ΓΝΩΜΕΣ
Κοπτοραπτική
Μάκης Βοϊτσίδης
Εδώ που τα λέμε, όσο εκτυλισσόταν το «περάστε κόσμε» στο Δημόσιο, ο Θόδωρος Πάγκαλος ούτε είχε σταλεί σε εξορία ούτε μελετούσε στη Rive Gauche. Kάπου εκεί κοντά βρισκόταν, συχνά ως υπουργός πρώτης διαλογής - ενδεχομένως έστειλε και ο ίδιος μερικές εκατοντάδες ψηφοφόρους του από το υπόλοιπο Αττικής για να προστεθούν στις καταστάσεις μισθοδοσίας από το δημόσιο χρήμα. Αλλά τουλάχιστον είναι ο μόνος που σήμερα μιλάει καθαρά για ό,τι συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποια λιγότερο αντιαισθητική λέξη για να πει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλά αν μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο, είναι παράλογο να σταματάμε στο αμπαλάζ. Πολύ περισσότερο, είναι παράλογο να κάνουμε κοπτοραπτική δηλώσεων, για να φτιάξουμε αυτό που κομματικά βολεύει. Ο Πάγκαλος δεν είπε ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «κοπρίτες». Είπε ότι, όταν προσλαμβάνεις έναν «κοπρίτη», επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του, αυτός θα παραμείνει «κοπρίτης» μια ζωή. Να αντικαταστήσουμε το «κοπρίτης» με την πιο εύηχη λέξη «άχρηστος»; Ωραία! Ο άχρηστος που προσλαμβάνεται χωρίς διαδικασίες αξιοκρατίας, επειδή επικαλέστηκε τις οικογενειακές ψήφους, θα παραμείνει άχρηστος, γιατί δεν έχει λόγο να γίνει χρήσιμος. Ούτε υποκειμενικό λόγο, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας του, ούτε αντικειμενικό, αφού η απουσία αξιολόγησης και κυρώσεων στο δημόσιο ενθαρρύνει τον κακό να γίνεται χειρότερος. Τι είναι παράλογο σ’ όλα αυτά; Απολύτως τίποτε. Αλλά ο Πάνος Παναγιωτόπουλος κατάλαβε ότι ο Πάγκαλος προσβάλλει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και αξίωσε από τον πρωθυπουργό να αποδοκιμάσει τις δηλώσεις! Και όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Κατανοητό, και ο ίδιος παίζει πολιτικά το κεφάλι του αυτόν τον καιρό και όταν αισθάνεσαι ότι παίζεις το κεφάλι σου συχνά αντιδράς σπασμωδικά. Αλλά να το ξεκαθαρίσουμε: αυτό είναι ψάρεμα σε θολά νερά.
Ακόμη και τώρα, που το οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής μικροπολιτικής τρίζει, τα μεγάλα κόμματα που φόρτωσαν το δημόσιο τομέα με την εκλογική τους πελατεία, σε βάρος της δημοσιονομικής ισορροπίας και των φορολογουμένων, αρνούνται να δώσουν τέλος στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν οι όροι ήταν αντεστραμμένοι, κάποιος Παναγιωτόπουλος του ΠΑΣΟΚ θα βρισκόταν να πει τα ίδια για κάποιον Πάγκαλο της Νέας Δημοκρατίας. Και κανένας δεν αισθάνεται την ανάγκη να ψιθυρίσει δυο λόγια αυτοκριτικής στη νέα γενιά, που θα πληρώσει τα σπασμένα της μιας πρόσληψης έναντι πέντε αποχωρήσεων από το Δημόσιο.Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 8 Ιανουαρίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=74416
Β.
ΘΕΜΑΤΑ
Μήπως έχει δίκιο ο Πάγκαλος;
Τάκης Μίχας
Σε πρώτη ανάγνωση η δήλωση του Θόδωρου Πάγκαλου, ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ θα ευθύνεται για μια μελλοντική δολοφονία του, φαίνεται κάπως υπερβολική. Όμως σε δεύτερη ανάγνωση, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση εργασίας. Όχι προφανώς με την έννοια ότι ο κ. Τσίπρας θα οργάνωνε μια εκτέλεση του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ -κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ανόητο να το πιστεύει ο κ. Πάγκαλος.
Αυτό όμως που ισχύει είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στην πολιτική πρακτική και στις δηλώσεις του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ που να απονομιμοποιεί ιδεολογικά πράξεις πολιτικής βίας εναντίον αστυνομικών, πανεπιστημιακών, πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και απλών ανθρώπων καθώς και το πλιάτσικο εναντίον επιχειρήσεων, τραπεζών, σουπερμάρκετ που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Το αντίθετο μάλιστα.
Το θέμα με άλλα λόγια δεν είναι τόσο αν ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί με τις δηλώσεις του αυτές τις πράξεις που απειλούν άμεσα το δημοκρατικό πολίτευμα και το κράτος δικαίου. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στις δηλώσεις του που να τις εμποδίζει. Αντίθετα, σε όλες τις δηλώσεις του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μια ακόμη προοδευτική αθλιότητα, είτε πρόκειται για γιαούρτωμα, ξυλοδαρμό, φόνο, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (σχολεία, μαγαζιά, πανεπιστήμια) υπάρχει ένα «κλείσιμο ματιού» προς τους δράστες, μια προσπάθεια σχετικοποίησης του κακού, μια προσπάθεια αποδόμησής του μέσα σε ένα παραλήρημα ακατάσχετης επαναστατικής μπουρδολογίας.
Απ’ αυτή λοιπόν την σκοπιά, ο κ. Πάγκαλος έχει δίκιο. Όμως, το πρόβλημα αντίθετα με αυτά που πιστεύει ο κ. Πάγκαλος, δεν είναι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα βρίσκεται στα δυο μεγάλα κόμματα που έχουν ιδεολογικά ευνουχίσει την ελληνική κοινωνία και την έχουν παραδώσει αμαχητί στις στρατιές των Ορκ της Αριστεράς. Αντί να καταγγείλουν την προϊούσα φασιστικοποίηση της κοινωνίας που προωθούν τα Ορκ και να τα απομονώσουν πολιτικά, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ εξακολουθούν να τα θεωρούν «προνομιακούς» συνομιλητές και να συζητούν μαζί τους, με κάθε σοβαρότητα, θέματα όπως π.χ. την έξοδο από την οικονομική κρίση!
Στην περίπτωση μάλιστα της ΝΔ, θεωρούν τιμή τους να αναπαράγουν σε διευρυμένη κλίμακα όχι απλά ιδεολογία αλλά και την φρασεολογία της νεοσταλινικής αριστεράς.
Όσο δε για το κόμμα του κ. Πάγκαλου, το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταβάλλει καμιά προσπάθεια να συλλάβει τους δολοφόνους των υπαλλήλων της MARFIN ή εκείνους που βιαιοπράγησαν εναντίον τού Κωστή Χατζηδάκη, αυτό τα λέει όλα.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5919
23 Μαρτίου 2011
Γ.
Μήπως έχει δίκιο ο Πάγκαλος;
Τάκης Μίχας
Σε πρώτη ανάγνωση η δήλωση του Θόδωρου Πάγκαλου, ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ θα ευθύνεται για μια μελλοντική δολοφονία του, φαίνεται κάπως υπερβολική. Όμως σε δεύτερη ανάγνωση, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση εργασίας. Όχι προφανώς με την έννοια ότι ο κ. Τσίπρας θα οργάνωνε μια εκτέλεση του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ -κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ανόητο να το πιστεύει ο κ. Πάγκαλος.
Αυτό όμως που ισχύει είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στην πολιτική πρακτική και στις δηλώσεις του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ που να απονομιμοποιεί ιδεολογικά πράξεις πολιτικής βίας εναντίον αστυνομικών, πανεπιστημιακών, πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και απλών ανθρώπων καθώς και το πλιάτσικο εναντίον επιχειρήσεων, τραπεζών, σουπερμάρκετ που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Το αντίθετο μάλιστα.
Το θέμα με άλλα λόγια δεν είναι τόσο αν ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί με τις δηλώσεις του αυτές τις πράξεις που απειλούν άμεσα το δημοκρατικό πολίτευμα και το κράτος δικαίου. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στις δηλώσεις του που να τις εμποδίζει. Αντίθετα, σε όλες τις δηλώσεις του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μια ακόμη προοδευτική αθλιότητα, είτε πρόκειται για γιαούρτωμα, ξυλοδαρμό, φόνο, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (σχολεία, μαγαζιά, πανεπιστήμια) υπάρχει ένα «κλείσιμο ματιού» προς τους δράστες, μια προσπάθεια σχετικοποίησης του κακού, μια προσπάθεια αποδόμησής του μέσα σε ένα παραλήρημα ακατάσχετης επαναστατικής μπουρδολογίας.
Απ’ αυτή λοιπόν την σκοπιά, ο κ. Πάγκαλος έχει δίκιο. Όμως, το πρόβλημα αντίθετα με αυτά που πιστεύει ο κ. Πάγκαλος, δεν είναι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα βρίσκεται στα δυο μεγάλα κόμματα που έχουν ιδεολογικά ευνουχίσει την ελληνική κοινωνία και την έχουν παραδώσει αμαχητί στις στρατιές των Ορκ της Αριστεράς. Αντί να καταγγείλουν την προϊούσα φασιστικοποίηση της κοινωνίας που προωθούν τα Ορκ και να τα απομονώσουν πολιτικά, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ εξακολουθούν να τα θεωρούν «προνομιακούς» συνομιλητές και να συζητούν μαζί τους, με κάθε σοβαρότητα, θέματα όπως π.χ. την έξοδο από την οικονομική κρίση!
Στην περίπτωση μάλιστα της ΝΔ, θεωρούν τιμή τους να αναπαράγουν σε διευρυμένη κλίμακα όχι απλά ιδεολογία αλλά και την φρασεολογία της νεοσταλινικής αριστεράς.
Όσο δε για το κόμμα του κ. Πάγκαλου, το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταβάλλει καμιά προσπάθεια να συλλάβει τους δολοφόνους των υπαλλήλων της MARFIN ή εκείνους που βιαιοπράγησαν εναντίον τού Κωστή Χατζηδάκη, αυτό τα λέει όλα.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5919
23 Μαρτίου 2011
Γ.
Τζάμπα μάγκας;
Νίκος Δήμου
Ευφυής, σίγουρα. Είχε τα προσόντα να γίνει ηγέτης – αλλά δεν τα κατάφερε. Άτυχος ίσως, αλλά κυρίως αυτοκαταστροφικός. Διέθετε το ταλέντο να λέει σωστά πράγματα με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και σε λάθος κοινό. Έτσι μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως «έξυπνο πουλί». Ή ως γκαφατζής. Αν μείνει.
Ο λόγος για τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Όλες οι ατάκες του, που ξεσήκωσαν τόσες αντιδράσεις, περιείχαν σημαντικό ποσοστό αλήθειας. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» παραπέμπει στη συμμετοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού στο μεγάλο κρατικό φαγοπότι. Γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Αλλά δεν το λες έτσι αφοριστικά και απόλυτα. Γιατί πολλοί (πάρα πολλοί) δεν έφαγαν. Κι άλλοι, τώρα, δεν έχουν να φάνε.
Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί «κοπρίτες» στο Δημόσιο. Αυτό το γνωρίζει όποιος έχει επισκεφθεί κρατική υπηρεσία. Αλλά ποιος ο λόγος να λεχθεί; Η δουλειά ενός αντιπροέδρου δεν είναι να βρίζει, αλλά να αλλάξει τις συνθήκες ώστε να μην μπορεί κανείς να πληρώνεται για να κοπροσκυλιάζει – δηλαδή χωρίς να παράγει χρήσιμο έργο.
Κι όταν λέει δύσκολες αλήθειες, τις λέει σε λάθος ανθρώπους. Μαθαίνουμε από τα Wikileaks ότι το 2008 έλεγε στον Αμερικανό πρέσβη Ντάνιελ Σπέκχαρτ για το «Μακεδονικό» ότι η υπόθεση της ονομασίας «είναι γελοία» κι ότι «από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η ΠΔΓΜ, οι κάτοικοί της θα πρέπει να μπορούν να αποκαλούνται όπως θέλουν».
Αφού τα πίστευε αυτά, γιατί τα είπε στον Αμερικανό πρέσβη (υπονομεύοντας και την εθνική πολιτική) και όχι εξαρχής δημόσια στον ελληνικό λαό; Να τον βοηθήσει ώστε να απεγκλωβιστεί από ένα ψευδοπρόβλημα που τον ταλαιπωρεί είκοσι χρόνια;
Φοβήθηκε το πολιτικό κόστος; Κι όμως, εκεί περίμενα το θάρρος του ανθρώπου που δεν κάνει πίσω - όχι στην αντιπαράθεση με τον Τσίπρα! Διότι στη σύγκρουση με έναν αυθεντικό μάγκα (για ‘μένα ο Τσίπρας είναι η προσωποποίηση της πολιτικής μαγκιάς) είναι και ευτελές το θέμα και αβέβαιη η έκβαση.
Ενώ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο νηφάλιος ορθολογιστής που ξεχώρισε ανάμεσα στους υπερπατριώτες και τους εθνοκάπηλους, λέγοντας μία δύσκολη αλήθεια στον λαό του.
Πηγή: περιοδικό “Lifo”, τ. 242, 30 Μαρτίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/3806
Δ.
Αν δεν κλέψαμε όλοι μαζί...
Πάσχος Mανδραβέλης
Η αλήθεια είναι ότι στην υπόθεση Siemens «δεν τα κλέψαμε όλοι μαζί». Κάποιοι λίγοι, πολιτικοί, στελέχη του δημόσιου τομέα και επιχειρηματίες, βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι. Και στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν ανταλλάξαμε τα οικόπεδα όλοι μαζί. Ηταν ρασοφόροι, υπουργοί και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που έκαναν τις ανταλλαγές και τους νυχτερινούς αποχαρακτηρισμούς. Ούτε στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων τα φάγαμε μαζί. Ηταν οι «άπληστοι χρηματιστές και οι ανίδεες διοικήσεις», που θα ’λεγε και ο κ. Αλογοσκούφης. Ούτε στην «υπόθεση των κουμπάρων» λαδωθήκαμε όλοι μαζί, αλλά ούτε στην υπόθεση Κοσκωτά (για να πάμε λίγο παλιότερα) συμμετείχαμε στο πάρτι όλοι μαζί.
Αν και δεν υπάρχει Ελληνας που να δήλωσε την πραγματική τιμή στα συμβόλαια αγοραπωλησίας ή γονικής παροχής ακινήτων· αν και δεν πρέπει να υπάρχει επαγγελματίας που να δηλώνει όλα του τα εισοδήματα στην εφορία· αν και δεν πρέπει να υπάρχει αγρότης που να μην δήλωσε πλασματική παραγωγή για να πάρει επιπλέον επιδοτήσεις· αν και δεν πρέπει να υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που να μην έχει λάβει πλασματικές υπερωρίες και εκτός έδρας, υποθέτουμε για την οικονομία του λόγου ότι δεν κλέψαμε όλοι μαζί. Υποθέτουμε πως οι μόνοι που έκλεψαν ήταν οι βδελυροί πολιτικοί και κάποιοι καταχθόνιοι επιχειρηματίες.
Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ του «κλέψαμε όλοι μαζί» και του «φάγαμε όλοι μαζί». Για παράδειγμα: τα 500 εκατομμύρια που πήραν με τον «δίκαιο αγώνα» τους οι αγρότες από τον κ. Σωτήρη Χατζηγάκη, τον Φεβρουάριο του 2009, δεν τα έκλεψαν. Απλώς συνέβαλαν να δημιουργηθεί το υπέρογκο έλλειμμα 15,8% του 2009 που μας χαντάκωσε. Ούτε τα πανεπιστήμια σε κάθε ραχούλα -«δίκαιο αίτημα κάθε τοπικής κοινωνίας»- ήταν κλοπή. Ηταν απλώς επενδύσεις στο βρόντο με στόχο να δημιουργηθεί τοπική «ανάπτυξη», δηλαδή ιδιωτικά εισοδήματα σε καφετέριες, γκαρσονιέρες κ. λπ.
Επίσης: όσοι διορίστηκαν προεκλογικά στο μετρό το 2009 δεν έκλεψαν κανέναν. Σύμφωνα με το πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή, από 1.139 άτομα που απασχολούνταν την 31/3/2004, έφθασαν τα 1.688 άτομα στις 21/10/2009, αύξηση δηλαδή σχεδόν κατά 50%. Η ΑΜΕΛ για πρώτη φορά στην ιστορία της παρουσίασε ζημιές και μαντέψτε ποιος θα τις πληρώσει. Το αστείο δε είναι ότι όλοι εκείνοι που ψέγουν τον κ. Πάγκαλο για την αποστροφή «μαζί τα φάγαμε» είναι οι ίδιοι που ζητάνε επαναπρόσληψη των «απολυμένων» συμβασιούχων του μετρό.
Ενα πράγμα που θέλουμε να ξεχνάμε είναι ότι το πελατειακό κράτος δεν έχει μόνο πάτρωνες. Εχει και πελάτες. Και είναι να απορεί κανείς με τη λογική της παλαβής αριστεράς, η οποία από τη μια μεριά ορθώς καταγγέλλει το πελατειακό κράτος και από την άλλη ζητάει περισσότερο. Οι 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο που πρότεινε ο κ. Τσίπρας «για να αντιμετωπιστεί η κρίση» είναι 100.000 νέοι «πελάτες» του ίδιου κράτους που καταγγέλλει.
Είχαμε φτιάξει ένα σύστημα που όποιος προλάβαινε και μπορούσε, έπαιρνε. Είτε κλείνοντας τους δρόμους, είτε λαδώνοντας πολιτικούς. Κάποιοι λίγοι πήραν πολλά, αλλά αυτά ήταν λιγότερα από τα λίγα που πήραν οι πολλοί. Το να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ότι γλίστρησαν κάτω από τη μύτη μας 300 δισ., ενώ εμείς απλώς κοιτάζαμε την δουλειά μας, ενέχει τον κίνδυνο να διαιωνίσουμε ένα σύστημα κλεπτοκρατίας, αυτό ακριβώς που πρέπει να περιγράψουμε σωστά ώστε να το αλλάξουμε.
Πηγή: εφημερίδα «Καθημερινή», 9 Ιανουαρίου 2011
Φωτογραφία: Κώστας Σισκάκης -σπατουλιές τυπογραφείου
Νίκος Δήμου
Ευφυής, σίγουρα. Είχε τα προσόντα να γίνει ηγέτης – αλλά δεν τα κατάφερε. Άτυχος ίσως, αλλά κυρίως αυτοκαταστροφικός. Διέθετε το ταλέντο να λέει σωστά πράγματα με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και σε λάθος κοινό. Έτσι μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως «έξυπνο πουλί». Ή ως γκαφατζής. Αν μείνει.
Ο λόγος για τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Όλες οι ατάκες του, που ξεσήκωσαν τόσες αντιδράσεις, περιείχαν σημαντικό ποσοστό αλήθειας. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» παραπέμπει στη συμμετοχή και συνενοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού στο μεγάλο κρατικό φαγοπότι. Γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Αλλά δεν το λες έτσι αφοριστικά και απόλυτα. Γιατί πολλοί (πάρα πολλοί) δεν έφαγαν. Κι άλλοι, τώρα, δεν έχουν να φάνε.
Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί «κοπρίτες» στο Δημόσιο. Αυτό το γνωρίζει όποιος έχει επισκεφθεί κρατική υπηρεσία. Αλλά ποιος ο λόγος να λεχθεί; Η δουλειά ενός αντιπροέδρου δεν είναι να βρίζει, αλλά να αλλάξει τις συνθήκες ώστε να μην μπορεί κανείς να πληρώνεται για να κοπροσκυλιάζει – δηλαδή χωρίς να παράγει χρήσιμο έργο.
Κι όταν λέει δύσκολες αλήθειες, τις λέει σε λάθος ανθρώπους. Μαθαίνουμε από τα Wikileaks ότι το 2008 έλεγε στον Αμερικανό πρέσβη Ντάνιελ Σπέκχαρτ για το «Μακεδονικό» ότι η υπόθεση της ονομασίας «είναι γελοία» κι ότι «από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η ΠΔΓΜ, οι κάτοικοί της θα πρέπει να μπορούν να αποκαλούνται όπως θέλουν».
Αφού τα πίστευε αυτά, γιατί τα είπε στον Αμερικανό πρέσβη (υπονομεύοντας και την εθνική πολιτική) και όχι εξαρχής δημόσια στον ελληνικό λαό; Να τον βοηθήσει ώστε να απεγκλωβιστεί από ένα ψευδοπρόβλημα που τον ταλαιπωρεί είκοσι χρόνια;
Φοβήθηκε το πολιτικό κόστος; Κι όμως, εκεί περίμενα το θάρρος του ανθρώπου που δεν κάνει πίσω - όχι στην αντιπαράθεση με τον Τσίπρα! Διότι στη σύγκρουση με έναν αυθεντικό μάγκα (για ‘μένα ο Τσίπρας είναι η προσωποποίηση της πολιτικής μαγκιάς) είναι και ευτελές το θέμα και αβέβαιη η έκβαση.
Ενώ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο νηφάλιος ορθολογιστής που ξεχώρισε ανάμεσα στους υπερπατριώτες και τους εθνοκάπηλους, λέγοντας μία δύσκολη αλήθεια στον λαό του.
Πηγή: περιοδικό “Lifo”, τ. 242, 30 Μαρτίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/3806
Δ.
Αν δεν κλέψαμε όλοι μαζί...
Πάσχος Mανδραβέλης
Η αλήθεια είναι ότι στην υπόθεση Siemens «δεν τα κλέψαμε όλοι μαζί». Κάποιοι λίγοι, πολιτικοί, στελέχη του δημόσιου τομέα και επιχειρηματίες, βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι. Και στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν ανταλλάξαμε τα οικόπεδα όλοι μαζί. Ηταν ρασοφόροι, υπουργοί και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που έκαναν τις ανταλλαγές και τους νυχτερινούς αποχαρακτηρισμούς. Ούτε στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων τα φάγαμε μαζί. Ηταν οι «άπληστοι χρηματιστές και οι ανίδεες διοικήσεις», που θα ’λεγε και ο κ. Αλογοσκούφης. Ούτε στην «υπόθεση των κουμπάρων» λαδωθήκαμε όλοι μαζί, αλλά ούτε στην υπόθεση Κοσκωτά (για να πάμε λίγο παλιότερα) συμμετείχαμε στο πάρτι όλοι μαζί.
Αν και δεν υπάρχει Ελληνας που να δήλωσε την πραγματική τιμή στα συμβόλαια αγοραπωλησίας ή γονικής παροχής ακινήτων· αν και δεν πρέπει να υπάρχει επαγγελματίας που να δηλώνει όλα του τα εισοδήματα στην εφορία· αν και δεν πρέπει να υπάρχει αγρότης που να μην δήλωσε πλασματική παραγωγή για να πάρει επιπλέον επιδοτήσεις· αν και δεν πρέπει να υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που να μην έχει λάβει πλασματικές υπερωρίες και εκτός έδρας, υποθέτουμε για την οικονομία του λόγου ότι δεν κλέψαμε όλοι μαζί. Υποθέτουμε πως οι μόνοι που έκλεψαν ήταν οι βδελυροί πολιτικοί και κάποιοι καταχθόνιοι επιχειρηματίες.
Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ του «κλέψαμε όλοι μαζί» και του «φάγαμε όλοι μαζί». Για παράδειγμα: τα 500 εκατομμύρια που πήραν με τον «δίκαιο αγώνα» τους οι αγρότες από τον κ. Σωτήρη Χατζηγάκη, τον Φεβρουάριο του 2009, δεν τα έκλεψαν. Απλώς συνέβαλαν να δημιουργηθεί το υπέρογκο έλλειμμα 15,8% του 2009 που μας χαντάκωσε. Ούτε τα πανεπιστήμια σε κάθε ραχούλα -«δίκαιο αίτημα κάθε τοπικής κοινωνίας»- ήταν κλοπή. Ηταν απλώς επενδύσεις στο βρόντο με στόχο να δημιουργηθεί τοπική «ανάπτυξη», δηλαδή ιδιωτικά εισοδήματα σε καφετέριες, γκαρσονιέρες κ. λπ.
Επίσης: όσοι διορίστηκαν προεκλογικά στο μετρό το 2009 δεν έκλεψαν κανέναν. Σύμφωνα με το πόρισμα του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή, από 1.139 άτομα που απασχολούνταν την 31/3/2004, έφθασαν τα 1.688 άτομα στις 21/10/2009, αύξηση δηλαδή σχεδόν κατά 50%. Η ΑΜΕΛ για πρώτη φορά στην ιστορία της παρουσίασε ζημιές και μαντέψτε ποιος θα τις πληρώσει. Το αστείο δε είναι ότι όλοι εκείνοι που ψέγουν τον κ. Πάγκαλο για την αποστροφή «μαζί τα φάγαμε» είναι οι ίδιοι που ζητάνε επαναπρόσληψη των «απολυμένων» συμβασιούχων του μετρό.
Ενα πράγμα που θέλουμε να ξεχνάμε είναι ότι το πελατειακό κράτος δεν έχει μόνο πάτρωνες. Εχει και πελάτες. Και είναι να απορεί κανείς με τη λογική της παλαβής αριστεράς, η οποία από τη μια μεριά ορθώς καταγγέλλει το πελατειακό κράτος και από την άλλη ζητάει περισσότερο. Οι 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο που πρότεινε ο κ. Τσίπρας «για να αντιμετωπιστεί η κρίση» είναι 100.000 νέοι «πελάτες» του ίδιου κράτους που καταγγέλλει.
Είχαμε φτιάξει ένα σύστημα που όποιος προλάβαινε και μπορούσε, έπαιρνε. Είτε κλείνοντας τους δρόμους, είτε λαδώνοντας πολιτικούς. Κάποιοι λίγοι πήραν πολλά, αλλά αυτά ήταν λιγότερα από τα λίγα που πήραν οι πολλοί. Το να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ότι γλίστρησαν κάτω από τη μύτη μας 300 δισ., ενώ εμείς απλώς κοιτάζαμε την δουλειά μας, ενέχει τον κίνδυνο να διαιωνίσουμε ένα σύστημα κλεπτοκρατίας, αυτό ακριβώς που πρέπει να περιγράψουμε σωστά ώστε να το αλλάξουμε.
Πηγή: εφημερίδα «Καθημερινή», 9 Ιανουαρίου 2011
Φωτογραφία: Κώστας Σισκάκης -σπατουλιές τυπογραφείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου