Μια απλή ζωή χωρίς κάτι περιττό

Σκηνή απο το ντοκιμαντέρ «Ο Μανάβης»

NEVERMIND
Μια απλή ζωή χωρίς κάτι περιττό.
Κάποιοι βιώνουν αυτό που προσποιούμαστε ότι ζούμε
Βαγγέλης Μακρής

Ακούω συχνά για τους «απλούς ανθρώπους της ελληνικής επαρχίας» και για τους Αθηναίους που άφησαν την πόλη για «έναν πιο απλό τρόπο ζωής» και από μέσα μου κουνάω το κεφάλι. Έχοντας ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωή μου στην επαρχία και δουλεύοντας μάλιστα 6 χρόνια σε ένα ορεινό μέρος κατέληξα στο εξής: Ο απλός τρόπος ζωής των σημερινών ανθρώπων της επαρχίας είναι ένας μύθος. Ωραίος μύθος για να πουλάς γιαούρτια και γάλατα με ντεκόρ το (πραγματικά υπέροχο) φυσικό τοπίο. Όμως μύθος. Οι σημερινοί άνθρωποι της επαρχίας που γνώρισα εγώ (γιατί ο καθένας από εμάς μιλάει μέσα από την εμπειρία του και σίγουρα μπορεί εσύ που διαβάζεις κάτι άλλο να έχεις συναντήσει)είναι γεμάτοι με όλες τις νευρώσεις, όλα τα απωθημένα, όλες τις επιθυμίες, όλα τα υλιστικά θέλω που συνήθως τα αποδίδουν στους ανθρώπους των πόλεων.

Και όταν το μέρος είναι μικρό το κακό το βλέπεις στην μεγέθυνση του.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ο «απλός τρόπος ζωής και η επιστροφή στις πραγματικές αξίες» έγινε ακόμα και μέσα στις πόλεις, κάτι σαν μόδα που πρέπει να ακολουθήσουν οι πάντες. Είναι ένα θέαμα λίγο αστείο και λίγο θλιβερό με την σωστή πάντα μουσική υπόκρουση. Σαγιονάρα και μούσι. Οικολογία και ανταλλαγή ρούχων. Εξορμήσεις στην φύση και αμπελοφιλοσοφίες. Μια μάσκα απλότητας που διαλύεται μέσα σε ένα λεπτό αν ξεχάσεις τον φορτιστή σου ή «πέσει» το instagram όπου γίνεται η καταγραφή αυτού του απλού τρόπου ζωής. Γελάω με αυτά όπως γελάω και με τον στιχουργό των σουξέ που προφασίζεται ότι κάνει ποίηση.

Ελάχιστες φορές μου έχει συμβεί να συναντήσω ανθρώπους που να έχουν ζήσει την ζωή τους με μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Είναι πάντα άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που βρίσκονται προς το τέλος της ζωής τους. Πέρσι το καλοκαίρι, σε ένα πανηγύρι της Αμοργού, είχα συναντήσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Είχε ζήσει όλη του την ζωή στο νησί. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια αγάπης για την πεθαμένη γυναίκα του και την ηρεμία που έβγαζε το πρόσωπο του. Τέτοιοι άνθρωποι έρχονται ξαφνικά, από εκεί που δεν τους περιμένεις. Αισθάνεσαι ένα μικρό τσίμπημα όταν τους συναντάς. Σαν να διαπερνάει το κορμί σου για λίγα δευτερόλεπτα ηλεκτρικό ρεύμα.

Περίπου το ίδιο αισθάνθηκα πριν λίγο καιρό βλέποντας τους κατοίκους των απομονωμένων χωριών της Πίνδου στο «Μανάβη» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Αυτή την απλότητα που δεν είναι προσποιητή, την ανοιχτή καρδιά μέσα σε ένα απομονωμένο μέρος, την αγάπη για τους ανθρώπους ακόμα και όταν είσαι αποκλεισμένος από αυτούς, την απουσία του περιττού στις ζωές τους και την καθαρή ματιά που βλέπουν τον κόσμο. Αυτοί ήταν και η αφορμή για το ποστ.

Πηγή: www.lifo.gr, 29 Ιουλίου 2013
http://www.lifo.gr/team/u653/40290

Πέντε Χρόνων!

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ
Πέντε Χρόνων!
Νίκος Δήμου

- Μπροστά μου περπατούσε μία μητέρα με το παιδάκι της.
- Το κρατούσε από το χέρι κι εκείνο κελάηδαγε συνεχώς. Η μία ερώτηση πάνω στην άλλη - κι όταν δεν απαντούσε η μάνα, απαντούσε μόνο του, επαναλαμβάνοντας την ερώτηση χωρίς ερωτηματικό.
- Θα ήταν πέντε ή έξι χρόνων, αγοράκι. Ζωηρό και ζωντανό όσο τίποτα. Με έκανε να νιώθω παλαιολιθικός.
- Και ξαφνικά, όπως περπατούσα πίσω τους, ένιωσα μία νοσταλγία δυνατή σαν σφάχτη. Ήθελα να πάω πίσω, ήθελα να γυρίσω στα πέντε χρόνια μου, να φοβάμαι το σχολείο που ερχόταν και να χαίρομαι τα δώρα του Άι-Βασίλη. Να διαβάζω συλλαβιστά τα πρώτα μου βιβλία κι οι ζωγραφιές τους να τυπώνονται στον νου μου έτσι που να τις αναπαράγω, ολοζώντανες εβδομήντα χρόνια μετά.
- Πέντε χρόνων! Το δύο χιλιάδες πενήντα θα είναι ένας ώριμος άνδρας. Και με τις προόδους της ιατρικής, μπορεί να ζήσει και στον 22ο αιώνα!
- Αλλά δεν πάω τόσο μακριά. Να, το δύο χιλιάδες είκοσι σκέπτομαι, που θα έχουμε (λένε) καβατζάρει το χρέος και θα το έχουμε φέρει στο ύψος του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος.
- Θα υπάρχω εγώ το δύο χιλιάδες είκοσι; Και θα είμαι σε θέση να διαπιστώσω αν πραγματικά τιθασεύτηκε το χρέος; (Κάπου διάβασα πως βρήκαν φάρμακο για το αλτσχάιμερ.)
- Τόσο έντονη νοσταλγία για την παιδική ηλικία δεν είχα νιώσει ποτέ. Να χώνομαι στο κρεβάτι της μάνας μου, να σκαλίζω τα συρτάρια της, να πειραματίζομαι με τα μπουκαλάκια και τις πουντριέρες. Θυμάμαι ακόμα τη βαριά μυρωδιά από το άρωμα που έχυσα στο χέρι μου. «Chypre» έγραφε το μπουκάλι. Και η πούδρα είχε ένα παλιάτσο και έγραφε Tokalon. Πού να ξέρω τότε πως ήταν ελληνικές λέξεις;
- Να είσαι πέντε χρόνων, να έχεις μπροστά σου μια ζωή και να μην το ξέρεις. Η ματιά σου να φτάνει ως το αύριο – το μεθαύριο σου είναι αδύνατο να το φανταστείς. Ο κόσμος σου είναι τα παιχνίδια σου, η παρέα με τα συνομήλικα παιδάκια και τα καρτούν στην τηλεόραση.
- Προχωρούσε η κυρία, κελαηδούσε ο μικρός και ξαφνικά φρενάρισε σε μία βιτρίνα. Κοσμηματοπωλείο, και είχε μπροστά-μπροστά κάτι μεγάλα πολύχρωμα πλαστικά ρολόγια.
- «Θα μου πάρεις;», ρώτησε το αγοράκι.
- «Δεν είναι ακόμα ώρα για ρολόγια», είπε η μητέρα. Και σκέφτηκα: έχεις καιρό για τον χρόνο. Εμείς δεν έχουμε…


Πηγή: περιοδιικό “Lifo” 15 Φεβρουαρίου 2012
http://www.lifo.gr/mag/columns/4610
Εικόνα: Thinkstock
http://www.oprah.com/relationships/When-Strangers-Upset-You-How-to-Deal-with-Other-Parents

Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ
H ευεργετική επίδραση των γάτων
Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα
Νίκος Δήμου

Αυτούς τους δύσκολους καιρούς κοιμάμαι δύσκολα, ελάχιστα ή καθόλου. Και το πιο οδυνηρό είναι πάντα η πρωινή έγερση απ’ το κρεβάτι. Η πραγματικότητα που μου αποκαλύπτεται με το ξύπνημα με διαλύει. Νιώθω τόσο τσακισμένος και ταλαιπωρημένος που, αν δεν υπήρχε λόγος, δεν θα σηκωνόμουνα.
Όμως υπάρχει λόγος ή μάλλον λόγοι. Τετράποδοι με όρθιες ουρές, οι γάτοι δεν παίρνουν από δικαιολογίες ή εξηγήσεις. Δεν μπορείς να τους πεις: «Παιδιά, λυπάμαι, είμαι χάλια, δεν μπορώ να σηκωθώ». Τη συμπαράστασή τους θα την εκδηλώσουν αλλιώς, με χάδια και τρυφερότητα (είναι απίθανο το πόσο ξέρουν τη διάθεσή μου: αν θέλω συντροφιά ή προτιμώ μόνος - το σέβονται πάντα). Αλλά με το φαΐ δεν κάνουν παραχωρήσεις.
Και μου θυμίζουν δυο στίχους απ’ το δικό μου Βιβλίο των Γάτων. Το ποίημα «Συνομιλία με τον γάτο Αλέκο» τελειώνει με το δίστιχο:

«Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει “πεινάω”.

Όποιος πεινάει, έχει δίκιο, είπα εγώ».

Το επιχείρημα της πείνας είναι απόλυτο – και φυσικά δεν ισχύει μόνο για γάτες. Έτσι, ταΐζω (από απόσταση) πεινασμένους σε άλλες χώρες, ενισχύω προσπάθειες στον τόπο μου – αλλά αυτά γίνονται και με μία πιστωτική κάρτα ή μία δοσοληψία στο Διαδίκτυο. Όμως οι γάτες και οι γάτοι, που έχω υιοθετήσει, θέλουν να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, ν’ ανοίξω κονσέρβες, να τις μοιράσω δίκαια, να τις γαρνίρω μ’ ένα χάδι. (Μερικοί, χωρίς χάδι, δεν τρώνε).
Να, λοιπόν, τι με σηκώνει απ’ το κρεβάτι κάθε πρωί – άσχετα αν έχω κοιμηθεί δύο ώρες με πόνους, ή καθόλου. Το να ζεις μ’ ένα πλάσμα εξαρτημένο από σένα είναι μπελάς, χαρά αλλά και φάρμακο. (Είναι και μέθοδος αγωγής παιδιών: να γίνουν υπεύθυνα).
Μια φίλη έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Είχε περιέλθει σε κατατονική κατάσταση, αμίλητη, ακίνητη, απούσα. Οι γιατροί στην Αγγλία της πέταξαν ένα κουτάβι στο δωμάτιο. Στην αρχή ούτε το είδε. Τη δεύτερη μέρα άρχισε να το φροντίζει.
Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα.

Πηγή: περιοδιικό “Lifo” 8 Νοεμβρίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/4368#comments
Εικόνα: Χαρακτική: Jules-François-Félix Husson, “Les Chats, histoires, mœurs, observations, anecdotes”, 1869
http://www.flickr.com/photos/23416307@N04/4037761808/in/photostream/