Deja Vu
Γκάζμεντ Καπλάνι
Πόσα like θα έπαιρνε κανείς έαν έλεγε τη Μέρκελ «γουρούνι», «σκύλα», «ναζίστρια», ότι οι πρόγονοί της κοιμόντουσαν στα δέντρα όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ότι, ότι, ότι…Τόσο Deja Vu, τόσο Παβλοφικά τόσο όσο καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει, καθώς έγραφε ο ποιητής. Γι’αυτό νομίζω, στην Ελλάδα είναι δύσκολο να σπάσει ο φαύλος κύκλος του λαικισμού, του εθνικισμού, των τζακιών και του πολιτιστικού αυτισμού. Γιατί δεν καταφέρνουμε να συζητάμε αλλά ξέρουμε απο πριν τι θα πούμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Για αυτό ο λόγος του Καμένου πολλές φορές μοιάζει με εκείνον του Τσίπρα, του Σαμαρά με εκείνον του Μιχαλολιάκου, του Τράγκα με εκείνο του Μίκη Θεοδωράκη, της Γαλάνης με εκείνο του Κασιδιάρη. Ο κόσμος βρίσκεται στο σταυροδρόμι και συζητά τι θα γίνει τα επόμενα διακόσια χρόνια ενώ στην Ελλάδα βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις φωτογραφίες της τυφλής βίας των ΜΑΤ. Χρόνια τώρα δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά πρέπει να επιλέξουμε με ποια πλευρά είμαστε, με την πλευρά της «κουλτούρας της τυφλής αντίστασης» ή με εκείνο της τυφλής βίας της εξουσίας; Αυτή που νικάει, βέβαια, στο τέλος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η τυφλή βία της εξουσίας. Δεν άκουσα να διαρθρωθεί ένας λόγος χθες, μια πρόταση ή μάλλον δυο, τι ακριβώς απαιτούν οι δικαίως διαμαρτυρόμενοι, τι προτείνουν, ποιες είναι οι προτεραιότητες, οι προσδοκίες και οι ευθύνες τους. Το πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε όπως πάντα, deja vu, παβλοφικό και αυτό: ο Σαμαράς «χάρηκε» για την νίκη να φέρει τη Μέρκελ στην Ελλάδα, ο Τσίπρας χάρηκε γιατί θεωρεί ότι κέρδισε πόντους, ο Βενιζέλος τρόμαξε, ο Κουβέλης είναι σκεφτικός, οι Καμμένος - Μιχαλολιάχος ακονίζουν τα μαχαίρια. Σε αυτό το κλίμα, οι πολίτες δεν καταφέρνουν να συζητούν παρά αναθεματίζουν ή ευλογούν, καταθλίβονται ή παραληρούν. Δεν μας ενδιαφέρει, φυσικά, ούτε γιατί ήρθε η Μέρκελ, ούτε τι είπε, ούτε τι της είπαμε, ούτε τι γίνεται στην Ευρώπη, ούτε τι γίνεται στην Κίνα ή στην Αμερική. Σε κάθε περίπτωση απο όλες τις χθεσινές εικόνες ξεχώρισα το άδειο μπουκάλι ελληνικής μπύρας που ίδρυσε ένας Γερμανός (ο Φιξ ο Βαυαρός) να εκτοξεύεται σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη μιας Γερμανίδας. Συμβολίζει μάλλον την σχέση της Ελλάδας με τον εαυτό της και την Ευρώπη…
Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 10 Οκτωβρίου 2012
http://gazikapllani.blogspot.gr/2012/10/deja-vu.html
Πόσα like θα έπαιρνε κανείς έαν έλεγε τη Μέρκελ «γουρούνι», «σκύλα», «ναζίστρια», ότι οι πρόγονοί της κοιμόντουσαν στα δέντρα όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ότι, ότι, ότι…Τόσο Deja Vu, τόσο Παβλοφικά τόσο όσο καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει, καθώς έγραφε ο ποιητής. Γι’αυτό νομίζω, στην Ελλάδα είναι δύσκολο να σπάσει ο φαύλος κύκλος του λαικισμού, του εθνικισμού, των τζακιών και του πολιτιστικού αυτισμού. Γιατί δεν καταφέρνουμε να συζητάμε αλλά ξέρουμε απο πριν τι θα πούμε, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε. Για αυτό ο λόγος του Καμένου πολλές φορές μοιάζει με εκείνον του Τσίπρα, του Σαμαρά με εκείνον του Μιχαλολιάκου, του Τράγκα με εκείνο του Μίκη Θεοδωράκη, της Γαλάνης με εκείνο του Κασιδιάρη. Ο κόσμος βρίσκεται στο σταυροδρόμι και συζητά τι θα γίνει τα επόμενα διακόσια χρόνια ενώ στην Ελλάδα βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις φωτογραφίες της τυφλής βίας των ΜΑΤ. Χρόνια τώρα δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά πρέπει να επιλέξουμε με ποια πλευρά είμαστε, με την πλευρά της «κουλτούρας της τυφλής αντίστασης» ή με εκείνο της τυφλής βίας της εξουσίας; Αυτή που νικάει, βέβαια, στο τέλος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η τυφλή βία της εξουσίας. Δεν άκουσα να διαρθρωθεί ένας λόγος χθες, μια πρόταση ή μάλλον δυο, τι ακριβώς απαιτούν οι δικαίως διαμαρτυρόμενοι, τι προτείνουν, ποιες είναι οι προτεραιότητες, οι προσδοκίες και οι ευθύνες τους. Το πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε όπως πάντα, deja vu, παβλοφικό και αυτό: ο Σαμαράς «χάρηκε» για την νίκη να φέρει τη Μέρκελ στην Ελλάδα, ο Τσίπρας χάρηκε γιατί θεωρεί ότι κέρδισε πόντους, ο Βενιζέλος τρόμαξε, ο Κουβέλης είναι σκεφτικός, οι Καμμένος - Μιχαλολιάχος ακονίζουν τα μαχαίρια. Σε αυτό το κλίμα, οι πολίτες δεν καταφέρνουν να συζητούν παρά αναθεματίζουν ή ευλογούν, καταθλίβονται ή παραληρούν. Δεν μας ενδιαφέρει, φυσικά, ούτε γιατί ήρθε η Μέρκελ, ούτε τι είπε, ούτε τι της είπαμε, ούτε τι γίνεται στην Ευρώπη, ούτε τι γίνεται στην Κίνα ή στην Αμερική. Σε κάθε περίπτωση απο όλες τις χθεσινές εικόνες ξεχώρισα το άδειο μπουκάλι ελληνικής μπύρας που ίδρυσε ένας Γερμανός (ο Φιξ ο Βαυαρός) να εκτοξεύεται σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη μιας Γερμανίδας. Συμβολίζει μάλλον την σχέση της Ελλάδας με τον εαυτό της και την Ευρώπη…
Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 10 Οκτωβρίου 2012
http://gazikapllani.blogspot.gr/2012/10/deja-vu.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου