Ως πότε θα κοροϊδεύουμε;
Στέφανος Kασιμάτης
Για κάποιους –όπως οι πονηροί πολιτευτές που υπηρετούν το μεγάλο κράτος– είναι μια τεχνική συσκότισης του προβλήματος, που μάλιστα την έχουν αναγάγει σε τέχνη. Για άλλους –όπως ο πρωθυπουργός μας, πολύ φοβάμαι– είναι απλώς μια προσωπική αδυναμία. Εννοώ την αδυναμία να διακρίνει κανείς τις λεπτομέρειες που έχουν σημασία, από τις άλλες που απλώς εμποδίζουν την κατανόηση της κεντρικής ιδέας του θέματος. Γι’ αυτό, πολλές φορές είναι χρήσιμη η καθαρότητα της ματιάς των ξένων. Συχνά, με την αναζωογονητική φρεσκάδα της, κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην εικόνα την οποία έχει για τον λαβύρινθο ο περιπατητής που έχει χαθεί μέσα του και στην άλλη εικόνα, εκείνη που έχει ο παρατηρητής που κοιτάζει τον λαθύρινθο από ψηλά και κατανοεί το σχέδιο του.
Μια τέτοια χρήσιμη ματιά ήταν εκείνη του Αμερικανού εκδότη Στιβ Φορμπς, με τις εντυπώσεις από τη συμμετοχή του σε πρόσφατο συνέδριο για την ανοικοδόμηση της Ελλάδος. Γράφει ο Φορμπς στο άρθρο του, που αναδημοσίευσε η «Καθημερινή» την περασμένη Πέμπτη: «Παρότι το συνέδριο συγκέντρωσε στελέχη επιχειρήσεων και πιστωτικών οργανισμών ελληνικής καταγωγής από όλο τον κόσμο, η κυβέρνηση επέλεξε να τους αγνοήσει πλήρως. Η παρουσία του Πολωνού υφυπουργού Οικονομίας Κρίστοφ Βάλεντσακ, αρμόδιου για την επιτυχή αποκρατικοποίηση 500 επιχειρήσεων, η εμπειρία του οποίου θα ήταν ανεκτίμητη για την Αθήνα, δεν προσέλκυσε ούτε έναν Ελληνα κυβερνητικό παράγοντα. Ο Βάλεντσακ με ρώτησε: «Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα κυβερνητικό στέλεχος;. Αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα καταρρέει». Πες τα Χρυσόστομε!
Αλήθεια, γιατί αδιαφόρησαν οι Ελληνες υπουργοί; Κατ’ αρχάς, για λόγους «ηθικής τάξεως»! Ως γνωστόν, οι δικοί μας «υπουργάρες» δεν καταδέχονται να έχουν επαφές με ξένους αξιωματούχους, εφόσον δεν είναι τουλάχιστον ομόλογοί τους. Πόσω μάλλον δε όταν οι Ελληνες υπουργοί προέρχονται από το κόμμα που στήριζε ανοιχτά τη δικτατορία του Γιαρουζέλσκι. Θυμηθείτε, φέρ’ ειπείν, την υπουργική οργή, κατά τις πρώτες ημέρες εφαρμογής του Μνημονίου, για τις απαιτήσεις (δηλαδή, για τον επαγγελματισμό) των «κατώτερων υπαλλήλων που ψωνίζουν από στοκατζίδικα», όπως περιέγραψε τότε επιτιμητικά τους εκπροσώπους της τρόικας ένας προσβεβλημένος «υπουργάρας».
Ενας άλλος λόγος είναι ότι, δυστυχώς, οι Ελληνες πολιτικοί –και μάλιστα οι υπουργοί– σπανίως ακούνε και ακόμη σπανιότερα διαβάζουν. Βλέπετε, έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν, όπως να στέλνουν sms στους δημοσιογράφους, να φροντίζουν την εκλογική πελατεία τους και, κυρίως, όταν ανήκουν στην κατηγορία των «καλλιτεχνών», να κάνουν το νούμερό τους στο τσίρκο των τηλεοπτικών παραθύρων.
Πρωτίστως όμως, αγνόησαν τον Πολωνό υφυπουργό, διότι δεν θέλουν τις αποκρατικοποιήσεις. Γιατί να αυταπατώμεθα, όταν η κυβέρνηση έχει μιλήσει για κατάργηση οργανισμών από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε και είκοσι μήνες αργότερα δεν έχει κάνει τίποτε; Ειλικρινά, θα ήθελα να ελπίζω ότι η αδράνεια μηνών ήταν περιστασιακή, ότι μετά την αγωνία της πέμπτης δόσης ξύπνησαν, ότι τώρα θα κάνουν «κάθε μέρα τη δουλειά μιας εβδομάδας», όπως το έθεσε προσφυώς ο πρωθυπουργός.
Θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν μου το επιτρέπει η πραγματικότητα. Στις 8 του μηνός, π.χ., δημοσιεύθηκε στον Τύπο η λίστα των 135 οργανισμών που πρόκειται να καταργηθούν. Στην πρώτη φουρνιά καταργήσεων με 85 οργανισμούς, περιλαμβάνεται και κάποιο «Ινστιτούτο Νεολαίας», που ιδρύθηκε το 2005. Ελα όμως που μόλις τρεις ημέρες προηγουμένως είχε δημοσιευθεί προκήρυξη για την πρόσληψη 150 αποφοίτων Λυκείου, ΤΕΙ και ΑΕΙ στο περί ου ο λόγος Ινστιτούτο! Βέβαια, το Ινστιτούτο εξέδωσε ανακοίνωση σχετικώς, όπου, εν ολίγοις, η διοίκησή του μας λέει ότι οι ίδιοι δεν ευθύνονται (βρήκαν τον οργανισμό, κάτι έπρεπε να κάνουν…) και ακόμη ότι οι προσλήψεις γίνονται με ευρωπαϊκά κονδύλια. Για να μην πολυλογούμε δηλαδή, πρόκειται για μια παραλλαγή των αλήστου μνήμης stages, αλλά με πράσινο μανδύα.
Φοβάμαι ότι κοροϊδεύουμε κανονικότατα όσους μας προσφέρουν την ευκαιρία να σωθούμε. Ισως εν μέρει από υστεροβουλία κάποιων πολιτικάντηδων, που βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι οι ίδιοι θα διασωθούν από την κατάρρευση, εν μέρει και από την παραλυσία που προκαλεί το έργο της ανασυγκρότησης σε ανθρώπους που έμαθαν να πολιτεύονται ξοδεύοντας. Πάντως, κοροϊδεύουμε. Το ερώτημα είναι για πόσο ακόμη θα μας ανέχονται οι άλλοι. Δεν τρέφω την αυταπάτη ότι ακόμη δεν μας έχουν πάρει χαμπάρι, αλλά δεν θέλω να φαντάζομαι τι θα γίνει, όταν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης θα έχουν ολοκληρώσει την προετοιμασία τους για την ελληνική χρεοκοπία…
Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή», 10 Ιουλίου 2011
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_3_10/07/2011_448865
kassimatis@kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου