Ασ-φαλλός και μας δουλεύετε

ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ασ-φαλλός και μας δουλεύετε
Ο φαλλός διαπερνά το πολιτικό σύστημα και ορίζει το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου
Τίμων ο Μισάνθρωπος

Ήθελα να ασχοληθώ εκτενώς σε αυτό το ποστ με τον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων κύριο Παύλο Χαϊκάλη αλλά δεν αξίζει τον κόπο. Η γελοιότητα ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει αλλά και περιφέρει την κοινοβουλευτική του ιδιότητα μιλάει από μόνη της. Το πρόβλημα δεν είναι ο Χαϊκάλης και ο κάθε Χαϊκάλης που ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα δίκια του δοκιμαζόμενου Έλληνα ψηφοφόρου τους αλλά ο ίδιος ο ψηφοφόρος που στάθηκε πίσω από το παραβάν στις τελευταίες εκλογές και έβαλε το ψηφοδέλτιο στον φάκελο με το όνομα του Χαϊκάλη μέσα.
Είναι (πάμε άλλη μια φορά όλοι μαζί) θέμα Παιδείας. Ανύπαρκτης! Ο συγκεκριμένος ψηφοφόρος προφανώς θεωρεί πως Δημοκρατία είναι –όταν η «χούντα» παίρνει ρεπό και γίνονται εκλογές– να «κάνω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι τι συνέπειες έχει η πράξη μου, αρκεί να στείλω το μήνυμα που θέλω». Όταν το μήνυμα όμως είναι να μπει κόσμος στη Βουλή που να κάνει λίγο χαβαλέ για να χαζεύεις που και που αποσπάσματα στην Λαϊκίστικη Επιθεώρηση της Τρίτης, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Γιατί κριτήριο πια δεν είναι οι ικανότητες και η αποτελεσματικότητα ενός ατόμου στον ρόλο του Βουλευτή, αλλά το πόσο δυνατά θα καγχάσει η Ανθούλα στο «Αλ Τσαντίρι».
Ο τσαμπουκάς και το καφριλίκι είναι πλέον αποδεκτές συμπεριφορές από άτομα που, είτε μιλάνε στη Βουλή από την θέση του Προέδρου μάλιστα, είτε γράφουν στον δημόσιο ψηφιακό χώρο του Twitter. Γιατί δημόσιος χώρος είναι τα κοινωνικά δίκτυα! Ιδιωτικός είναι το σπίτι σου όπου μιλάς και μπορείς να λες ό,τι σε φωτίσει ο Θεός. Βασικά πράγματα, ήδη ξεκαθαρισμένα στις προηγμένες κοινωνίες. Στην δική μας, την πιο τριτοκοσμική χώρα της ευρωπαϊκής οικογένειας, τα δημόσια πρόσωπα γράφουν ρατσιστικά «αστεία», λένε «σακάτη» τον ΑΜΕΑ υπουργό οικονομικών της Γερμανίας και ρεφάρουν με πατριωτικό σεξισμό εναντίον της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Γιατί, για τον Ελληνάρα, όλα κρίνονται με το κάτω κεφάλι. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, αναλογικά είναι πολύ μικρό και στερείται εγκεφάλου. Αν σχηματίσατε εικόνα, βάλτε φόντο τα έδρανα του Κοινοβουλίου και κλάψτε πικρά για την εικόνα και τις προοπτικές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, εν έτει 2012.

Πηγή: Lifo.gr, 11 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/team/Timon/33004

Deja Vu

Deja Vu

Γκάζμεντ Καπλάνι

Πόσα like θα έπαιρνε κανείς έαν έλεγε τη Μέρκελ «γουρούνι», «σκύλα», «ναζίστρια», ότι οι πρόγονοί της κοιμόντουσαν στα δέντρα όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ότι, ότι, ότι…Τόσο Deja Vu, τόσο Παβλοφικά τόσο όσο καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει, καθώς έγραφε ο ποιητής. Γι’αυτό νομίζω, στην Ελλάδα είναι δύσκολο να σπάσει ο φαύλος κύκλος του λαικισμού, του εθνικισμού, των τζακιών και του πολιτιστικού αυτισμού. Γιατί δεν καταφέρνουμε να συζητάμε αλλά ξέρουμε απο πριν τι θα πούμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Για αυτό ο λόγος του Καμένου πολλές φορές μοιάζει με εκείνον του Τσίπρα, του Σαμαρά με εκείνον του Μιχαλολιάκου, του Τράγκα με εκείνο του Μίκη Θεοδωράκη, της Γαλάνης με εκείνο του Κασιδιάρη. Ο κόσμος βρίσκεται στο σταυροδρόμι και συζητά τι θα γίνει τα επόμενα διακόσια χρόνια ενώ στην Ελλάδα βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις φωτογραφίες της τυφλής βίας των ΜΑΤ. Χρόνια τώρα δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά πρέπει να επιλέξουμε με ποια πλευρά είμαστε, με την πλευρά της «κουλτούρας της τυφλής αντίστασης» ή με εκείνο της τυφλής βίας της εξουσίας; Αυτή που νικάει, βέβαια, στο τέλος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η τυφλή βία της εξουσίας. Δεν άκουσα να διαρθρωθεί ένας λόγος χθες, μια πρόταση ή μάλλον δυο, τι ακριβώς απαιτούν οι δικαίως διαμαρτυρόμενοι, τι προτείνουν, ποιες είναι οι προτεραιότητες, οι προσδοκίες και οι ευθύνες τους. Το πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε όπως πάντα, deja vu, παβλοφικό και αυτό: ο Σαμαράς «χάρηκε» για την νίκη να φέρει τη Μέρκελ στην Ελλάδα, ο Τσίπρας χάρηκε γιατί θεωρεί ότι κέρδισε πόντους, ο Βενιζέλος τρόμαξε, ο Κουβέλης είναι σκεφτικός, οι Καμμένος - Μιχαλολιάχος ακονίζουν τα μαχαίρια. Σε αυτό το κλίμα, οι πολίτες δεν καταφέρνουν να συζητούν παρά αναθεματίζουν ή ευλογούν, καταθλίβονται ή παραληρούν. Δεν μας ενδιαφέρει, φυσικά, ούτε γιατί ήρθε η Μέρκελ, ούτε τι είπε, ούτε τι της είπαμε, ούτε τι γίνεται στην Ευρώπη, ούτε τι γίνεται στην Κίνα ή στην Αμερική. Σε κάθε περίπτωση απο όλες τις χθεσινές εικόνες ξεχώρισα το άδειο μπουκάλι ελληνικής μπύρας που ίδρυσε ένας Γερμανός (ο Φιξ ο Βαυαρός) να εκτοξεύεται σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη μιας Γερμανίδας. Συμβολίζει μάλλον την σχέση της Ελλάδας με τον εαυτό της και την Ευρώπη…

Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 10 Οκτωβρίου 2012
http://gazikapllani.blogspot.gr/2012/10/deja-vu.html

Μεγάλοι καιροί

Μεγάλοι καιροί
Γιώργος Καστρινάκης
[ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ]
Από την ταινία “Η εκδρομή” του Τάκη Κανελλόπουλου


Νάτος ένας καιρός! Ακατόρθωτα χρώματα, εξάυλα σχήματα, ραγδαία σημεία.
Υπεραστικές χωροταξίες. Συνδιαλέξεις με τις μέρες που χάθηκαν. Ομόφωνοι τύποι, σύμμετρα πέλματα, βήματα πάνω στα ίχνη.

– Απόψε αυτοσχεδιάζουμε;
– Απόψε όλα τα καταλαβαίνω.

Πλαίσια που αλλάζουν ηλικίες. Άπλετο εδώ. Το τώρα είναι αλλού. Στάσεις γύρω απ’ το χρόνο.
Οι καρέκλες, αιώνες ακίνητοι, ήξεραν τί περιμένουν; Σταματημένα δειλινά, ανεξερεύνητες λέξεις, ενικές διαστάσεις. Σφυγμός της άμμου. Σφυγμός του νερού. Αίμα του ξύλου.

– Μαζί σου ένα ήσυχο κόκκινο.
– Έχεις ένα νεόνυμφο κλάμα.

Τί γη! Αέρας που αφηγείται. Μουσικές σαν εξαίσιες φωνές. Ονόματα πέρα απ’ τη θάλασσα. Και μια καταχνιά υπάκουη να φυλάει την ώρα.
Δάκτυλα λεπτά στις κλωστές που μάς κρατούν πάνω απ’ την άβυσσο. Αφωνίες φωνηέντων και παύσεις συμφώνων. Συνομιλίες σαν ερωτικές πράξεις; Η ερωτικές πράξεις σαν συνομιλίες;

– Ποιά είμαι;
– Πεθαίνει εκείνος που αντίκρυσε την ομορφιά;



Πηγή: Αντίφωνο, 7 Οκτωβρίου 2012
http://antifono.gr/portal/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/3929-%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%AF.html

H μεγάλη αλήθεια της ημέρας

ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ
H μεγάλη αλήθεια της ημέρας
Άρης Δημοκίδης

Πώς να τα πεις όλα για αυτήν την επίσκεψη, για αυτές τις αντιδράσεις και για αυτήν τη χώρα, μ’ ένα μόνο τουίτ.


«Καίγοντας ναζιστική σημαία –που καλά κάνεις– νομίζεις πικραίνεις τη Μέρκελ; Αυτή, τους Ναζί τους έχει εκτός νόμου, εσύ τους έχεις στη Βουλή!».

Πηγή: Lifo.gr, 9 Οκτωβρίου 2012
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/32976

Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό;

Σιωπηρή συνενοχή ή αντίδραση στον φασισμό;
π. Δημήτρης Θεοφίλου*

«Η τόλμη, η ειλικρίνεια και το νοιάξιμο για τον αδιάκριτα πλησίον,
μας καθιστούν αυθεντικούς ανθρώπους,
φορείς ελπίδας και πολιτισμού για ένα ξάστερο αύριο»

Θα περίμενε κανείς η «καθεύδουσα και αυτοαπασχολούμενη» ελλαδική εκκλησία, να τολμήσει, να ρισκάρει, να διακινδυνεύσει να βρεθεί απέναντι από το σκοτάδι, το νεοφασισμό και το νεοναζισμό που εκκολάπτεται ξανά σαν το αυγό του φιδιού, και μας απειλεί σαν κοινωνία, σαν πολιτισμό, σαν δημοκρατία. Σιωπά όμως ενοχικά, όπως έκανε το 1936-1940 με τη φασιστική-ναζιστική μεταξική δικτατορία, αλλά και πολύ πιο πρόσφατα με την αμερικανοκίνητη δικτατορία 1967-1974 των συνταγματαρχών.
Η ιστορία πώς να ξεπλύνει τόση αδιάντροπη ενοχή και συνεργασία. Ακόμη μέχρι σήμερα βγαίνουν νοσταλγοί «δεσποτάδες» (θα ήταν προσβολή για τον επισκοπικό θεσμό να τους ονοματίσουμε αλλιώτικα) και λιβανίζουν ξεδιάντροπα τους βρικόλακες και εμπόρους εθνικοφροσύνης του λαού και των ιερών και οσίων της ιστορίας μας.
Χείλη λοιπόν ερμητικά κλειστά, βρισκόμενα σε ουδέτερη σιωπή, αλλά ουδέτερη σιωπή δεν υπάρχει, παρά μόνο σιωπηρή συνενοχή. Γόνοι, παιδιά και εγγόνια συνεργατών κατακτητών, δοσίλογων και ταγματασφαλιτών σηκώσανε κεφάλι και έχουν άποψη για τα πάντα χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία στης οποίας το σώμα έχουν ασελγήσει επανειλημμένως. Πριν αρκετούς αιώνες κάποιοι πρόγονοί μας θα αναφωνούσαν λίγη «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ».
Ντρέπομαι ειλικρινά σαν πολίτης αλλά και σαν κληρικός αυτού του τόπου, να ανέχομαι και να συνεχίζω να καλύπτω με τη σιωπή και ανανδρία μου, όλο αυτό το συμφερτό δήθεν αγανακτισμένων φασιστοειδών που επαγγέλλονται μια νέα ναζιστική κοινωνία με «καθαρούς φυλετικά άρειους με βάση το DNA», έτσι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου και σε αυτό προσκαλώ και άλλους.
Αν τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα δεν ήταν τόσο ανατριχιαστικά, ίσως να περιοριζόταν το όλο ζήτημα στο χώρο της ψυχιατρικής, αλλά δυστυχώς η κατάσταση «ξεφεύγει» εχθές χτύπησαν και τραυμάτισαν κάποιους που είχαν διαφορετική άποψη, σήμερα χτύπησαν γυναίκες μέλη του κοινοβουλίου αύριο θα κάνουν πογκρόμ όπου και όποιον στοχοποιήσουν. Είναι μια επικίνδυνη μειοψηφία, θα τους αφήσουμε «αδέσποτους» να μας «υπερασπίζονται» ή να μας «κακοποιούν» ανάλογα με τις αρρωστημένες διαθέσεις τους;
Είμαστε οι πολλοί, ας βάλουμε τα όρια ανοχής και αντοχής, σαν συντεταγμένη κοινωνία, σαν πολιτισμός, σαν θρησκευτικό ή ιδεολογικό «πιστεύω» απέναντι στη βία, στο φασισμό και το σκοτάδι. Λυπάμαι πολύ γιατί τούτες εδώ οι σκέψεις αρθρώνονται από κάποιον χαμηλά στην εκκλησιαστική και κοινωνική ιεραρχία με οικογένεια και βαριές υποχρεώσεις και όχι από εκείνους που θα έπρεπε ως πνευματικοί ταγοί να αφήσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις αξόδευτες «ευσεβείς» προθέσεις και να εκτεθούν, να διακριθούν, να τοποθετηθούν, να τολμήσουν, αφήνοντας πίσω Mercedes, μίτρες, αυτοκρατορικούς μανδύες, πατερίτσες και αυτό-ικανοποιητικά κιτς συλλείτουργα που προκαλούν τόσο με τη χλιδή τους όσο και με τον αρχοντο-χωριατισμό τους, τον αναξιοπαθούντα αδελφό.
Στο πρόσωπο του καθενός χωριστά και όλων μαζί η εκκλησία, θα έπρεπε να αναγνωρίζει το πρόσωπο του Χριστού. Στο βαθμό λοιπόν και στην έλλειψη αναγνωρισιμότητας αυτού του ίδιου του Χριστού αναδεικνύεται περίτρανα το ξαστόχισμα του ουρανού και της Βασιλείας Εκείνου που τα έδωσε όλα δίχως να προσδοκά τίποτε.
Ξέρω πως με τα λόγια τούτα πολλοί ξεβολεύονται και ενοχλούνται, αλλά τι να κάνουμε ο Χριστός και η διδασκαλία του ποτέ δεν υπήρξαν, βολικά εργαλεία, στα χέρια τυράννων, δημοκόπων και άπραγων θεατών της ιστορίας.
Αν η σύγχρονη ελλαδική εκκλησία δεν τολμήσει να αναμετρηθεί με τον κακό εαυτό της και δεν ανταποκριθεί με εμπειρικό και βιωματικό τρόπο (και όχι με αδάπανες φανφάρες από τους άμβωνες) - στις ανάγκες των καιρών και του λαού της, που σίγουρα δεν περιορίζονται μόνο σε προσφορά τροφής αλλά σε δόσιμο νοήματος ζωής, με σταυρικό παράδειγμα που δείχνει και μαρτυρά την επερχόμενη φαεσφόρα ανάσταση - είναι καταδικασμένη τόσο ενδοϊστορικά όσο και μεταφυσικά σε μη αναγνωρισιμότητα, ως φορέα αληθινού νοήματος της όντως ζωής και κιβωτού της σωτηρίας, από τον μοναδικό Κύριο και Δεσπότη της.

* O παπα-Δημήτρης Θεοφίλου είναι εφημέριος στη Φωκίδα. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής.

Πηγή: μπλογκ «Η Θεολογία μισοπέλαγα», 12 Ιουνίου 2012
http://e-theologia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_12.html

Τα Ελληνόπουλα και οι ναζί...

Τα Ελληνόπουλα και οι ναζί...

Γκάζμνετ Καπλάνι

Δεν ξέρω αλλά, μέρες που ζούμε, θα ονόμαζα αυτή την φωτογραφία «Αντίσταση στον Κτήνο». Έτσι είναι η ζωή, παράξενη. Κάποιοι «ξεκινούν» Αφρικανοί και γίνονται Έλληνες. Κάποιοι άλλοι ξεκινούν Αρβανίτες με φουστανέλα και καταλήγουν ναζί.
(Ευχαριστώ το μπλογκ [http://anekdota.dyndns.org] που μου χρησίμευσε ως πηγή).

Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 5 Οκτωβρίου 2012
http://gazikapllani.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5.html
Φωτογραφία: http://anekdota.dyndns.org/2012/0458.html

Όταν ο κόσμος όλος σκέφτεται μία λέξη: Ντροπή!

Όταν ο κόσμος όλος σκέφτεται μία λέξη: Ντροπή!

Πώς καταφέρνεις να κάνεις έξαλλο έναν ολόκληρο λαό; Μία απλή απάντηση στους καιρούς της κρίσης: Έχεις στη διάθεσή σου στοιχεία που μπορούν να καταφέρουν αποφασιστικό πλήγμα στη φοροδιαφυγή και το κράτος να εξοικονομήσει πόρους και αντ’ αυτού προχωράς σε εισπρακτικά μέτρα προς τους συνήθεις υπόπτους – μισθωτούς, συνταξιούχους, κ.λπ.
Και όταν –από σπόντα(;)– αποκαλύπτεται ότι η περίφημη «Λίστα Λαγκάρντ», αντί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά της φοροδιαφυγής, κοσμεί τα ράφια του αρχείου σου ως… “αντικείμενο” και όχι ως ντοκουμέντο, τότε η αντίδραση δύσκολα θα μπορούσε να είναι διαφορετική: Ντροπή (τουλάχιστον…).
Ο θυμόσοφος λαός έχει μία έκφραση βγαλμένη από τον παλιό καλό κινηματογράφο: “Υπάρχει και φιλότιμο”. Αφορά, εν γένει, σε συμπεριφορές – στην περίπτωση μας πολιτικές: Όταν έχεις κάνει ένα μεγάλο λάθος που προκάλεσε την κοινή γνώμη, οφείλεις να αντιδράσεις. Με αξιοπρέπεια.
Η «Λίστα Λαγκάρντ» δόθηκε στην (τότε) ελληνική κυβέρνηση προ διετίας, για να μείνει έκτοτε στα ράφια του τότε υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, και στο προσωπικό αρχείο του Ευ. Βενιζέλου. Πλήρως αναξιοποίητη.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σε δηλώσεις του την Τετάρτη στο Mega, και αναφερόμενος στην υπόθεση, άφησε τους περισσότερους με ανοιχτό το στόμα.
Με άλλα λόγια, άπαντες κατανόησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας τα στοιχεία της λίστας, θα είχε τη δυνατότητα να καταφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στη φοροδιαφυγή: Τη φορά αυτή στην πράξη και επί της ουσίας. Όχι στα λόγια και στις υποσχέσεις. Κι όμως, δεν έγινε τίποτα.
Φανταστείτε μία εικόνα: Ο κ. Βενιζέλος βρίσκεται σε ένα τραπέζι όπου λαμβάνονται αποφάσεις για την επιβολή (νέων) σκληρών μέτρων που πλήττουν ακόμα περισσότερο τη μέση ελληνική οικογένεια. Ας πούμε, την επιβολή του «χαρατσιού» στους λογαριασμούς της ΔΕΗ – μέτρο δικής του εμπνεύσεως και εφαρμογής.
Την ώρα που το αποφάσιζε είχε να καλύψει ένα κενό στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Δεκτό. Αλλά αυτό το κενό (όλοι πλέον υποθέτουν) θα μπορούσε να είχε καλυφθεί νωρίτερα, με την αξιοποίηση των στοιχείων της «Λίστας Λαγκάρντ».
Ο καιρός πέρασε. Ο κ. Βενιζέλος συμμετείχε σε άπειρες συσκέψεις –είτε ως υπουργός Οικονομικών είτε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ– για την επιβολή νέων σκληρών μέτρων.
Με τη συμμετοχή του, φερ’ ειπείν, αποφασίστηκε η περικοπή των επιδομάτων στους πολύτεκνους, μολονότι ήταν σε γνώση του (και στη διάθεσή του) η λίστα με τους 1.991 μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας… Μίας λίστας που η αξιοποίησή της από χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία κ.λπ, έφερε αποτελέσματα και λεφτά στο δημόσιο ταμείο.
Μία μόνο μπορεί να είναι η μέση αντίδραση: Ντροπή! Διότι το μέτρο αυτό ενδεχομένως, θα μπορούσε να αποφευχθεί. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Αντιθέτως με αυτή τη συμπεριφορά (του τύπου, οκ, δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο… συνεχίζουμε τη ρητορική) πέφτει λάδι στη φωτιά της κοινωνικής αναταραχής, που –όπως φάνηκε και από τα γεγονότα του υπ. Άμυνας– μαίνεται.
Αντίδραση (ουσιαστική, όχι δηλώσεις που εξοργίζουν περαιτέρω) μηδέν. Ντροπή…

Πηγή: Ειδησεογραφική ιστοσελίδα Nooz.gr, 5 Οκτωβρίου 2012
http://www.nooz.gr/greece/otan-o-kosmos-olos-skeftetai-mia-leksi-ntropi