Τι άλλο, άραγε, χάνουμε;
Ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα της εφημερίδας «Ουάσιγκτον Πόστ»
«Τέτοιες μέρες (παραμονές Πρωτοχρονιάς) ήταν, θαρρώ, πριν 4 χρόνια, όταν κάποιο κρύο πρωινό στο σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον ένας φτωχοντυμένος μουσικός έπαιζε όρθιος επί μία ώρα βιολί, προσδοκώντας με αξιοπρέπεια τον οβολό των διερχομένων ανθρώπων σ’ ένα κουτί από κονσέρβα που βρισκόταν μπροστά στα πόδια του.
Κανείς δεν εγνώριζε ότι, μέσα στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που διενεργούσε η «Ουάσιγκντον Πόστ» (η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Αμερικής), κάποιες κρυφές κάμερες κατέγραφαν εικόνα και ήχο από το ανωτέρω σκηνικό.
Στα περίπου 60 λεπτά της ώρας, ο άγνωστος μουσικός έπαιξε συνολικά έξι κομμάτια του Μπάχ. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα, σχεδόν δύο χιλιάδες άτομα διαφόρων ηλικιών πέρασαν από δίπλα του (όπως κατέγραψαν οι κάμερες), βαίνοντας βιαστικοί προς τις εργασίες τους. Όλοι τους έδειχναν αδιάφοροι προς το γεγονός. Κανένας δεν σταμάτησε, παρά μόνο ελάχιστοι και προς στιγμήν, για ν’ απολαύσει την μουσική.
Στα 4 λεπτά μετά την έναρξη του υπαίθριου «ρεσιτάλ», ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια ηλικιωμένη γυναίκα που του έριξε στο κουτί τα χρήματα, χωρίς όμως να σταματήσει για ν’ ακούσει, και συνέχισε βιαστική το δρόμο της.
Στα 6 λεπτά, ένας διερχόμενος νεαρός κοντοστάθηκε για ν’ ακούσει, αλλά μετά από ένα λεπτό κοίταξε το ρολόϊ του και συνέχισε βιαστικά.
Στα 10, λεπτά ένα αγοράκι τριών ετών σταμάτησε με προφανές ενδιαφέρον για ν’ ακούσει, αλλά η μητέρα του το έσυρε βίαια από το χέρι να συνεχίσει να βαδίζει. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδάκια, που έδειχνα να έλκονται από τα μουσικά ερεθίσματα, αλλά όλα υφίσταντο την καταπιεστική «έλξη» των γονέων τους, που τα τραβούσαν βίαια να «πάψουν να χαζεύουν».
Στα 45 λεπτά, μόνον 6 άτομα είχαν σταματήσει για λίγο ν’ ακούσουν. Περίπου 20 άτομα άφησαν τον οβολό τους στο κονσερβοκούτι, χωρίς να διακόψουν παρά στιγμιαία τον βιαστικό τους ρυθμό βαδίσματος.
Στην μία ώρα, ο ατημέλητος βιολιστής σταμάτησε να παίζει κι άρχισε να μαζεύει τα «κουρέλια» του για να φύγει. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν χειροκρότησε, ούτε έδειξε κάποιο άλλο σημείο αναγνώρισης της επί μία ολόκληρη ώρα μουσικής παράστασης. Το κονσερβοκούτι είχε συγκεντρώσει συνολικά 32 δολλάρια.
Το πείραμα της «Ουάσιγκντον Πόστ» (για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων) είχε μόλις ολοκληρωθεί. Κανείς δεν εγνώριζε ότι: 1) Ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπέλλ, ένας από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους του βιολιού όλου του κόσμου. 2) Εξετέλεσε με απαράμιλλη τέχνη και μαστοριά έξι κομμάτια του Μπάχ, από τα δυσκολότερα που έχουν γραφεί ποτέ. 3) Έπαιξε με ένα όργανο αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, η ίδια μουσική ιδιοφυία (Τζόσουα Μπελλ) προσείλκυσε και γέμισε ασφυκτικά το τεράστιο μουσικό μέγαρο της Ουάσιγκτον, σε μία συναυλία που η μέση τιμή εισιτηρίου άγγιζε τα 100 δολλάρια!
