ο πρώτος δολοφόνος βροντοφώναξε προς τον θεό: «Μὴ φύλαξ τοῦἀδελφοῦ μου εἰμὶἐγώ;». Παρ’ όλα αυτά, όλοι όσοι συμμετέχουν στη σημερινή συνωμοσία ενάντια της ελευθερίας έχουν σκοπό να θάψουν βαθιά μέσα στη γη όλες τις κοινωνικές αρετές αποκαλώντας κομμουνισμό ακόμη και την απλούστερη διατύπωσή τους. Τα νέα από τον πόλεμο μάς αποκαλύπτουν πως υπάρχουν πολύ χειρότερες μορφές εκμετάλλευσης. Κι όμως, οι περήφανοι πολίτες του δικού μας δημοκρατικού πολιτεύματος γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν ανήκει στα ρωσικά Σοβιέτ η πατρότητα της ιδέας πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Το δικό μου θέμα σήμερα είναι αυτό του ηθικού χρέους. Κατά συνέπεια θα ήθελα να μιλήσω σε αυτό το σημείο για το χρέος που συνοδεύει την ιδιοκτησία. Πιστεύω ότι οφείλω το κέρδος που αποκομίζω στους ανθρώπους από τους οποίους το αποκομίζω. Εάν αυτό αποτελεί ριζοσπαστική άποψη είναι ταυτόχρονα κοινός τόπος για τους περισσότερους από εμάς στη σόου μπίζνες, καθώς όλοι μας συμφωνούμε πως κάθε δημόσιο πρόσωπο οφείλει τη θέση και την επιτυχία του στο κοινό. Πρόκειται για ένα χρέος πληρωτέο σε παροχή υπηρεσιών και υψηλότατες προσπάθειες εκ μέρους του οφειλέτη. Η επέκταση αυτού του ηθικού επιχειρήματος υποστηρίζει πως κανείς δεν κατέχει τίποτα οριστικά κι αμετάκλητα εφόσον το κατέχει δίχως να καταβάλλει το ανάλογο αντίτιμο. Ένας γάμος ουδέποτε εξαγόρασε μια γυναίκα. H αφοσίωση ενός παιδιού ποτέ δεν ανήκει δικαιωματικά σε κάποιον άντρα παρά μονάχα στη μητέρα που το φέρνει στη ζωή. Κάθε ημέρα πρέπει να παράγουμε αυτό που κατέχουμε. Ένας υγιής άνθρωπος οφείλει στους αρρώστους όλα όσα μπορεί να κάνει για λογαριασμό τους. Ένας μορφωμένος άνθρωπος οφείλει στους αδαείς όλα όσα μπορεί να κάνει για λογαριασμό τους. Ένας ελεύθερος άνθρωπος οφείλει στους είλωτες του κόσμου όλα όσα μπορεί να κάνει για λογαριασμό τους. Κι αυτά που μπορούν να γίνουν είναι περισσότερα, πολύ περισσότερα από καλές πράξεις, χριστουγεννιάτικα καλάθια, δωρεές και φιλοδωρήματα, συσσίτια και περιοδεύουσες παραστάσεις. Μονάχα ένα πράγμα πρέπει να γίνει για τους σκλάβους· να τους ελευθερώσουμε. Ακόμη κι όταν όλες οι φασιστικές στρατιές θα έχουν επισήμως παραδοθεί, το τέλος του φασισμού θα είναι πάρα πολύ μακριά. Τούτος ο παγκόσμιος αγώνας δεν είναι μελόδραμα. Η ανακωχή δε θα είναι το χάπι εντ. Οι άνθρωποι ξέρουν πως η ειρήνη κερδίζεται πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι ο πόλεμος. Και πολύ σύντομα θα αρχίσετε να ακούτε πολλά ευνοϊκά σχόλια για εκείνο το είδος της πολιτικής που ονομάζεται «ρεαλιστική» […] Ο ιδεαλισμός όμως θα ήταν πιο πρακτικός· ένα μέτρο θάρρους. Όμως ο κυνισμός δεν ανέχεται την έννοια του θάρρους, κάποια ελάχιστη πίστη στην αξιοπρέπεια έστω, μια πολύ συγκεκριμένη έκφραση της ευθύνης που έχει ο κάθε άνθρωπος απέναντι στον άλλο. Όμως αυτά είναι πράγματα άλλου είδους: εκείνου από το οποίο είναι φτιαγμένα τα όνειρα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα είχαν σώσει τον κόσμο από την χρεοκοπία και θα είχαν γλιτώσει περίπου είκοσι εκατομμύρια ζωές. Όχι όμως, το να ξαναδώσεις πίσω τον κόσμο στους κατοίκους του είναι μία πολύ σοβαρή δουλειά για τους μονοδιάστατα πρακτικούς ανθρώπους· είναι ένα πολύ γενναίο έργο για να το εμπιστευτείς στον πεσιμισμό. Οι αρχιτέκτονες μιας διαρκούς ειρήνης πρέπει να διαθέτουν την ικανότητα της ελπίδας. Πρέπει να πιστεύουν στους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους. Πρέπει να βλέπουν τις μακρινές εικόνες του μέλλοντος των ανθρώπων. Ο θεός τούς έχει χαρίσει ακλόνητη ελπίδα και σ’ εμάς τους υπόλοιπους σταθερή υπομονή. Γιατί δεν πρέπει να προσδοκάμε από καμιά ηγεσία μια γυαλιστερή, προκατασκευασμένη εποχή όσο ζούμε. Κανείς από εμάς δεν θα ζήσει για να δει μια άμεμπτη ειρήνη. Αγωνιζόμαστε και προσευχόμαστε και πεθαίνουμε γι’ αυτό που πρόκειται νάρθει όταν εμείς θα έχουμε φύγει. Τα παιδιά των παιδιών μας είναι οι πρόγονοι ενός ελεύθερου λαού. Εμείς χαιρετίζουμε το μέλλον, εκείνους. Στην ιστορία που δεν έχει ακόμη γραφτεί, στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας. Και στις γενιές που κρύβουμε στα λαγόνια μας λέμε: Νά ’χετε καλή καρδιά. Τούτος ο αγώνας το αξίζει».
[Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τ. Οκτωβρίου 1943 του αμερικανικού περιοδικού FreeWorld.
Αφιερώνεται στη μνήμη του Νέλσον Μαντέλα.]
Πηγή περιοδικό/μπλογκ: Εξώστης, 12 Δεκεμβρίου 2013
Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/Fahrenheit-451-to-ithiko-xreos-480#ixzz2o8RYDKPf
Το διαρκές μπαλ-μασκέ της «Χρυσής Αυγής»
ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
Το διαρκές μπαλ-μασκέ της «Χρυσής Αυγής»
Παντελής Μπουκάλας
Παραδοξολογώντας, ίσως κάποιος υποστήριζε ότι έπεσαν επιτέλους οι μάσκες του χρυσαγύρτικου εσμού με τη δημοσίευση φωτογραφιών όπου οι «εθνικισταί» εμφανίζονται μασκαρεμένοι με το σκοτεινότερο λευκό που υπήρξε ποτέ: το τρομοκρατικό λευκό της στολής της Κου Κλουξ Κλαν. Οι μάσκες όμως έχουν πέσει από καιρό, παρότι τα αποκαλυπτήρια δεν επηρέασαν τη συνείδηση των οπαδών της Χ.Α. Το άλλοθι της άγνοιας ή της παραπλάνησης δεν δικαιούται να το επικαλεστεί κανείς. Ούτε καν αυτοί που, παρά τα όσα έγιναν γνωστά για τους πατέρες της εγκληματικής οργάνωσης (ένα απεχθές κράμα Χίτλερ και Παπαδόπουλου), για την πολύχρονη βίαιη δράση της (όχι μόνο κατά μεταναστών) και τη διασύνδεσή της με ό,τι φασιστικότερο υπάρχει σε Ευρώπη και Αμερική, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η Χ.Α. είναι μια μόλις χθεσινή υπόθεση, μια μάλλον αφομοιώσιμη παράπλευρη συνέπεια των μνημονίων, και όχι το πλέον αποχαλινωμένο, ανενδοίαστο και εξαγριωμένο αποκρυστάλλωμα της ελληνικής ακροδεξιάς.
«Για τον κοινοβουλευτικό μας βίο η εκλογή νεοναζί βουλευτών αποτελεί ορόσημο», γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και πρώην πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, στο βιβλίο του «Τα “καθαρά χέρια” της Χρυσής Αυγής - Εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας» («Μεταίχμιο», 2013). Ομως, «δεν ήρθε από τον ουρανό, δεν είναι θεϊκή τιμωρία, φυσικό φαινόμενο ή αδιερεύνητο καπρίτσιο της μοίρας». Η άνοδός της είναι «κρίκος μιας εξέλιξης που συντείνει στον εκφασισμό κοινωνίας και κρατικών μηχανισμών».
Βαριές κουβέντες; Υπάρχουν και βαρύτερες, στο ίδιο βιβλίο. Και το βάρος τους είναι η σκληρή αλήθεια τους: «Μας λένε ότι για να ανακοπεί η ισχύς της Χ.Α. το κράτος λαμβάνει μέτρα αντιμετώπισης των παραγόντων που την ενισχύουν και αυτά τα μέτρα δεν μπορεί παρά να είναι μέτρα έκτακτης ανάγκης. Ετσι όμως το κράτος ακολουθεί τη γραμμή της Χ.Α. για να περιορίσει τη δύναμή της. […] Ετσι τάχα θα επιταχυνθεί η πορεία ανάκαμψης και θα αποδυναμωθεί ο νεοναζισμός; Λαμβάνει μέτρα που παραπέμπουν σε καθεστώς εξαίρεσης για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που σχετίζονται με το μεταναστευτικό. Και αφού οικονομική κρίση και μεταναστευτικό έθρεψαν τη Χ.Α., τα μέτρα έκτακτης ανάγκης υποτίθεται πως θα την ανακόψουν. Πρόκειται για μια λογική “εκφασισμού για την αντιμετώπιση του φασισμού”, που επιπλέον παραβλέπει τον πιο κρίσιμο παράγοντα, τη διείσδυση του φασισμού στους κρατικούς μηχανισμούς». «Λογική»; Πόση λογική διαθέτει αυτή η ψευτοομοιοπαθητική μέθοδος;
Ας το ξαναπούμε. Η ευθύνη για την πολιτική και ιδεολογική απεξάρθρωση της Χ.Α. δεν πέφτει στη Δικαιοσύνη ή την Αστυνομία, αλλά στην κοινωνία, που την ανέδειξε τρίτο κόμμα. Αν είναι έτοιμη να καταπιεί και τώρα όσα πλασάρουν οι χρυσαυγίτες σαν εξηγήσεις για να αντικρούσουν τις νέες αποκαλύψεις, δεν θ’ αργήσει να φανεί· θα το πει η μεθεπόμενη δημοσκόπηση. Τότε θα διαπιστώσουμε αν βρήκαν ευήκοα ώτα όσα ισχυρίστηκαν οι γνήσιοι χιουμορίστες Κασιδιάρης και Παναγιώταρος, ότι τα παλικάρια είχαν ντυθεί Κου Κουξ Κλαν για να διασκεδάσουν σε αποκριάτικο πάρτι, και τίποτα κακό δεν υποδήλωνε η επιλογή τους. Οπως δεν υποδηλώνει τίποτα η μανία τους με τις ναζιστικές στολές.
Η αλήθεια είναι ότι στη Χ.Α. έχουν μια μανία και με τις μεταμφιέσεις. Με τη μασκοφορία. Την υπόδυση. Το ψεύδος. Στο βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» («Πόλις», 2012), ο Δημήτρης Ψαρράς αναλύει την πρώτη και τη δεύτερη μεταμφίεσή της. Η «Γαλάζια Στρατιά» ήταν ο Δούρειος Ιππος με τον οποίο η Χ.Α. επιχείρησε το 2001 να διεισδύσει στους οπαδούς της Εθνικής και να τους ασκήσει τη σωστή Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση. «Για προφανείς λόγους», λέει ο Ψαρράς, «η Γαλάζια Στρατιά έχει επιλέξει το γαλανόλευκο χρώμα, εγκαταλείποντας το κλασικό μαυροκόκκινο της μητρικής της οργάνωσης. Εχει φροντίσει όμως να υποδηλώνει τα φασιστικά της πιστεύω με την επιλογή του εμβλήματός της: τέσσερα βέλη σε σχήμα σταυρού, κατευθυνόμενα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. “Σταυρωτά βέλη” (Nyilaskereszt) ονομαζόταν το μεσοπολεμικό ουγγρικό κόμμα που συνεργάστηκε με τους ναζί (και έχει παρόμοιο έμβλημα), ενώ το σήμα αυτό θεωρείται σήμερα από την Anti-Defamation League σύμβολο ρατσιστικού μίσους, όπως η σβάστικα και ο κέλτικος σταυρός (Crosstar και Arrow-Cross). Σταυρωτά βέλη χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή, μαζί με την κυκλική σβάστικα, κατά την πρώτη της εμφάνιση, ενώ τα υιοθέτησε και ο Καρατζαφέρης στο πρώτο έμβλημα του ΛΑΟΣ» (και το ημιεπανέφερε όταν το άστρο του πήρε να δύει). Δεύτερη μεταμφίεση, η «Πατριωτική Συμμαχία», που η ίδρυσή της εξαγγέλθηκε (τυχαία) την 21η Απριλίου 2004. Την «ΠΑΤΡΙ.Σ» την κατασκεύασε σαν οιονεί μετωπικό σχήμα και σαν άλλοθί της η Χ.Α., όταν φυγοδικούσε ο υπαρχηγός της «Περίανδρος»: Ανέστειλε τύποις τη δική της πολιτική δράση, ώστε να μη θεωρείται υπόλογη για τις ένοπλες επιθέσεις των μελών της (ναι, ναι, γίνονταν από τότε). Καλπουζανιές.
Ακολούθησαν πολλές μεταμφιέσεις. Παριστάνουν τους πατριώτες και εκθέτουν τη χώρα σε κινδύνους, με τη δράση τους στην Κακαβιά, εναντίον τουριστών από την ΠΓΔΜ και εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Υποδύονται τους ανιδιοτελείς προστάτες του λαού αλλά στη Βουλή υποστηρίζουν φανατικά τα εφοπλιστικά συμφέροντα. Καμώνονται τα παλικάρια, και χτυπούν πάντοτε πέντε και οπλισμένοι τον έναν και άοπλο. Αλλά και σε καλούς χριστιανούς μασκαρεύονται, δημαγωγώντας. Ωστόσο, ως «συνεπής ναζιστική οργάνωση», γράφει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο βιβλίο του «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» («Πόλις», 2013), «η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί παρά να είναι αντιχριστιανική και παγανιστική. Ο ναζισμός υπήρξε ως γνωστόν μια παγανιστική πολιτική θρησκεία. Στάθηκε απόλυτος αντίπαλος του χριστιανισμού, για τον οποίο πίστευε ότι μόλυνε την ανθρωπότητα με το εβραϊκό μικρόβιο».
Το μόνο που δεν κρύβουν τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως «παιδιά των ηττημένων του Β΄ Παγκοσμίου» είναι η λατρεία τους για τον Χίτλερ. «Η Χ.Α.», γράφει στο δικό του βιβλίο ο Σάββας Μιχαήλ («Η φρίκη μιας παρωδίας: Τρεις ομιλίες για τη “Χρυσή Αυγή”», «Αγρα», 2013) «ποζάρει ανοιχτά σαν ναζιστικό κόμμα με φουστανέλα, υμνώντας τη φρίκη του Αουσβιτς, τη βαρβαρότητα του Τρίτου Ράιχ, μαζί και τα αποτρόπαια εγκλήματα των προγόνων τους Γερμανοτσολιάδων και Χιτών. Το χειρότερο είναι ότι βρίσκει απήχηση σε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους». Που είδαν ζόφο και μπήκαν.
Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή», 15 Δεκεμβρίου 2013
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/12/2013_542974
Το διαρκές μπαλ-μασκέ της «Χρυσής Αυγής»
Παντελής Μπουκάλας
Παραδοξολογώντας, ίσως κάποιος υποστήριζε ότι έπεσαν επιτέλους οι μάσκες του χρυσαγύρτικου εσμού με τη δημοσίευση φωτογραφιών όπου οι «εθνικισταί» εμφανίζονται μασκαρεμένοι με το σκοτεινότερο λευκό που υπήρξε ποτέ: το τρομοκρατικό λευκό της στολής της Κου Κλουξ Κλαν. Οι μάσκες όμως έχουν πέσει από καιρό, παρότι τα αποκαλυπτήρια δεν επηρέασαν τη συνείδηση των οπαδών της Χ.Α. Το άλλοθι της άγνοιας ή της παραπλάνησης δεν δικαιούται να το επικαλεστεί κανείς. Ούτε καν αυτοί που, παρά τα όσα έγιναν γνωστά για τους πατέρες της εγκληματικής οργάνωσης (ένα απεχθές κράμα Χίτλερ και Παπαδόπουλου), για την πολύχρονη βίαιη δράση της (όχι μόνο κατά μεταναστών) και τη διασύνδεσή της με ό,τι φασιστικότερο υπάρχει σε Ευρώπη και Αμερική, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η Χ.Α. είναι μια μόλις χθεσινή υπόθεση, μια μάλλον αφομοιώσιμη παράπλευρη συνέπεια των μνημονίων, και όχι το πλέον αποχαλινωμένο, ανενδοίαστο και εξαγριωμένο αποκρυστάλλωμα της ελληνικής ακροδεξιάς.
«Για τον κοινοβουλευτικό μας βίο η εκλογή νεοναζί βουλευτών αποτελεί ορόσημο», γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και πρώην πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, στο βιβλίο του «Τα “καθαρά χέρια” της Χρυσής Αυγής - Εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας» («Μεταίχμιο», 2013). Ομως, «δεν ήρθε από τον ουρανό, δεν είναι θεϊκή τιμωρία, φυσικό φαινόμενο ή αδιερεύνητο καπρίτσιο της μοίρας». Η άνοδός της είναι «κρίκος μιας εξέλιξης που συντείνει στον εκφασισμό κοινωνίας και κρατικών μηχανισμών».
Βαριές κουβέντες; Υπάρχουν και βαρύτερες, στο ίδιο βιβλίο. Και το βάρος τους είναι η σκληρή αλήθεια τους: «Μας λένε ότι για να ανακοπεί η ισχύς της Χ.Α. το κράτος λαμβάνει μέτρα αντιμετώπισης των παραγόντων που την ενισχύουν και αυτά τα μέτρα δεν μπορεί παρά να είναι μέτρα έκτακτης ανάγκης. Ετσι όμως το κράτος ακολουθεί τη γραμμή της Χ.Α. για να περιορίσει τη δύναμή της. […] Ετσι τάχα θα επιταχυνθεί η πορεία ανάκαμψης και θα αποδυναμωθεί ο νεοναζισμός; Λαμβάνει μέτρα που παραπέμπουν σε καθεστώς εξαίρεσης για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που σχετίζονται με το μεταναστευτικό. Και αφού οικονομική κρίση και μεταναστευτικό έθρεψαν τη Χ.Α., τα μέτρα έκτακτης ανάγκης υποτίθεται πως θα την ανακόψουν. Πρόκειται για μια λογική “εκφασισμού για την αντιμετώπιση του φασισμού”, που επιπλέον παραβλέπει τον πιο κρίσιμο παράγοντα, τη διείσδυση του φασισμού στους κρατικούς μηχανισμούς». «Λογική»; Πόση λογική διαθέτει αυτή η ψευτοομοιοπαθητική μέθοδος;
Ας το ξαναπούμε. Η ευθύνη για την πολιτική και ιδεολογική απεξάρθρωση της Χ.Α. δεν πέφτει στη Δικαιοσύνη ή την Αστυνομία, αλλά στην κοινωνία, που την ανέδειξε τρίτο κόμμα. Αν είναι έτοιμη να καταπιεί και τώρα όσα πλασάρουν οι χρυσαυγίτες σαν εξηγήσεις για να αντικρούσουν τις νέες αποκαλύψεις, δεν θ’ αργήσει να φανεί· θα το πει η μεθεπόμενη δημοσκόπηση. Τότε θα διαπιστώσουμε αν βρήκαν ευήκοα ώτα όσα ισχυρίστηκαν οι γνήσιοι χιουμορίστες Κασιδιάρης και Παναγιώταρος, ότι τα παλικάρια είχαν ντυθεί Κου Κουξ Κλαν για να διασκεδάσουν σε αποκριάτικο πάρτι, και τίποτα κακό δεν υποδήλωνε η επιλογή τους. Οπως δεν υποδηλώνει τίποτα η μανία τους με τις ναζιστικές στολές.
Η αλήθεια είναι ότι στη Χ.Α. έχουν μια μανία και με τις μεταμφιέσεις. Με τη μασκοφορία. Την υπόδυση. Το ψεύδος. Στο βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» («Πόλις», 2012), ο Δημήτρης Ψαρράς αναλύει την πρώτη και τη δεύτερη μεταμφίεσή της. Η «Γαλάζια Στρατιά» ήταν ο Δούρειος Ιππος με τον οποίο η Χ.Α. επιχείρησε το 2001 να διεισδύσει στους οπαδούς της Εθνικής και να τους ασκήσει τη σωστή Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση. «Για προφανείς λόγους», λέει ο Ψαρράς, «η Γαλάζια Στρατιά έχει επιλέξει το γαλανόλευκο χρώμα, εγκαταλείποντας το κλασικό μαυροκόκκινο της μητρικής της οργάνωσης. Εχει φροντίσει όμως να υποδηλώνει τα φασιστικά της πιστεύω με την επιλογή του εμβλήματός της: τέσσερα βέλη σε σχήμα σταυρού, κατευθυνόμενα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. “Σταυρωτά βέλη” (Nyilaskereszt) ονομαζόταν το μεσοπολεμικό ουγγρικό κόμμα που συνεργάστηκε με τους ναζί (και έχει παρόμοιο έμβλημα), ενώ το σήμα αυτό θεωρείται σήμερα από την Anti-Defamation League σύμβολο ρατσιστικού μίσους, όπως η σβάστικα και ο κέλτικος σταυρός (Crosstar και Arrow-Cross). Σταυρωτά βέλη χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή, μαζί με την κυκλική σβάστικα, κατά την πρώτη της εμφάνιση, ενώ τα υιοθέτησε και ο Καρατζαφέρης στο πρώτο έμβλημα του ΛΑΟΣ» (και το ημιεπανέφερε όταν το άστρο του πήρε να δύει). Δεύτερη μεταμφίεση, η «Πατριωτική Συμμαχία», που η ίδρυσή της εξαγγέλθηκε (τυχαία) την 21η Απριλίου 2004. Την «ΠΑΤΡΙ.Σ» την κατασκεύασε σαν οιονεί μετωπικό σχήμα και σαν άλλοθί της η Χ.Α., όταν φυγοδικούσε ο υπαρχηγός της «Περίανδρος»: Ανέστειλε τύποις τη δική της πολιτική δράση, ώστε να μη θεωρείται υπόλογη για τις ένοπλες επιθέσεις των μελών της (ναι, ναι, γίνονταν από τότε). Καλπουζανιές.
