Η ιστορία του μετανάστη που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ

(Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους απλούς συμπολίτες μας που βοήθησαν –ασυνείδητα ίσως– στο να «νομιμοποιείται» πλέον η έκφανση τόσο απάνθρωπων και σκοτεινών ανθρωπίνων συμπεριφορών και ενστίκτων. Αφιερωμένο σε όλους όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι αύριο θα είναι η δική μας σειρά. Ή γιατί θα είμαστε λίγο πιο «σκούροι» ή οι απόψεις μας θα είναι πιο «σκουρόχρωμες» από ό,τι «πρέπει»…).

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Θεόφιλος Δουμάνης
Η ιστορία του μετανάστη που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ
«Πήγαινε με το ποδήλατό του κάθε πρωί, από το Περιστέρι στα Πετράλωνα, για να δουλέψει στη λαϊκή…»

Tην ιστορία του 27χρονου μετανάστη Σαχτζάτ Λουκμάν, που έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης και δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο χθες τα ξημερώματα στα Πετράλωνα, δημοσιεύει σήμερα η Ελευθεροτυπία. Γεννήθηκε το 1986 και ήρθε στην Ελλάδα πριν από έξι χρόνια. Έμενε στο Περιστέρι και κάθε ξημέρωμα, κάνοντας διαδρομή μιας ώρας, πήγαινε με το ποδήλατο του στα Πετράλωνα. Φόρτωνε πορτοκάλια στη λαϊκή με μεροκάματο 20 ευρώ. Από αυτά έστελνε και στις αδελφές του στο Πακιστάν για να παντρευτούν. Οι συγγενείς του, με τους οποίους διέμενε σε ένα δωμάτιο στο Περιστέρι, τον αναζήτησαν χθες στη δουλειά του και πήραν την απάντηση: «Σήμερα δεν ήρθε». Στην Ελλάδα διέμενε νόμιμα. «Είχε πάρει ροζ κάρτα, προσωρινής παραμονής. Τον τελευταίο μήνα δούλευε στη λαϊκή. Πριν, ήταν φύλακας σε εργοτάξιο στον Ασπρόπυργο. Το εργοτάξιο έκλεισε», είπε ο 25χρονος συγκάτοικός του, Ομάρ. «Ζούσε δύσκολη ζωή. Είχε οκτώ αδέλφια. Έπαιρνε 20 ευρώ μεροκάματο και τα έστελνε στο Πακιστάν για να παντρευτούν οι αδερφές του. Έλεγε συχνά ότι ο ίδιος δε θα καταφέρει ποτέ να κάνει οικογένεια και να ζήσει σαν άνθρωπος», λέει ο Ομάρ στην εφημερίδα. Ο 27χρονος δολοφονήθηκε, σύμφωνα με την αστυνομία, στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα από δύο Έλληνες που επέβαιναν σε μηχανάκι και που συνελήφθησαν στο Σύνταγμα, μετά από μαρτυρία ταξιτζή. Σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται, πάνω τους βρέθηκαν δύο στιλέτα- πεταλούδα ενώ είχαν βγάλει την πινακίδα του μοτοποδηλάτου και την είχαν κρύψει κάτω από τη σέλα. Στο σπίτι του ενός βρέθηκαν στιλέτα, ρόπαλα, σφαίρες και φυλλάδια της Χ.Α. με τον τίτλο «Γιατί να ψηφίσω Χ.Α.». Βρέθηκαν και φωτογραφίες του Νίκου Μιχαλολιάκου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είχαν συλληφθεί στο παρελθόν για κλοπή επώνυμων ρούχων από κατάστημα ενώ είχαν προσαχθεί και στο Α.Τ. της Ομόνοιας καθώς κινούνταν ύποπτα στην περιοχή.
Στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας αναγράφονται όλα τα αντικείμενα που βρέθηκαν στα σπίτια των δραστών: Tρία (3) στιλέτα τύπου πεταλούδα . · Ένας (1) σουγιάς. · Μία (1) μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή. · Ένα (1) αεροβόλο πιστόλι. · Μία (1) σιδερογροθιά. · Πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων. · Δύο (2) σφαίρες πολεμικού τυφεκίου. · Δύο (2) ξύλινα ρόπαλα. · Μία (1) σφεντόνα.
Στην οικία επίσης του 25χρονου βρέθηκαν πενήντα (50) προεκλογικά φυλλάδια πολιτικού κόμματος. Οι συλληφθέντες, οι οποίοι είναι προσεσημασμένοι για κλοπή, οδηγήθηκαν στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.
Διεθνής Αμνηστία: “Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό” «Η επίθεση αυτή δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Τον τελευταίο χρόνο έχουμε διαπιστώσει κλιμάκωση των επιθέσεων με ρατσιστικά κίνητρα», δηλώνει ο Μάρεκ Μαρτσίνσκι, διευθυντής του Προγράμματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία χρεώνοντας τη δολοφονία του μετανάστη στην «αναποτελεσματική» δράση των αρχών. Στο διαδίκτυο τίθενται και ερωτήματα χρηστών, αν η αστυνομία θα δημοσιεύσει φωτογραφίες και στοιχεία των φερομένων ως δραστών στο σάιτ της, ώστε να διαπιστωθεί αν εμπλέκονται και σε άλλα ρατσιστικά περιστατικά.

Πηγή: www.lifo.gr, 18 Ιανουαρίου 2013
http://www.lifo.gr/now/society/21607

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι!

READER’S DIGEST
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ 

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι!

Μάνος Χατζιδάκις

Ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Πηγή: Lifo.gr, 11 Μαρτίου 2012
http://www.lifo.gr/team/readersdigest/30496
Πηγή δημοσίευσης: MusicPaper.gr
http://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1800&catid=2&Itemid=36

Τζούλια Κρίστεβα. Ένα κάποιο φως

ΦΥΛΛΩΣΙΕΣ
Παυλίνα Εξαδακτύλου
Τζούλια Κρίστεβα: «Εθνικισμός και ρατσισμός λειτουργούν ως prozac»

Η ψευδαίσθηση και ο ριζοσπαστισμός του έρωτα. Οι περιορισμοί, η απογοήτευση, ο εξευτελισμός που βιώνουν τα άτομα εξαιτίας των οικονομικών συνθηκών. Οι παλιές ταυτότητες που διαλύονται. Το prozac του εθνικισμού. Ένα εργαστήριο πολτοποίησης και επανακατασκευής (παλιών) ταυτοτήτων. Το «corpus mysticum». Μια μοναδική ταυτότητα για τον καθένα. Έστω το ενδεχόμενο κατασκευής της. Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς. «Έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε μια κάποιαν έκλαμψη;». Η Τζούλια Κρίστεβα, καθηγήτρια-διευθύντρια σπουδών Γλωσσολογίας, Σημειολογίας και Λογοτεχνίας του 20ού αιώνα στο Πανεπιστήμιο Paris VII, μιλά στο lifo.gr με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου της «Ιστορίες αγάπης-Μια ψυχαναλυτική ματιά στον έρωτα». (μεταφρ: Τάσος Μπέτζελος, Κέδρος)

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία της Κρίστεβα «Ιστορίες αγάπης-Μια ψυχαναλυτική ματιά στον έρωτα» (Κέδρος) και «Στην αρχή ήταν η αγάπη - Ψυχανάλυση και πίστη» (Άγρα) αλλά και από το βιβλίο της Χάννα Άρεντ «Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς» (Νησίδες).


