Αισιοδοξία!

Καταδικασμένοι να είμαστε αισιόδοξοι
Ξένη

Η εξεταστική για φέτος έλαβε τέλος. Ήταν η πιο hardcore εξεταστική μέχρι στιγμή, με τρείς θεματικές ενότητες –που ισοδυναμούν με 9 μαθήματα συμβατικού πανεπιστημίου–, πολύ διάβασμα, ενώ παράλληλα δούλευα και τις 7 μέρες τις εβδομάδας (χαλάλι όμως, το 8 που πήρα στην Φιλοσοφία με αντάμειψε με το παραπάνω).
Μετά, λοιπόν, από μια γερή βουτιά στο παρελθόν (καθώς τα μαθήματα είχαν να κάνουν με Οικονομική και Κοινωνική Ιστορία της Ευρώπης αλλά και Φιλοσοφία) ξαναγύρισα στο παρόν. Η επιστροφή μόνο ευχάριστη δεν ήταν. Νέα μέτρα, μεσοπρόθεσμο, Μέρκελ, μειώσεις μισθών, Βενιζέλος, μειώσεις συντάξεων, αύξηση τιμών… παντού ακούγονται αυτές οι φράσεις από άτομα κάθε ηλικίας.
Κάνεις δεν συζητάει για τίποτα ευχάριστο όλοι έχουν κάτι δυσάρεστο να σου πουν. Θα μου πεις, άδικο έχουν οι άνθρωποι; Όχι άδικο δεν έχουν αλλά το περίεργο είναι ότι, αν για παράδειγμα, ψάξει κανείς σε αρχεία εφημερίδων 7 ή 8 χρόνια πριν (που δεν είχαμε κρίση) θα δει ότι τα παράπονα και η γκρίνια πάντα υπήρχαν. Εργαζόμενοι έλεγαν ότι δεν πληρώνονται καλά, απεργίες πάντα γίνονταν και γενικά ακόμη και πριν από χρόνια δεν ήταν πολύ αυτοί που ήταν ευχαριστημένοι με την δουλειά αλλά και τις αποδοχές τους.
Από την άλλη πλευρά, ακούς μεγάλους ανθρώπους να λένε τι όμορφα ήταν τα νιάτα τους και τι καλά και ωραία που ήταν τότε τα πράγματα. Εννοώντας, φυσικά, κατοχή, πολέμους και πείνα. Διότι αν το πάρει κανείς χρονολογικά θα δει ότι τα νιάτα τέτοιων ανθρώπων συμπίπτουν με τις συγκεκριμένες καταστάσεις.
O David Hume, ένας εκ των πολλών φιλοσόφων που διάβασα στην Φιλοσοφία φέτος, έλεγε ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα, υπάρχει η αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα. Το τι ζούμε και το τι αντιλαμβανόμαστε, τελικά μπορεί να μην έχουν και πολύ μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Άρα η πραγματικότητα έχει όση δύναμη της δίνουμε για να συμβάλει στην ευτυχία ή στην δυστυχία μας.
Πριν από λίγους μήνες είχα παρακολουθήσει, μαζί με την φίλη μου την «Α», μια διάλεξη της καθηγήτριας Ψυχολογίας και πεζογράφου Φωτεινής Τσαλίκογλου, στο Μέγαρο Μουσικής. Μίλησε για πολλά και χρήσιμα πράγματα η κυρία Τσαλίκογλου, όπως ότι κάθε απώλεια κρύβει μέσα της μια δύναμη, τη δύναμη της εξέλιξης. Η έλλειψη, τόνισε, μάς παρακινεί να επιθυμούμε και η επιθυμία είναι η κινητήριος δύναμη για τα πάντα στη ζωή μας. Ακριβώς εκεί βρίσκεται η δύναμη της απώλειας, στο ότι μας ωθεί να διεκδικήσουμε. Αρκεί φυσικά να δεχτούμε ό,τι μας συμβαίνει και να μην αρνηθούμε να δεχτούμε τις αλλαγές, οι οποίες δεν είναι πάντα ανώδυνες.
Αυτό όμως που είπε και μου άρεσε πολύ είναι ότι σε μια τέτοια εποχή, τόσο δύσκολη για όλους, είμαστε όλοι καταδικασμένοι να είμαστε αισιόδοξοι. Είναι ένα από τα λίγα όπλα που μας έχουν απομείνει για να επιβιώσουμε και να βγούμε υγιείς από αυτή την δίνη.

Πηγή: μπλογκ «Το ημερολόγιο μιας “Ξένης”», 10 Ιουλίου 2007
http://imerologiomiasksenis.blogspot.com
imerologiomiasksenis@gmail.com
Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Φ. Σισκάκης