Ακολούθησαν πολλές μεταμφιέσεις. Παριστάνουν τους πατριώτες και εκθέτουν τη χώρα σε κινδύνους, με τη δράση τους στην Κακαβιά, εναντίον τουριστών από την ΠΓΔΜ και εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Υποδύονται τους ανιδιοτελείς προστάτες του λαού αλλά στη Βουλή υποστηρίζουν φανατικά τα εφοπλιστικά συμφέροντα. Καμώνονται τα παλικάρια, και χτυπούν πάντοτε πέντε και οπλισμένοι τον έναν και άοπλο. Αλλά και σε καλούς χριστιανούς μασκαρεύονται, δημαγωγώντας. Ωστόσο, ως «συνεπής ναζιστική οργάνωση», γράφει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο βιβλίο του «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» («Πόλις», 2013), «η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί παρά να είναι αντιχριστιανική και παγανιστική. Ο ναζισμός υπήρξε ως γνωστόν μια παγανιστική πολιτική θρησκεία. Στάθηκε απόλυτος αντίπαλος του χριστιανισμού, για τον οποίο πίστευε ότι μόλυνε την ανθρωπότητα με το εβραϊκό μικρόβιο».
Το μόνο που δεν κρύβουν τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως «παιδιά των ηττημένων του Β΄ Παγκοσμίου» είναι η λατρεία τους για τον Χίτλερ. «Η Χ.Α.», γράφει στο δικό του βιβλίο ο Σάββας Μιχαήλ («Η φρίκη μιας παρωδίας: Τρεις ομιλίες για τη “Χρυσή Αυγή”», «Αγρα», 2013) «ποζάρει ανοιχτά σαν ναζιστικό κόμμα με φουστανέλα, υμνώντας τη φρίκη του Αουσβιτς, τη βαρβαρότητα του Τρίτου Ράιχ, μαζί και τα αποτρόπαια εγκλήματα των προγόνων τους Γερμανοτσολιάδων και Χιτών. Το χειρότερο είναι ότι βρίσκει απήχηση σε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους». Που είδαν ζόφο και μπήκαν.
Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή», 15 Δεκεμβρίου 2013
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/12/2013_542974
19.12.13
Από την εποχή του θράσους στην εποχή του φόβου…
Από την εποχή του θράσους στην εποχή του φόβου…
Διονύση Καρατζά
Από την εποχή του θράσους περάσαμε ήδη στην εποχή του φόβου. Κι εκεί που αψηφούσαμε εν ονόματι του κέρδους τους νόμους, τη φύση και τα συναισθήματά μας, τώρα ψηφίζουμε –εν ονόματι πάλι του συμφέροντός μας– τα πάθη, την ηδονή των σκανδάλων και την ηθικολογία. Κι εκεί που διεκδικούσαμε τη διαχείριση των δημόσιων προβλημάτων με την εγωιστική απαίτηση «όλα δικά μας», τώρα υπερασπιζόμαστε δειλά ό,τι δεν έχουμε δικό μας απέναντι σ' αυτό που δεν αναγνωρίζουμε δικό τους.
Και διαλέξαμε να οχυρωθούμε πίσω από τη βεβαιότητα της εφήμερης ευημερίας και απωλέσαμε τις αβεβαιότητες που θα μας κρατούσαν ειλικρινείς στους κινδύνους και υποψιασμένους στην υποκρισία. Γι' αυτό αργοπορημένα ανακαλύπτουμε τις ανάγκες μας. Γι' αυτό λαθραία μεταναστεύουμε μέσα μας σε ξένα όνειρα. Γι' αυτό σκανδαλωδώς μεμψιμοιρούμε για αλήθειες που δεν γνωρίσαμε και για ψεύδη που δεν παραδεχτήκαμε. Ενώ εξακολουθούμε να προβάλλουμε στην αγορά του θεάματος τις δημόσιες πληγές μας, συντηρούμε τον ιδιωτικό μας φόβο στο σκοτάδι, σε θερμοκρασία μιας προσποιητής αθωότητας. Ωστόσο, η απόσταση από την αγωνία μέχρι την απάθεια είναι όση από την ευθύνη μέχρι το σαρκασμό και από την κοινωνία της πληροφορίας μέχρι τη μοναξιά της φλυαρίας. Με άλλα λόγια, εύκολα αχρηστευόμαστε μέσα στο ναρκισσισμό μας πως έχουμε τη δύναμη να υπερβαίνουμε ανεξέλεγκτα όρους και όρια και δύσκολα αποφασίζουμε να δεχτούμε το εγώ μας ως μέρος του συνόλου. Και τώρα που μπήκαμε στους φόβους, ποια σιωπή ή ποια κραυγή θα είναι αρκετή για να ανοίξει δρόμους για την προσωπική ελευθερία και την πολιτική ευθύνη;
Σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις. Σε ό,τι φαντάζει αδιέξοδο, αντίδοτο είναι η πραγματική γνώση, η ανυπόκριτη θέληση και ο σαφής σχεδιασμός. Αντί να ξορκίζουμε τις δυσκολίες με ημίμετρα, ας εμπιστευθούμε την αλήθεια μας και ας αγωνιστούμε για την κοινή μας ιθαγένεια ως ανθρώπων.