_______________

«Ο έρωτας είναι, στην κλίμακα του ατόμου, αυτή η αναπάντεχη επαναστάση, αυτός ο αθεράπευτος κατακλυσμός για τον οποίο μπορείς να μιλήσεις μόνο εκ των υστέρων. Υπό το κράτος του, αδυνατείς να μιλήσεις γι’ αυτόν». («Ιστορίες αγάπης - Μια ψυχαναλυτική ματιά στον έρωτα», εκδ. Κέδρος)
_______________


Σήμερα ο έρωτας αποτελεί μια ριζοσπαστική πράξη;
Έτσι νομίζω! Πρόκειται για μια ριζοσπαστική πράξη που στρέφεται ενάντια στους περιορισμούς που δημιουργεί στα άτομα η σύγχρονη οικονομία. Ενάντια στην απογοήτευση και τον εξευτελισμό που βιώνουν τα άτομα εξαιτίας των οικονομικών συνθηκών. Ακριβώς επειδή οι απόπειρες για την ανατροπή αυτής της κατάστασης μοιάζουν να αποτυγχάνουν, τα άτομα φαντάζονται μια απόλυτη λύση. Μια λύση που δεν έχει πολιτικό ή οικονομικό χαρακτήρα.

Είναι κι ο έρωτας μια κατασκευή του λόγου;
Ο έρωτας πάντοτε πηγαίνει μαζί με το λόγο. Όταν ερωτευόμαστε, η σχέση μας με το λόγο γίνεται έντονη, αυθεντική. Χωρίς το λόγο, δεν υπάρχει έρωτας.

_______________
«... ο έρωτας είναι ούτως ή άλλως μοναχικός καθότι ανεπικοινώνητος. [...] Δύο έρωτες δεν είναι άραγε κατ’ ουσίαν ατομικοί, δίχως κοινό μέτρο, καταδικάζοντας έτσι τους ερωτικούς συντρόφους να συναντιούνται μόνο σ’ ένα επ’ άπειρον μετατοπιζόμενο σημείο;». («Ιστορίες αγάπης-Μια ψυχαναλυτική ματιά στον έρωτα», εκδ. Κέδρος)
_______________


Είσαι πάντα μόνος στον έρωτα;
Ναι, αν και ακούγεται παράδοξο. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βιώνουμε την επικοινωνία στην πιο αυθεντική της μορφή. Αυτό που διαπιστώνουμε αργότερα -αναλύοντας την εμπειρία αυτή- είναι ότι επρόκειτο για μια αυταπάτη που δημιούργησαν ο ναρκισσισμός και η εξιδανίκευση. Μέσα σε αυτήν την αυταπάτη, οι ερωτευμένοι χάνουν την ατομικότητά τους. Είναι αδύνατο να διατηρήσεις το δικαίωμά σου στην ατομικότητα όσο είσαι μέσα σε μια κατάσταση παθιασμένου έρωτα... Ακριβώς επειδή το πάθος κι η επιθυμία για το απόλυτο αναλώνονται, εξατμίζονται, πρέπει διαρκώς να εφευρίσκουμε νέες μορφές αγάπης. Να κατασκευάζουμε νέα μοντέλα έρωτα. Νομίζω πως το ιδανικό είναι να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην αυταπάτη, την ψευδαίσθηση της απόλυτης και της αυθεντικής επικοινωνίας και τον σεβασμό στην ατομικότητα.
_______________

«Δίχως αμφιβολία, είμαστε διαρκώς υποκείμενα μιας ομιλίας που μας κρατάει. Αλλά υποκείμενα εν κρίσει, που χάνουμε αδιάκοπα την ταυτότητά μας...». («Στην αρχή ήταν η αγάπη-Ψυχανάλυση και πίστη», εκδ. Άγρα)
_______________


Πώς μπορεί κανείς σήμερα να διαχειριστεί τη διάλυση της ταυτότητάς του και να προχωρήσει στην κατασκευής μιας νέας;
Υπάρχει ακόμη μια παλιομοδίτικη αντίληψη για το ζήτημα της ταυτότητας. Ξέρετε, υπάρχουν πολλές ταυτότητες, όπως για παράδειγμα, η θρησκευτική, η εθνική, η έμφυλη. Νομίζω πως σήμερα ζούμε μια πολιτική, οικονομική, πολιτισμική, σχεδόν μεταφυσική κρίση. Όλα καταρρέουν και επανακατασκευάζονται. Ποια είναι όμως η λύση σε μια τέτοια κρίση; Για αρκετούς, η λύση είναι η επιστροφή σε μια παρωχημένη αντίληψη περί ταυτότητας, όπως είπα πριν. Αυτή η επιστροφή λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό. Αντί να πάρεις ένα prozac, σκέφτεσαι ότι είσαι Έλληνας, χριστιανός, εβραίος, γυναίκα, άνδρας... Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός λειτουργούν ως prozac. Προσωπικά, είμαι εντελώς αντίθετη σ’ αυτήν την επιστροφή. Καταδικάζω αυτήν την επιστροφή. Πιστεύω ότι μπροστά μας ανοίγεται το ενδεχόμενο κατασκευής μιας μοναδικής ταυτότητας για τον καθένα. Μάλιστα, η ψυχαναλυτική εμπειρία μας διδάσκει ότι πρέπει να μοιραζόμαστε αυτήν την μοναδικότητα. Πρέπει να κατασκευάσουμε νέες κοινωνικές σχέσεις, με βάση αυτήν τη μοναδικότητα. Να φτιάξουμε ένα «corpus mysticum», όπως το ονόμασε ο Καντ. Πιστεύω βαθιά ότι αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε σήμερα και σε αυτό (πρέπει να) είναι στραμμένη και η ψυχανάλυση.


Πώς ερμηνεύετε από ψυχαναλυτική σκοπιά την άνοδο της Ακροδεξιάς σε Ελλάδα και Ευρώπη;
Τα ακροδεξιά κόμματα προωθούν και καλλιεργούν αυτήν την επιστροφή σε παρωχημένες αντιλήψεις περί ταυτότητας. Η επιστροφή αυτή λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό ενώ παράλληλα, οδηγεί σε ένα νέο είδος πολέμου, σε συγκρούσεις, σε δολοφονίες.

_______________

«...ως και στους πιο ζοφερούς καιρούς έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε μια κάποιαν έκλαμψη, και μια τέτοια έκλαμψη ενδέχεται κάλλιστα να έρθει λιγότερο από θεωρίες και περισσότερο από το αβέβαιο, τρεμουλιάρικο και συχνά ασθενικό φως, που ορισμένοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, θ’ ανάψουν με τη ζωή και το έργο τους ό, τι κι αν γίνει και θα το σκορπίζουν όσο ζουν...». («Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς», Χάννα Άρεντ, εκδ. Νησίδες)

«...παρ’ όλο που η ζωή υπόκειται στην φθορά του χρόνου, η διαδικασία μαρασμού είναι συνάμα και διαδικασία αποκρυστάλλωσης, στον βυθό της θάλασσας, στον οποίο βυθίζεται και διαλύεται ό, τι κάποτε ήταν ζωντανό, ορισμένα πράγματα “αλλοιώνονται από την θάλασσα” και επιβιώνουν σε καινούριες αποκρυσταλλωμένες μορφές και σχήματα, ανέγγιχτα από τα στοιχεία της φύσης, και θαρρείς πως περιμένουν τον αλιέα μαργαριταριών, που θα κατέβει μια μέρα ως αυτά και θα τ’ ανεβάσει στον κόσμο των ζωντανών- με τη μορφή “θραυσμάτων σκέψης”, πραγμάτων πλούσιων και παράξενων...». («Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς», Χάννα Άρεντ, εκδ. Νησίδες)
_______________

Έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε μια κάποιαν έκλαμψη;
Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα εργαστήριο όπου δοκιμάζονται τα πάντα. Όλοι αναζητούμε νέους τρόπους αντιμετώπισης της κατάστασης. Η Άρεντ στο τελευταίο της βιβλίο έρχεται κοντά στην ιδέα περί μοναδικότητας. Ξέρω ότι πρόκειται για μια ουτοπία, μια εξαιρετικά φιλόδοξη ιδέα. Νομίζω όμως ότι ήρθε η ώρα να την σκεφτούν όλοι πολύ σοβαρά. Πρωτίστως, οι διανοούμενοι


Πηγή: Lifo.gr, 20 Σεπτεμβρίου 2012
http://www.lifo.gr/team/fyllosies/32663#comments

Αντίσταση

Αντίσταση
Γκαζμέντ Καπλάνι

«Αντίσταση» είναι μια λέξη «μπεστ σέλερ» στην Ελλάδα. Επειδή ζούμε σε καιρούς δύσκολους, διαισθάνομαι ότι σύντομα θα υπάρξει πληθωρισμός των λέξεων «αντίσταση» και «αντιστασιακός». Γι' αυτό θα ήθελα να πω δυο λόγια για το πώς φαντάζομαι τον πραγματικό αντιστασιακό του σήμερα και του αύριο. Πραγματική αντίσταση σήμερα στην Ελλάδα είναι να μην παραδίνεσαι στην επικρατούσα αισθητική του τσαμπουκά, της μαγκιάς και του φθόνου.
Να αντιστέκεσαι στο ρατσισμό και στη ρατσιστική βία. Απέναντι στο ρατσιστή να νιώθεις Πακιστανός, Αλβανός, Εβραίος, γκέι, κακοποιημένη γυναίκα, άστεγος. Με λίγα λόγια, Ανθρωπος. Να αντιστέκεσαι όχι μόνο στη φυλετική βία, αλλά και στην ιδεολογική. Γιατί ρατσιστής και μισαλλόδοξος είναι και ο φανατικός που σε θεωρεί εχθρό εάν δεν συμφωνείς με τη γνώμη του ή εάν δεν ανήκεις στο συνάφι του - και ας κυματίζει σημαίες αντιρατσιστικές και διεθνιστικές.
Η πραγματική αντίσταση στην Ελλάδα του σήμερα είναι να μην προσπαθείς να βρεις άλλοθι για τις αποτυχίες και το αίσθημα μειονεξίας απέναντι στο σήμερα πιασμένος με παιδιάστικο πείσμα από το άδειο πουκάμισο των «ένδοξων προγόνων». Αντίσταση είναι να λες: «Εγώ και μόνο εγώ είμαι υπεύθυνος για τη μοίρα μου». Αντίσταση είναι να μη βολεύεσαι με τον πανεύκολο ρόλο του θύματος και να μην ατροφήσεις το μυαλό σου με θεωρίες συνωμοσίας.
Αντίσταση είναι να μην κάνεις ιδανικό σου το Ακίνητο, να μη φοβάσαι την αλλαγή και το διαφορετικό. Αντίσταση είναι να ξέρεις να ακούς, να μην κλειστείς στο καβούκι σου, να αφήσεις ανοιχτή την πόρτα του μυαλού σου και ας σου λέει ο μπαμπάς, η μαμά και όλο το σόι ότι έτσι θα «πουντιάσεις». Να σιχαίνεσαι τους ξερόλες και να έχεις περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις. Αντίσταση σημαίνει να μην παραδίνεσαι στο λαϊκισμό, να μην μπερδεύεις την ατελή δημοκρατία με τη χούντα. Αντίσταση είναι να μη συνηθίζεις το πρόσωπο του Τέρατος.
Να μην περιμένεις τη σωτηρία σου από τους σωτήρες, αλλά να χτίζεις το μέλλον με υπομονή και κόπο, μαζί με τους διπλανούς σου. Αντίσταση είναι να αγαπάς χωρίς συμπλέγματα την πατρίδα σου, να μη φοβάσαι την ευθύνη, να φοβάσαι τους ανεύθυνους, τους βίαιους, τους πατριδοκάπηλους, τους θρησκόληπτους, τους ανθρώπους που τόσα χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι.
... και μία ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου- βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό» ...

Πηγή: Metropolis.gr, 21 Ιουνίου 2012
http://www.metropolispress.gr/apopseis-bar/me-lene-europi/item/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7