Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι μια μοναδική μορφή πολιτικού. Αναμφίβολα. Δε γνωρίζω άλλο πολιτικό πρόσωπο, στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, που να έχει κατηγορηθεί τόσο πολύ και για τόσα πολλά. Που να έχει ταυτιστεί με πολιτικές ενέργειες, όπως αυτές της «Αποστασίας» ή της Οικουμενικής κυβέρνησης, που διχάζουν ακόμα και σήμερα τους ιστορικούς. Που να έχει γίνει ανέκδοτο, πικρό και κατάμαυρο χιούμορ, ενσάρκωση του απόλυτου (πολιτικού) κακού! Που να δημιουργεί τόσο έντονα συναισθήματα αποστροφής στον κόσμο. Ένας τέλειος (και ίσως βολικός) «αστικό-πολιτικός» μύθος.
Και, βέβαια, ίσως είναι δουλειά των ψυχιάτρων να δώσουν μια απάντηση σ΄ένα πρόβλημα που θυμίζει έντονα τις συζητήσεις για τις ξανθιές, τους Πόντιους, τους Πολωνούς ή την Κόκα-Κόλα! Όμως, δεν θάπρεπε κάποτε να αναρρωτηθούμε, πώς γίνεται να φορτώνεται ένας άνθρωπος με τόσες «αμαρτίες»; Είναι λογικό να υπάρχει, «φορτωμένο», τόσο πολύ κακό, σε έναν πολιτικό;
Βλέποντας, στις 13 Ιουνίου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στους «Φακέλους» του Σκάι, δεν μπόρεσα να αποφύγω τον πειρασμό για δυο πράγματα: Πρώτον, να παρακαλουθήσω με μεγάλη περιέργεια τη συνέντευξή του. Δεύτερον, να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί κουβαλάει αυτή την εικόνα.
Ό,τι είπε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν δυσάρεστο και πικρό. Πολύ πικρό! Νομίζω, όμως, ότι πατούσε σε στέρες βάσεις. Δεν διέκρινα καμιά δόση λαϊκισμού. Άκουσα κι από άλλους πολιτικούς το «χρήσιμος και όχι ευχάριστος». Ο Κ. Μητσοτάκης φαίνεται (τονίζω το φαίνεται) να το εννοεί. Παρόλο που μπορεί να μιλά εκ του ασφαλούς, πλέον, δεν κουβαλά καμμία από τις σοσιαλιστικές ουτοπίες και τα χρόνια υπεραριστερά ή υπερδεξιά μας σύνδρομα.
Ναι, ξέρω, όλα αυτά που ακούγονται είναι πράγματα που πονάνε. Και πονάνε περισσότερο, όταν ακούγονται εκ των υστέρων βάζοντάς σε σε μια διαδικασία (κατ)αναγκαστικής αυτοκριτικής. Άφεριμ! Ό,τι πρέπει για μας τους Έλληνες! Εμείς όμως, προτιμούμε να κρυβόμαστε διαρκώς από τα προβλήματά μας μεταφέροντάς τα σε ένα βολικό μέλλοντα διαρκείας. Προτιμούμε, επίσης, πολιτικούς σαν τον Κ. Μητσοτάκη, να τους ταυτίζουμε με κάποια «εικόνα» (του «Αποστάτη» ή του «Βρυκόλακα»), του αμνού, εντέλει, του αίρονος την αμαρτία του κόσμου. Αυτό ήταν το πιο εύκολο.
Και επειδή το χούι πεθαίνει τελευταίο, τα ίδια δεν είπαμε μετά και για τους άλλους που έλεγαν και λένε παρόμοια δυσάρεστα (Στέφανος Μάνος, Αλέκος Παπαδόπουλος κ.λπ);
Τώρα, μπορούμε να κατηγορήσουμε για άλλη μια φορά τον Κρητικό για τις «δώδεκα συντάξεις που παίρνει», τον Μάνο για το ότι «είναι γόνος πλούσιας οικογένειας βιομηχάνων», τον Παπαδόπουλο για κάτι «άλλο» που θα ανακαλύψουμε εν τω μεταξύ και να κατεβούμε με ήσυχη την επαναστατική μας συνείδηση στο Σύνταγμα. Για να διατρανώσουμε» την πεποίθησή μας ότι αν φύγει η κυβέρνηση, η τρόϊκα και το χρέος, θάχουμε λύσει τον χειρότερό μας εφιάλτη. Αφού για όλα δεν φταίνε πάντα οι Άλλοι;
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι μια μοναδική μορφή πολιτικού. Αναμφίβολα. Δε γνωρίζω άλλο πολιτικό πρόσωπο, στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, που να έχει κατηγορηθεί τόσο πολύ και για τόσα πολλά. Που να έχει ταυτιστεί με πολιτικές ενέργειες, όπως αυτές της «Αποστασίας» ή της Οικουμενικής κυβέρνησης, που διχάζουν ακόμα και σήμερα τους ιστορικούς. Που να έχει γίνει ανέκδοτο, πικρό και κατάμαυρο χιούμορ, ενσάρκωση του απόλυτου (πολιτικού) κακού! Που να δημιουργεί τόσο έντονα συναισθήματα αποστροφής στον κόσμο. Ένας τέλειος (και ίσως βολικός) «αστικό-πολιτικός» μύθος.