Από την εποχή του θράσους περάσαμε ήδη στην εποχή του φόβου. Κι εκεί που αψηφούσαμε εν ονόματι του κέρδους τους νόμους, τη φύση και τα συναισθήματά μας, τώρα ψηφίζουμε –εν ονόματι πάλι του συμφέροντός μας– τα πάθη, την ηδονή των σκανδάλων και την ηθικολογία. Κι εκεί που διεκδικούσαμε τη διαχείριση των δημόσιων προβλημάτων με την εγωιστική απαίτηση «όλα δικά μας», τώρα υπερασπιζόμαστε δειλά ό,τι δεν έχουμε δικό μας απέναντι σ' αυτό που δεν αναγνωρίζουμε δικό τους.
Και διαλέξαμε να οχυρωθούμε πίσω από τη βεβαιότητα της εφήμερης ευημερίας και απωλέσαμε τις αβεβαιότητες που θα μας κρατούσαν ειλικρινείς στους κινδύνους και υποψιασμένους στην υποκρισία. Γι' αυτό αργοπορημένα ανακαλύπτουμε τις ανάγκες μας. Γι' αυτό λαθραία μεταναστεύουμε μέσα μας σε ξένα όνειρα. Γι' αυτό σκανδαλωδώς μεμψιμοιρούμε για αλήθειες που δεν γνωρίσαμε και για ψεύδη που δεν παραδεχτήκαμε. Ενώ εξακολουθούμε να προβάλλουμε στην αγορά του θεάματος τις δημόσιες πληγές μας, συντηρούμε τον ιδιωτικό μας φόβο στο σκοτάδι, σε θερμοκρασία μιας προσποιητής αθωότητας. Ωστόσο, η απόσταση από την αγωνία μέχρι την απάθεια είναι όση από την ευθύνη μέχρι το σαρκασμό και από την κοινωνία της πληροφορίας μέχρι τη μοναξιά της φλυαρίας. Με άλλα λόγια, εύκολα αχρηστευόμαστε μέσα στο ναρκισσισμό μας πως έχουμε τη δύναμη να υπερβαίνουμε ανεξέλεγκτα όρους και όρια και δύσκολα αποφασίζουμε να δεχτούμε το εγώ μας ως μέρος του συνόλου. Και τώρα που μπήκαμε στους φόβους, ποια σιωπή ή ποια κραυγή θα είναι αρκετή για να ανοίξει δρόμους για την προσωπική ελευθερία και την πολιτική ευθύνη;
Σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις. Σε ό,τι φαντάζει αδιέξοδο, αντίδοτο είναι η πραγματική γνώση, η ανυπόκριτη θέληση και ο σαφής σχεδιασμός. Αντί να ξορκίζουμε τις δυσκολίες με ημίμετρα, ας εμπιστευθούμε την αλήθεια μας και ας αγωνιστούμε για την κοινή μας ιθαγένεια ως ανθρώπων.
Πηγή: το εξαιρετικό μπλογκ «Ιδιωτική Οδός»
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_17.html
17 Δεκεμβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)