Τα συμπεράσματα του ανωτέρω κοινωνιολογικού πειράματος είναι αυτονοήτως εκπληκτικά, αν και τα εκφέρω εδώ διερωτηματικά: Σε ένα «ουδέτερο» περιβάλλον και σε «ακατάλληλη» ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την -τυχόν- περιρρέουσα ασύμβατη ομορφιά σε οιανδήποτε εκδοχή της;! Κι αν την αντιληφθούμε, φρενάρουμε την βιασύνη με την οποία έχουμε κακομάθει να ζούμε, για να την απολαύσουμε;! Είμαστε σε ψυχο-νοητική νηφαλιότητα τέτοια, ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε μία μεγαλειώδη «πρόκληση» του νου, της καρδιάς και των αισθήσεων, όταν αυτή εκδηλώνεται εμπρός μας σε ασυνήθιστα χωρο-χρονικά πλαίσια;! Αν δε διαθέτουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν’ ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα γλυκύτερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ωραιότερα μουσικά όργανα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπου χέρι, πόσα άλλα, μείζονα ίσως και τιμαλφέστερα, χάνουμε άραγε μέσα στον ρου της βιαστικής και αγχωμένης ζωής μας;!
Προσωπικά, ΔΕΝ εκπλήσσομαι πλέον από την ανθρώπινη (πρωτίστως την ιδική μου) τυφλότητα - απροσεξία - επιπολαιότητα, μέσα στην ομίχλη της οποίας χάνουμε κάθε ώρα και στιγμή ανεπίγνωστα (ή εξαργυρώνουμε συνειδητά) «ποσοστά» από την ΟΥΣΙΑ της ζωής μας.
Τριαντατρία ολάκερα χρόνια, το ΠΛΗΡΩΜΑ της Ομορφιάς - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Αλήθειας - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Αγάπης - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Αρμονίας - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Ελευθερίας - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Ειρήνης - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Δικαιοσύνης - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Χαράς και Ευτυχίας κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, και ΔΕΝ το αντιληφθήκαμε, παρά μόνον όταν Εκείνο(ς) «ήρθη αφ ημών»: «Ην το Φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ Αυτού εγένετο, και ο κόσμος Αυτόν ουκ έγνω. Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι Αυτόν ου παρέλαβον. Όσοι δε έλαβον Αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι.» (Ιωάν. Α, 9-12)».
π. Εφραίμ Αθωνίτης
Χριστούγεννα 2010
Κανείς δεν εγνώριζε ότι, μέσα στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που διενεργούσε η «Ουάσιγκντον Πόστ» (η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Αμερικής), κάποιες κρυφές κάμερες κατέγραφαν εικόνα και ήχο από το ανωτέρω σκηνικό.
Στα περίπου 60 λεπτά της ώρας, ο άγνωστος μουσικός έπαιξε συνολικά έξι κομμάτια του Μπάχ. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα, σχεδόν δύο χιλιάδες άτομα διαφόρων ηλικιών πέρασαν από δίπλα του (όπως κατέγραψαν οι κάμερες), βαίνοντας βιαστικοί προς τις εργασίες τους. Όλοι τους έδειχναν αδιάφοροι προς το γεγονός. Κανένας δεν σταμάτησε, παρά μόνο ελάχιστοι και προς στιγμήν, για ν’ απολαύσει την μουσική.
Στα 4 λεπτά μετά την έναρξη του υπαίθριου «ρεσιτάλ», ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια ηλικιωμένη γυναίκα που του έριξε στο κουτί τα χρήματα, χωρίς όμως να σταματήσει για ν’ ακούσει, και συνέχισε βιαστική το δρόμο της.
Στα 6 λεπτά, ένας διερχόμενος νεαρός κοντοστάθηκε για ν’ ακούσει, αλλά μετά από ένα λεπτό κοίταξε το ρολόϊ του και συνέχισε βιαστικά.
Στα 10, λεπτά ένα αγοράκι τριών ετών σταμάτησε με προφανές ενδιαφέρον για ν’ ακούσει, αλλά η μητέρα του το έσυρε βίαια από το χέρι να συνεχίσει να βαδίζει. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδάκια, που έδειχνα να έλκονται από τα μουσικά ερεθίσματα, αλλά όλα υφίσταντο την καταπιεστική «έλξη» των γονέων τους, που τα τραβούσαν βίαια να «πάψουν να χαζεύουν».
Στα 45 λεπτά, μόνον 6 άτομα είχαν σταματήσει για λίγο ν’ ακούσουν. Περίπου 20 άτομα άφησαν τον οβολό τους στο κονσερβοκούτι, χωρίς να διακόψουν παρά στιγμιαία τον βιαστικό τους ρυθμό βαδίσματος.
Στην μία ώρα, ο ατημέλητος βιολιστής σταμάτησε να παίζει κι άρχισε να μαζεύει τα «κουρέλια» του για να φύγει. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν χειροκρότησε, ούτε έδειξε κάποιο άλλο σημείο αναγνώρισης της επί μία ολόκληρη ώρα μουσικής παράστασης. Το κονσερβοκούτι είχε συγκεντρώσει συνολικά 32 δολλάρια.
Το πείραμα της «Ουάσιγκντον Πόστ» (για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων) είχε μόλις ολοκληρωθεί. Κανείς δεν εγνώριζε ότι: 1) Ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπέλλ, ένας από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους του βιολιού όλου του κόσμου. 2) Εξετέλεσε με απαράμιλλη τέχνη και μαστοριά έξι κομμάτια του Μπάχ, από τα δυσκολότερα που έχουν γραφεί ποτέ. 3) Έπαιξε με ένα όργανο αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, η ίδια μουσική ιδιοφυία (Τζόσουα Μπελλ) προσείλκυσε και γέμισε ασφυκτικά το τεράστιο μουσικό μέγαρο της Ουάσιγκτον, σε μία συναυλία που η μέση τιμή εισιτηρίου άγγιζε τα 100 δολλάρια!
Τα συμπεράσματα του ανωτέρω κοινωνιολογικού πειράματος είναι αυτονοήτως εκπληκτικά, αν και τα εκφέρω εδώ διερωτηματικά: Σε ένα «ουδέτερο» περιβάλλον και σε «ακατάλληλη» ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την -τυχόν- περιρρέουσα ασύμβατη ομορφιά σε οιανδήποτε εκδοχή της;! Κι αν την αντιληφθούμε, φρενάρουμε την βιασύνη με την οποία έχουμε κακομάθει να ζούμε, για να την απολαύσουμε;! Είμαστε σε ψυχο-νοητική νηφαλιότητα τέτοια, ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε μία μεγαλειώδη «πρόκληση» του νου, της καρδιάς και των αισθήσεων, όταν αυτή εκδηλώνεται εμπρός μας σε ασυνήθιστα χωρο-χρονικά πλαίσια;! Αν δε διαθέτουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν’ ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα γλυκύτερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ωραιότερα μουσικά όργανα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπου χέρι, πόσα άλλα, μείζονα ίσως και τιμαλφέστερα, χάνουμε άραγε μέσα στον ρου της βιαστικής και αγχωμένης ζωής μας;!
Προσωπικά, ΔΕΝ εκπλήσσομαι πλέον από την ανθρώπινη (πρωτίστως την ιδική μου) τυφλότητα - απροσεξία - επιπολαιότητα, μέσα στην ομίχλη της οποίας χάνουμε κάθε ώρα και στιγμή ανεπίγνωστα (ή εξαργυρώνουμε συνειδητά) «ποσοστά» από την ΟΥΣΙΑ της ζωής μας.
Τριαντατρία ολάκερα χρόνια, το ΠΛΗΡΩΜΑ της Ομορφιάς - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Αλήθειας - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Αγάπης - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Αρμονίας - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Ελευθερίας - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Ειρήνης - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Δικαιοσύνης - το ΠΛΗΡΩΜΑ της Χαράς και Ευτυχίας κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, και ΔΕΝ το αντιληφθήκαμε, παρά μόνον όταν Εκείνο(ς) «ήρθη αφ ημών»: «Ην το Φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ Αυτού εγένετο, και ο κόσμος Αυτόν ουκ έγνω. Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι Αυτόν ου παρέλαβον. Όσοι δε έλαβον Αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι.» (Ιωάν. Α, 9-12)».
π. Εφραίμ Αθωνίτης
Χριστούγεννα 2010
και για την αντιγραφή
Κωνσταντίνος Φ. Σισκάκης
Το ρεσιτάλ στο YouTube
http://www.youtube.com/watch?v=myq8upzJDJc
Επίσης, με τον τίτλο «Τι άλλο χάνουμε - Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία» (What Else Are We Missing?- a most interesting story) στο YouTube
http://www.youtube.com/watch?v=TwD7xGDg7iQ
Το ρεσιτάλ στο YouTube
http://www.youtube.com/watch?v=myq8upzJDJc
Επίσης, με τον τίτλο «Τι άλλο χάνουμε - Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία» (What Else Are We Missing?- a most interesting story) στο YouTube
http://www.youtube.com/watch?v=TwD7xGDg7iQ
Φωτογραφία: (Ιράν) http://saadat.akkasee.com/archive