Και, βέβαια, ίσως είναι δουλειά των ψυχιάτρων να δώσουν μια απάντηση σ΄ένα πρόβλημα που θυμίζει έντονα τις συζητήσεις για τις ξανθιές, τους Πόντιους, τους Πολωνούς ή την Κόκα-Κόλα! Όμως, δεν θάπρεπε κάποτε να αναρρωτηθούμε, πώς γίνεται να φορτώνεται ένας άνθρωπος με τόσες «αμαρτίες»; Είναι λογικό να υπάρχει, «φορτωμένο», τόσο πολύ κακό, σε έναν πολιτικό;
Βλέποντας, στις 13 Ιουνίου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στους «Φακέλους» του Σκάι, δεν μπόρεσα να αποφύγω τον πειρασμό για δυο πράγματα: Πρώτον, να παρακαλουθήσω με μεγάλη περιέργεια τη συνέντευξή του. Δεύτερον, να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί κουβαλάει αυτή την εικόνα.
Ό,τι είπε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν δυσάρεστο και πικρό. Πολύ πικρό! Νομίζω, όμως, ότι πατούσε σε στέρες βάσεις. Δεν διέκρινα καμιά δόση λαϊκισμού. Άκουσα κι από άλλους πολιτικούς το «χρήσιμος και όχι ευχάριστος». Ο Κ. Μητσοτάκης φαίνεται (τονίζω το φαίνεται) να το εννοεί. Παρόλο που μπορεί να μιλά εκ του ασφαλούς, πλέον, δεν κουβαλά καμμία από τις σοσιαλιστικές ουτοπίες και τα χρόνια υπεραριστερά ή υπερδεξιά μας σύνδρομα.
Ναι, ξέρω, όλα αυτά που ακούγονται είναι πράγματα που πονάνε. Και πονάνε περισσότερο, όταν ακούγονται εκ των υστέρων βάζοντάς σε σε μια διαδικασία (κατ)αναγκαστικής αυτοκριτικής. Άφεριμ! Ό,τι πρέπει για μας τους Έλληνες! Εμείς όμως, προτιμούμε να κρυβόμαστε διαρκώς από τα προβλήματά μας μεταφέροντάς τα σε ένα βολικό μέλλοντα διαρκείας. Προτιμούμε, επίσης, πολιτικούς σαν τον Κ. Μητσοτάκη, να τους ταυτίζουμε με κάποια «εικόνα» (του «Αποστάτη» ή του «Βρυκόλακα»), του αμνού, εντέλει, του αίρονος την αμαρτία του κόσμου. Αυτό ήταν το πιο εύκολο.
Και επειδή το χούι πεθαίνει τελευταίο, τα ίδια δεν είπαμε μετά και για τους άλλους που έλεγαν και λένε παρόμοια δυσάρεστα (Στέφανος Μάνος, Αλέκος Παπαδόπουλος κ.λπ);
Τώρα, μπορούμε να κατηγορήσουμε για άλλη μια φορά τον Κρητικό για τις «δώδεκα συντάξεις που παίρνει», τον Μάνο για το ότι «είναι γόνος πλούσιας οικογένειας βιομηχάνων», τον Παπαδόπουλο για κάτι «άλλο» που θα ανακαλύψουμε εν τω μεταξύ και να κατεβούμε με ήσυχη την επαναστατική μας συνείδηση στο Σύνταγμα. Για να διατρανώσουμε» την πεποίθησή μας ότι αν φύγει η κυβέρνηση, η τρόϊκα και το χρέος, θάχουμε λύσει τον χειρότερό μας εφιάλτη. Αφού για όλα δεν φταίνε πάντα οι Άλλοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου