Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία

Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία
Στέφανος Κασιμάτης

Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η ανοχή της πολιτικής βίας, εφόσον ασκείται στο όνομα των ιδανικών της Αριστεράς από οιονδήποτε αυτόκλητο φορέα τους, είναι πια φαινόμενο τόσο σύνηθες στην κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε. Η κατάλυση της έννομης τάξης έχει φθάσει να θεωρείται στοιχείο της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», όπως προτιμούμε να λέμε τη γραφικότητά μας. Σας θυμίζω σχετικώς μόνον μια σκηνή από την ιδιόμορφη αθηναϊκή καθημερινότητα - σκηνή την οποία όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας ξανά και ξανά: την τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων, παρουσία της απαθούς Αστυνομίας, σε κάθε συλλαλητήριο που γίνεται με τη συμμετοχή αναρχικών κουκουλοφόρων.
Με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια, αλλά και χάρη στα αγαθά της παγκοσμιοποίησης, σχεδόν οι πάντες έχουμε πια διαμορφώσει εικόνα της ζωής στις αναπτυγμένες, ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες μας κολακεύει τόσο πολύ να συγκρινόμαστε (και, φυσικά, να βρίσκουμε πάντα ότι εμείς υπερτερούμε...) Ας προσπαθήσουμε, παρακαλώ, να μεταθέσουμε στην εικόνα αυτή, που έχουμε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη σχεδόν «φυσιολογική» σκηνή της θραύσης των μαρμάρων και τότε θα καταλάβουμε πόσο βαθιά παράλογη είναι όχι τόσο η ασυδοσία των ακραίων εκφάνσεων της Αριστεράς (αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση...), μα προπαντός η ανοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στις μορφές της βίας που επιλέγει κάθε φορά.
Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)
Και αν ώς τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη. Το έδειξαν τα γεγονότα στο πανηγύρι του Μεσολογγίου, ώστε να το μπορούν πια να το δουν καθαρά όσοι μέχρι πρότινος αναπαύονταν στις βολικές βεβαιότητες της Μεταπολίτευσης: το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, η φουκαριάρα η Σ. Σακοράφα, που κάθεται συνήθως μπροστά από την κ. Κωνσταντοπούλου στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να έχει πλέον κουφαθεί από τις τσιρίδες της Ερινύας του ΣΥΡΙΖΑ...)
Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου.
Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει, διότι είναι, τρόπον τινά, αναγκαστική. Αν την αφήσει ανεκμετάλλευτη, όχι μόνον θα έχει στερηθεί το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει, αλλά η απραξία θα της επιφέρει ένα σοβαρό κόστος. Αν, δηλαδή, διαχωρίσει την καλή βία της άκρας Αριστεράς από την κακή της άκρας Δεξιάς, ενισχύει την οιονεί νομιμοποίηση της πρώτης και καλλιεργεί το έδαφος για την περαιτέρω εξάπλωση της δεύτερης. Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω; Η διαφοροποίηση αριστερής και δεξιάς βίας υπέρ της πρώτης θα τους κάνει να ξεπεράσουν την ντροπή ή τον φόβο που τώρα τους συγκρατεί. Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση αδρανήσει μπροστά στην ευκαιρία που της προσφέρεται τώρα από τη Χρυσή Αυγή, τότε κατρακυλάει στον δρόμο που χάραξε ο Πάκης, τον Δεκέμβριο του 2008. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον χειροκροτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, αλλά φοβάμαι ότι ο ίδιος δεν το αντελήφθη. Εκτός, βέβαια, αν ως Καλαματιανός διανοούμενος που βλέπει βαθιά στο μέλλον (το δικό του μέλλον), προετοιμάζεται για να γίνει κάποτε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όχι στο κοντινό μέλλον· μιλούμε για μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ο Μανώλης Γλέζος θα έχει αρχίσει να κουράζεται...

Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή», 16 Σεπτεμβρίου 2012
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/09/2012_495776
kassimatis@kathimerini.gr

Χρήσιμοι ηλίθιοι

Θέματα
Χρήσιμοι ηλίθιοι
Νίκος Μπίστης

Θα πρέπει να έχετε παρατηρήσει ότι δεν χρησιμοποιώ βαριές εκφράσεις στα άρθρα μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Πρώτον, γιατί η φράση «χρήσιμοι ηλίθιοι» έχει ενσωματωθεί στην πολιτική ορολογία από τότε που την χρησιμοποίησε ο Λένιν και δεύτερον γιατί μού είναι δύσκολο να περιγράψω με ελαφρύτερους όρους την συμπεριφορά και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Το ΚΚΕ κάτι κατάλαβε, και έστω την τελευταία στιγμή, έκανε πέρα με πλάγια βηματάκια. Του ήταν κομμάτι δύσκολο να μείνει μαζί με την πολιτική και θρησκευτική ακροδεξιά και να αποθεώνει τους «φίλους εφέδρων καταδρομέων» που τόσο συγκίνησαν το συγκεντρωμένο πλήθος και τους παρουσιαστές των καναλιών. (Μόνο ο Αντώνης Αλαφογιώργος της ΝΕΤ υπαινίχθηκε αναλύοντας την ανθρωπογεωγραφία των συγκεντρωμένων –ιδεολογική συγγένεια παρελαυνόντων και χειροκροτούντων.)
Κατά τα άλλα, το ΚΚΕ δέσμιο των αντιφάσεών του, διέγνωσε οργή στρεφόμενη αποκλειστικά κατά των κομμάτων της πλουτοκρατίας και αρνήθηκε να καταδικάσει τα έκτροπα της Θεσσαλονίκης, θεωρώντας τα, όπως είπε, «δευτερεύοντα». Πότε θα αναβαθμιστούν σε πρωτεύοντα, όταν καταλάβουν το Κοινοβούλιο; Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως πήρε όλη την υπόθεση επάνω του. Μέσα στην καλή χαρά, όπου γάμος, τζέρτζελο και μπάχαλο η Βασίλω πρώτη. Πρώτη; Αμ δε. Το χαρακτηριστικό των «χρήσιμων ηλιθίων» είναι ότι δουλεύουν σκληρά και στο τέλος άλλοι κάνουν την πολιτική είσπραξη. Είναι απαραίτητοι για μια φάση, για αυτό είναι και «χρήσιμοι ηλίθιοι», οι απλώς ηλίθιοι δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Και όσο ανυποψίαστοι(;) δουλεύουν το καρκίνωμα της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών εξαπλώνεται και κάνει συνεχείς μεταστάσεις. Όποιος μέχρι χτες δεν καταλάβαινε ότι το χάϊδεμα της τυφλής αγανάκτησης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενίσχυση της ακροδεξιάς, ελπίζω επιτέλους να κατάλαβε. Η ακροδεξιά αντίληψη σηκώνει κεφάλι αξιοποιώντας την ανοησία του ΣΥΡΙΖΑ και την ανοχή και αγραμματοσύνη των ΜΜΕ που εξωραΐζουν τον πολιτικό χουλιγκανισμό αναφερόμενοι σε «αγανακτισμένους πολίτες». Η «ευπρεπής» εκδοχή της, ο Καρατζαφέρης πάει στο σπίτι τού Μεταξά και καταγγέλλει την νέα κατοχή. Η άγρια ματαιώνει (μαζί με τους χρήσιμους ηλίθιους) παρελάσεις, αποθεώνει απόστρατους, τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, στρέφεται με μένος κατά κάθε θεσμού και εκπροσώπου της Πολιτείας. Από όλες τις αντιδράσεις (που φρόντιζαν και όταν αποδοκίμαζαν τα γεγονότα να θωπεύουν την «αγανάκτηση») κράτησα αυτήν του Γιάννη Μπουτάρη. Και για αυτά που είπε και –κυρίως– για την γλώσσα του σώματος που απέπνεε περιφρόνηση και αποφασιστικότητα. Δεν άρχισε τα μισόλογα «έχετε και το δίκιο σας … αλλά όχι και έτσι» Είπε ορθά κοφτά ότι αυτές οι πρακτικές δεν πάνε άλλο και πρέπει να αντιμετωπιστούν. «Φτάνει πια» είπε αγριεμένος.
Επαναλαμβάνω, μπας και το ακούσει κάποιος από τους ελάχιστους εναπομείναντες σοβαρούς στον ΣΥΝ: ιστορικά από αυτές τις καταστάσεις ανομίας ουδέποτε μετά το 1917 ευνοήθηκε η Αριστερά. Πάντα στο τέλος έβγαινε ενισχυμένη η ακροδεξιά και η δεξιά. Και δεν είναι ανάγκη να πρόκειται για ανοιχτή εκτροπή –από τέτοια δεν κινδυνεύει η χώρα μας όσο είναι αγκυρωμένη στην ΕΕ– αρκεί η ιδεολογική, πολιτική και εκλογική της ενίσχυση. Η σοβαρή αντιμετώπιση της αδιέξοδης κυβερνητικής πολιτικής δεν θα γίνει μέσα από ανομολόγητα φαιοκόκκινα μέτωπα. Τέλος, όσοι καλή τη πίστει προπαγανδίζουν την κατεδάφιση, διάλυση, ανατίναξη του πολιτικού συστήματος ώστε να έρθει το πολυπόθητο αλλά αόριστο και αόρατο «καινούργιο», ας σκεφτούν προς στιγμήν ότι υπάρχουν και χειρότερα. Και εικόνες από ένα τέτοιο γκρίζο αύριο βλέπουμε κατά δόσεις τους τελευταίους μήνες. Ξέρω ότι δεν είναι δημοφιλείς αυτές οι απόψεις, ότι πολλοί θα διαγνώσουν υπεράσπιση του χτες. Κάνουν λάθος. Παρ’ ότι δεν είμαι από αυτούς που επιπόλαια ισοπέδωσαν και απαξίωσαν όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, ξέρω καλά ότι αυτή η περίοδος τέλειωσε, και συντεταγμένα η χώρα πρέπει να γυρίσει σελίδα. Συντεταγμένα, όμως, με ένα συνδυασμό συνέχειας και τομών. Με μεταρρυθμίσεις, όχι με άλματα που μπορεί να οδηγήσουν στο κενό.

Πηγή: Protagon.gr, 29 Οκτωβρίου 2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9794
Φωτογραφία: Ted Schwartz

Κι αν ο κ. Θ. Πάγκαλος έχει (κάποιo) δίκιο;

Α.
ΓΝΩΜΕΣ
Κοπτοραπτική
Μάκης Βοϊτσίδης

Εδώ που τα λέμε, όσο εκτυλισσόταν το «περάστε κόσμε» στο Δημόσιο, ο Θόδωρος Πάγκαλος ούτε είχε σταλεί σε εξορία ούτε μελετούσε στη Rive Gauche. Kάπου εκεί κοντά βρισκόταν, συχνά ως υπουργός πρώτης διαλογής - ενδεχομένως έστειλε και ο ίδιος μερικές εκατοντάδες ψηφοφόρους του από το υπόλοιπο Αττικής για να προστεθούν στις καταστάσεις μισθοδοσίας από το δημόσιο χρήμα. Αλλά τουλάχιστον είναι ο μόνος που σήμερα μιλάει καθαρά για ό,τι συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποια λιγότερο αντιαισθητική λέξη για να πει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλά αν μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο, είναι παράλογο να σταματάμε στο αμπαλάζ. Πολύ περισσότερο, είναι παράλογο να κάνουμε κοπτοραπτική δηλώσεων, για να φτιάξουμε αυτό που κομματικά βολεύει. Ο Πάγκαλος δεν είπε ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «κοπρίτες». Είπε ότι, όταν προσλαμβάνεις έναν «κοπρίτη», επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του, αυτός θα παραμείνει «κοπρίτης» μια ζωή. Να αντικαταστήσουμε το «κοπρίτης» με την πιο εύηχη λέξη «άχρηστος»; Ωραία! Ο άχρηστος που προσλαμβάνεται χωρίς διαδικασίες αξιοκρατίας, επειδή επικαλέστηκε τις οικογενειακές ψήφους, θα παραμείνει άχρηστος, γιατί δεν έχει λόγο να γίνει χρήσιμος. Ούτε υποκειμενικό λόγο, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας του, ούτε αντικειμενικό, αφού η απουσία αξιολόγησης και κυρώσεων στο δημόσιο ενθαρρύνει τον κακό να γίνεται χειρότερος. Τι είναι παράλογο σ’ όλα αυτά; Απολύτως τίποτε. Αλλά ο Πάνος Παναγιωτόπουλος κατάλαβε ότι ο Πάγκαλος προσβάλλει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και αξίωσε από τον πρωθυπουργό να αποδοκιμάσει τις δηλώσεις! Και όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Κατανοητό, και ο ίδιος παίζει πολιτικά το κεφάλι του αυτόν τον καιρό και όταν αισθάνεσαι ότι παίζεις το κεφάλι σου συχνά αντιδράς σπασμωδικά. Αλλά να το ξεκαθαρίσουμε: αυτό είναι ψάρεμα σε θολά νερά.

Ακόμη και τώρα, που το οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής μικροπολιτικής τρίζει, τα μεγάλα κόμματα που φόρτωσαν το δημόσιο τομέα με την εκλογική τους πελατεία, σε βάρος της δημοσιονομικής ισορροπίας και των φορολογουμένων, αρνούνται να δώσουν τέλος στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν οι όροι ήταν αντεστραμμένοι, κάποιος Παναγιωτόπουλος του ΠΑΣΟΚ θα βρισκόταν να πει τα ίδια για κάποιον Πάγκαλο της Νέας Δημοκρατίας. Και κανένας δεν αισθάνεται την ανάγκη να ψιθυρίσει δυο λόγια αυτοκριτικής στη νέα γενιά, που θα πληρώσει τα σπασμένα της μιας πρόσληψης έναντι πέντε αποχωρήσεων από το Δημόσιο.

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 8 Ιανουαρίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=74416


Β.

ΘΕΜΑΤΑ
Μήπως έχει δίκιο ο Πάγκαλος;
Τάκης Μίχας

Σε πρώτη ανάγνωση η δήλωση του Θόδωρου Πάγκαλου, ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ θα ευθύνεται για μια μελλοντική δολοφονία του, φαίνεται κάπως υπερβολική. Όμως σε δεύτερη ανάγνωση, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση εργασίας. Όχι προφανώς με την έννοια ότι ο κ. Τσίπρας θα οργάνωνε μια εκτέλεση του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ -κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ανόητο να το πιστεύει ο κ. Πάγκαλος.
Αυτό όμως που ισχύει είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στην πολιτική πρακτική και στις δηλώσεις του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ που να απονομιμοποιεί ιδεολογικά πράξεις πολιτικής βίας εναντίον αστυνομικών, πανεπιστημιακών, πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και απλών ανθρώπων καθώς και το πλιάτσικο εναντίον επιχειρήσεων, τραπεζών, σουπερμάρκετ που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Το αντίθετο μάλιστα.
Το θέμα με άλλα λόγια δεν είναι τόσο αν ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί με τις δηλώσεις του αυτές τις πράξεις που απειλούν άμεσα το δημοκρατικό πολίτευμα και το κράτος δικαίου. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στις δηλώσεις του που να τις εμποδίζει. Αντίθετα, σε όλες τις δηλώσεις του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μια ακόμη προοδευτική αθλιότητα, είτε πρόκειται για γιαούρτωμα, ξυλοδαρμό, φόνο, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (σχολεία, μαγαζιά, πανεπιστήμια) υπάρχει ένα «κλείσιμο ματιού» προς τους δράστες, μια προσπάθεια σχετικοποίησης του κακού, μια προσπάθεια αποδόμησής του μέσα σε ένα παραλήρημα ακατάσχετης επαναστατικής μπουρδολογίας.
Απ’ αυτή λοιπόν την σκοπιά, ο κ. Πάγκαλος έχει δίκιο. Όμως, το πρόβλημα αντίθετα με αυτά που πιστεύει ο κ. Πάγκαλος, δεν είναι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα βρίσκεται στα δυο μεγάλα κόμματα που έχουν ιδεολογικά ευνουχίσει την ελληνική κοινωνία και την έχουν παραδώσει αμαχητί στις στρατιές των Ορκ της Αριστεράς. Αντί να καταγγείλουν την προϊούσα φασιστικοποίηση της κοινωνίας που προωθούν τα Ορκ και να τα απομονώσουν πολιτικά, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ εξακολουθούν να τα θεωρούν «προνομιακούς» συνομιλητές και να συζητούν μαζί τους, με κάθε σοβαρότητα, θέματα όπως π.χ. την έξοδο από την οικονομική κρίση!
Στην περίπτωση μάλιστα της ΝΔ, θεωρούν τιμή τους να αναπαράγουν σε διευρυμένη κλίμακα όχι απλά ιδεολογία αλλά και την φρασεολογία της νεοσταλινικής αριστεράς.
Όσο δε για το κόμμα του κ. Πάγκαλου, το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταβάλλει καμιά προσπάθεια να συλλάβει τους δολοφόνους των υπαλλήλων της MARFIN ή εκείνους που βιαιοπράγησαν εναντίον τού Κωστή Χατζηδάκη, αυτό τα λέει όλα.

Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5919
23 Μαρτίου 2011


Γ.

Τζάμπα μάγκας;
Νίκος Δήμου

Ευφυής, σίγουρα. Είχε τα προσόντα να γίνει ηγέτης – αλλά δεν τα κατάφερε. Άτυχος ίσως, αλλά κυρίως αυτοκαταστροφικός. Διέθετε το ταλέντο να λέει σωστά πράγματα με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και σε λάθος κοινό. Έτσι μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως «έξυπνο πουλί». Ή ως γκαφατζής. Αν μείνει.
Ο λόγος για τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Όλες οι ατάκες του, που ξεσήκωσαν τόσες αντιδράσεις, περιείχαν σημαντικό ποσοστό αλήθειας. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» παραπέμπει στη συμμετοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού στο μεγάλο κρατικό φαγοπότι. Γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Αλλά δεν το λες έτσι αφοριστικά και απόλυτα. Γιατί πολλοί (πάρα πολλοί) δεν έφαγαν. Κι άλλοι, τώρα, δεν έχουν να φάνε.
Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί «κοπρίτες» στο Δημόσιο. Αυτό το γνωρίζει όποιος έχει επισκεφθεί κρατική υπηρεσία. Αλλά ποιος ο λόγος να λεχθεί; Η δουλειά ενός αντιπροέδρου δεν είναι να βρίζει, αλλά να αλλάξει τις συνθήκες ώστε να μην μπορεί κανείς να πληρώνεται για να κοπροσκυλιάζει – δηλαδή χωρίς να παράγει χρήσιμο έργο.
Κι όταν λέει δύσκολες αλήθειες, τις λέει σε λάθος ανθρώπους. Μαθαίνουμε από τα Wikileaks ότι το 2008 έλεγε στον Αμερικανό πρέσβη Ντάνιελ Σπέκχαρτ για το «Μακεδονικό» ότι η υπόθεση της ονομασίας «είναι γελοία» κι ότι «από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η ΠΔΓΜ, οι κάτοικοί της θα πρέπει να μπορούν να αποκαλούνται όπως θέλουν».
Αφού τα πίστευε αυτά, γιατί τα είπε στον Αμερικανό πρέσβη (υπονομεύοντας και την εθνική πολιτική) και όχι εξαρχής δημόσια στον ελληνικό λαό; Να τον βοηθήσει ώστε να απεγκλωβιστεί από ένα ψευδοπρόβλημα που τον ταλαιπωρεί είκοσι χρόνια;
Φοβήθηκε το πολιτικό κόστος; Κι όμως, εκεί περίμενα το θάρρος του ανθρώπου που δεν κάνει πίσω - όχι στην αντιπαράθεση με τον Τσίπρα! Διότι στη σύγκρουση με έναν αυθεντικό μάγκα (για ‘μένα ο Τσίπρας είναι η προσωποποίηση της πολιτικής μαγκιάς) είναι και ευτελές το θέμα και αβέβαιη η έκβαση.
Ενώ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο νηφάλιος ορθολογιστής που ξεχώρισε ανάμεσα στους υπερπατριώτες και τους εθνοκάπηλους, λέγοντας μία δύσκολη αλήθεια στον λαό του.

Πηγή: περιοδικό “Lifo”, τ. 242, 30 Μαρτίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/3806
 

Δ.
Αν δεν κλέψαμε όλοι μαζί...
Πάσχος Mανδραβέλης

Η αλήθεια είναι ότι στην υπόθεση Siemens «δεν τα κλέψαμε όλοι μαζί». Κάποιοι λίγοι, πολιτικοί, στελέχη του δημόσιου τομέα και επιχειρηματίες, βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι. Και στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν ανταλλάξαμε τα οικόπεδα όλοι μαζί. Ηταν ρασοφόροι, υπουργοί και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που έκαναν τις ανταλλαγές και τους νυχτερινούς αποχαρακτηρισμούς. Ούτε στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων τα φάγαμε μαζί. Ηταν οι «άπληστοι χρηματιστές και οι ανίδεες διοικήσεις», που θα ’λεγε και ο κ. Αλογοσκούφης. Ούτε στην «υπόθεση των κουμπάρων» λαδωθήκαμε όλοι μαζί, αλλά ούτε στην υπόθεση Κοσκωτά (για να πάμε λίγο παλιότερα) συμμετείχαμε στο πάρτι όλοι μαζί.
Αν και δεν υπάρχει Ελληνας που να δήλωσε την πραγματική τιμή στα συμβόλαια αγοραπωλησίας ή γονικής παροχής ακινήτων· αν και δεν πρέπει να υπάρχει επαγγελματίας που να δηλώνει όλα του τα εισοδήματα στην εφορία· αν και δεν πρέπει να υπάρχει αγρότης που να μην δήλωσε πλασματική παραγωγή για να πάρει επιπλέον επιδοτήσεις· αν και δεν πρέπει να υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που να μην έχει λάβει πλασματικές υπερωρίες και εκτός έδρας, υποθέτουμε για την οικονομία του λόγου ότι δεν κλέψαμε όλοι μαζί. Υποθέτουμε πως οι μόνοι που έκλεψαν ήταν οι βδελυροί πολιτικοί και κάποιοι καταχθόνιοι επιχειρηματίες.
Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ του «κλέψαμε όλοι μαζί» και του «φάγαμε όλοι μαζί». Για παράδειγμα: τα 500 εκατομμύρια που πήραν με τον «δίκαιο αγώνα» τους οι αγρότες από τον κ. Σωτήρη Χατζηγάκη, τον Φεβρουάριο του 2009, δεν τα έκλεψαν. Απλώς συνέβαλαν να δημιουργηθεί το υπέρογκο έλλειμμα 15,8% του 2009 που μας χαντάκωσε. Ούτε τα πανεπιστήμια σε κάθε ραχούλα -«δίκαιο αίτημα κάθε τοπικής κοινωνίας»- ήταν κλοπή. Ηταν απλώς επενδύσεις στο βρόντο με στόχο να δημιουργηθεί τοπική «ανάπτυξη», δηλαδή ιδιωτικά εισοδήματα σε καφετέριες, γκαρσονιέρες κ. λπ.
Επίσης: όσοι διορίστηκαν προεκλογικά στο μετρό το 2009 δεν έκλεψαν κανέναν. Σύμφωνα με το πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή, από 1.139 άτομα που απασχολούνταν την 31/3/2004, έφθασαν τα 1.688 άτομα στις 21/10/2009, αύξηση δηλαδή σχεδόν κατά 50%. Η ΑΜΕΛ για πρώτη φορά στην ιστορία της παρουσίασε ζημιές και μαντέψτε ποιος θα τις πληρώσει. Το αστείο δε είναι ότι όλοι εκείνοι που ψέγουν τον κ. Πάγκαλο για την αποστροφή «μαζί τα φάγαμε» είναι οι ίδιοι που ζητάνε επαναπρόσληψη των «απολυμένων» συμβασιούχων του μετρό.
Ενα πράγμα που θέλουμε να ξεχνάμε είναι ότι το πελατειακό κράτος δεν έχει μόνο πάτρωνες. Εχει και πελάτες. Και είναι να απορεί κανείς με τη λογική της παλαβής αριστεράς, η οποία από τη μια μεριά ορθώς καταγγέλλει το πελατειακό κράτος και από την άλλη ζητάει περισσότερο. Οι 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο που πρότεινε ο κ. Τσίπρας «για να αντιμετωπιστεί η κρίση» είναι 100.000 νέοι «πελάτες» του ίδιου κράτους που καταγγέλλει.
Είχαμε φτιάξει ένα σύστημα που όποιος προλάβαινε και μπορούσε, έπαιρνε. Είτε κλείνοντας τους δρόμους, είτε λαδώνοντας πολιτικούς. Κάποιοι λίγοι πήραν πολλά, αλλά αυτά ήταν λιγότερα από τα λίγα που πήραν οι πολλοί. Το να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ότι γλίστρησαν κάτω από τη μύτη μας 300 δισ., ενώ εμείς απλώς κοιτάζαμε την δουλειά μας, ενέχει τον κίνδυνο να διαιωνίσουμε ένα σύστημα κλεπτοκρατίας, αυτό ακριβώς που πρέπει να περιγράψουμε σωστά ώστε να το αλλάξουμε.

Πηγή: εφημερίδα «Καθημερινή», 9 Ιανουαρίου 2011

Φωτογραφία: Κώστας Σισκάκης -σπατουλιές τυπογραφείου