Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ
H ευεργετική επίδραση των γάτων
Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα
Νίκος Δήμου

Αυτούς τους δύσκολους καιρούς κοιμάμαι δύσκολα, ελάχιστα ή καθόλου. Και το πιο οδυνηρό είναι πάντα η πρωινή έγερση απ’ το κρεβάτι. Η πραγματικότητα που μου αποκαλύπτεται με το ξύπνημα με διαλύει. Νιώθω τόσο τσακισμένος και ταλαιπωρημένος που, αν δεν υπήρχε λόγος, δεν θα σηκωνόμουνα.
Όμως υπάρχει λόγος ή μάλλον λόγοι. Τετράποδοι με όρθιες ουρές, οι γάτοι δεν παίρνουν από δικαιολογίες ή εξηγήσεις. Δεν μπορείς να τους πεις: «Παιδιά, λυπάμαι, είμαι χάλια, δεν μπορώ να σηκωθώ». Τη συμπαράστασή τους θα την εκδηλώσουν αλλιώς, με χάδια και τρυφερότητα (είναι απίθανο το πόσο ξέρουν τη διάθεσή μου: αν θέλω συντροφιά ή προτιμώ μόνος - το σέβονται πάντα). Αλλά με το φαΐ δεν κάνουν παραχωρήσεις.
Και μου θυμίζουν δυο στίχους απ’ το δικό μου Βιβλίο των Γάτων. Το ποίημα «Συνομιλία με τον γάτο Αλέκο» τελειώνει με το δίστιχο:

«Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει “πεινάω”.

Όποιος πεινάει, έχει δίκιο, είπα εγώ».

Το επιχείρημα της πείνας είναι απόλυτο – και φυσικά δεν ισχύει μόνο για γάτες. Έτσι, ταΐζω (από απόσταση) πεινασμένους σε άλλες χώρες, ενισχύω προσπάθειες στον τόπο μου – αλλά αυτά γίνονται και με μία πιστωτική κάρτα ή μία δοσοληψία στο Διαδίκτυο. Όμως οι γάτες και οι γάτοι, που έχω υιοθετήσει, θέλουν να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, ν’ ανοίξω κονσέρβες, να τις μοιράσω δίκαια, να τις γαρνίρω μ’ ένα χάδι. (Μερικοί, χωρίς χάδι, δεν τρώνε).
Να, λοιπόν, τι με σηκώνει απ’ το κρεβάτι κάθε πρωί – άσχετα αν έχω κοιμηθεί δύο ώρες με πόνους, ή καθόλου. Το να ζεις μ’ ένα πλάσμα εξαρτημένο από σένα είναι μπελάς, χαρά αλλά και φάρμακο. (Είναι και μέθοδος αγωγής παιδιών: να γίνουν υπεύθυνα).
Μια φίλη έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Είχε περιέλθει σε κατατονική κατάσταση, αμίλητη, ακίνητη, απούσα. Οι γιατροί στην Αγγλία της πέταξαν ένα κουτάβι στο δωμάτιο. Στην αρχή ούτε το είδε. Τη δεύτερη μέρα άρχισε να το φροντίζει.
Κίνητρο για ζωή: η έγνοια για κάτι έξω από σένα.

Πηγή: περιοδιικό “Lifo” 8 Νοεμβρίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/4368#comments
Εικόνα: Χαρακτική: Jules-François-Félix Husson, “Les Chats, histoires, mœurs, observations, anecdotes”, 1869
http://www.flickr.com/photos/23416307@N04/4037761808/in/photostream/

Φόβος. Φόβος παντού…

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα…
Έλενα Ακρίτα

Μπαμ ηκούσθη στον αέρα
Πλην τα βόλια πήγαν πέρα
Και το ζώον το καημένον
Ετινάχθη τρομαγμένον...

Η Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011 ήταν μια ιστορική ημέρα για την πατρίδα μας. Ηταν η Μεγάλη εκείνη Ημέρα κατά την οποία ο ελληνικός λαός εναγωνίως περίμενε από το twitter της κυρίας Εύας Καϊλή να μάθει αν το βράδυ έχει κυβέρνηση ή αν θα τρέχουμε με τις πιτζάμες στον Κάρολο Παπούλια. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές!
Την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011 μπαμ ηκούσθη στον αέρα. Κι όλοι εμείς που το μέλλον μας κρέμεται από τη μούρλα τού κάθε πολιτικού συμβουλάτορα, κάτσαμε μπροστά σε plasma και pc κυνηγώντας ειδήσεις, ψάχνοντας sites, σίγουροι ότι μέχρι το βράδυ θα είχε παραιτηθεί ο άλλος. Τόσο πολύ σίγουροι που ούτε τουαλέτα δεν πήγαμε, όλη μέρα. Φοβόμασταν ότι θα μας πιάσει η παραίτηση πάνω στο κατούρημα και μετά δεν έχει γούστο στο rewind.
«Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, πλην τα βόλια πήγαν πέρα»… Μέχρι το βραδάκι ξαναγυρίσαμε στις κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες. Ο Παπανδρέου άλλα να λέει στους υπουργούς, άλλα στους βουλευτές, ο Σαμαράς να μιλάει στο Kοινοβούλιο με το εγκεφαλικό στην κωλότσεπη, οι αόρατοι και σκοτεινοί συμβουλάτορες να τρίβουν τα χέρια τους κι εμείς; Εμείς να συνειδητοποιούμε ακόμα μια φορά ότι είμαστε «το ζώον το καημένον που ετινάχθη τρομαγμένον».
Κι έπειτα μας μίλησαν για άλλη μια φορά για τον Φόβο. Τον Φόβο που κυβερνά λαούς. Τον Φόβο που κρατάει τους πολίτες υπόδουλους. Τον Φόβο που σκύβει τα κεφάλια και καμπουριάζει τα κορμιά… Σωπάστε! Λουφάξτε! Αλλιώς θα μείνουμε χωρίς μία, αλλιώς θα γυρίσουμε στη δραχμή, αλλιώς θα γίνουμε Βουλγαρία, αλλιώς θα γυρίσουμε στη δεκαετία του ‘60. Σωπάστε, λουφάξτε, μούγκα, κιχ. Ο Φόβος! Το όπλο των ισχυρών. Που σαν «μπαμ ηκούσθη στον αέρα».
Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι οι πολιτικοί μας άνδρες δεν έχουν διαβάσει ποτέ τον «Ρινόκερω» του Ευγένιου Ιονέσκο. Ενα έξοχα αλληγορικό θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Εκεί, σταδιακά, οι κάτοικοι ο ένας μετά τον άλλον από άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται, γίνονται μέλη και μέρη ενός κομφορμιστικού συστήματος, όλοι δούλοι, όλοι υποτελείς μιας κυρίαρχης τάξης πραγμάτων.
Σ’ αυτήν την κοινωνία μόνο ένας μένει όρθιος και μόνος μέχρι τέλους. Ο βασικός ήρωας του έργου, ο Μπερανζέ. Που όταν ακόμα και η σύντροφός του έχει μετατραπεί σε ρινόκερω, εκείνος επιμένει στην ανθρώπινη υπόστασή του:
«Θα πολεμήσω ενάντια σε όλον τον κόσμο! Η καραμπίνα μου, που είναι η καραμπίνα μου;».
(Γυρίζει προς τον τοίχο, όπου φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη):
«Ενάντια σ’ όλον τον κόσμο! Δεν θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια! Θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… Και μέχρι νά΄ ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος. Οχι, δεν θα συνθηκολογήσω! Οχι, δεν θα γίνω σαν και σας»!
Αυτό θέλουν για μας οι κυβερνήτες (που βλέπουμε) και οι συμβουλάτορες (που δεν βλέπουμε). Αυτό: τον Φόβο να κυριαρχεί, να αποφασίζει και –σαν άλλη χούντα– να διατάσσει. Γιατί η χειρότερη δικτατορία είναι ο Φόβος. Ο Φόβος που παραλύει τις μάζες… Ο Φόβος που τις κάνει υπάκουες, πειθήνιες, ανεκτικές.
Μπαμ ηκούσθη στον αέρα… Αλλά ο Ρινόκερως ζει! Για πόσο ακόμα; Για πόσο ακόμα, που να πάρει ο διάολος;

Σημείωση: Το κείμενο αυτό γράφεται Παρασκευή μεσημέρι, άρα πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης.
TA NEA

Πηγή: www.Palmografos.com, 5 Νοεμβρίου 2011
http://www.palmografos.com/permalink/12192.html

Γκραβούρα: http://www.rverdaguer.com/blog/?attachment_id=2283

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι και η προέλαση της ακροδεξιάς

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι και η προέλαση της ακροδεξιάς

Την 28η Οκτωβρίου παρήλασαν σε δρόμο της Αθήνας μέλη της Χρυσής Αυγής. Κανείς δεν τους εμπόδισε, τουναντίον τους επευφήμησαν. Στο τέλος, είχαν το θράσος να καταθέσουν και στεφάνι σε μνημείο πεσόντων, παρουσία ιερέων. Οι ναζί, δηλαδή, “τίμησαν” τα θύματά τους. Κανείς δεν τους εμπόδισε.

Μπλογκ «Against antisemitism – Ενάντια στον αντισημιτισμό», 4 Νοεμβρίου 2011
http://enantiastonantisimitismo.wordpress.com/2011/11/04/bistis-xrisimoi-ilithioi/#comment-227

Χρήσιμοι ηλίθιοι

Θέματα
Χρήσιμοι ηλίθιοι
Νίκος Μπίστης

Θα πρέπει να έχετε παρατηρήσει ότι δεν χρησιμοποιώ βαριές εκφράσεις στα άρθρα μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Πρώτον, γιατί η φράση «χρήσιμοι ηλίθιοι» έχει ενσωματωθεί στην πολιτική ορολογία από τότε που την χρησιμοποίησε ο Λένιν και δεύτερον γιατί μού είναι δύσκολο να περιγράψω με ελαφρύτερους όρους την συμπεριφορά και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Το ΚΚΕ κάτι κατάλαβε, και έστω την τελευταία στιγμή, έκανε πέρα με πλάγια βηματάκια. Του ήταν κομμάτι δύσκολο να μείνει μαζί με την πολιτική και θρησκευτική ακροδεξιά και να αποθεώνει τους «φίλους εφέδρων καταδρομέων» που τόσο συγκίνησαν το συγκεντρωμένο πλήθος και τους παρουσιαστές των καναλιών. (Μόνο ο Αντώνης Αλαφογιώργος της ΝΕΤ υπαινίχθηκε αναλύοντας την ανθρωπογεωγραφία των συγκεντρωμένων –ιδεολογική συγγένεια παρελαυνόντων και χειροκροτούντων.)
Κατά τα άλλα, το ΚΚΕ δέσμιο των αντιφάσεών του, διέγνωσε οργή στρεφόμενη αποκλειστικά κατά των κομμάτων της πλουτοκρατίας και αρνήθηκε να καταδικάσει τα έκτροπα της Θεσσαλονίκης, θεωρώντας τα, όπως είπε, «δευτερεύοντα». Πότε θα αναβαθμιστούν σε πρωτεύοντα, όταν καταλάβουν το Κοινοβούλιο; Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως πήρε όλη την υπόθεση επάνω του. Μέσα στην καλή χαρά, όπου γάμος, τζέρτζελο και μπάχαλο η Βασίλω πρώτη. Πρώτη; Αμ δε. Το χαρακτηριστικό των «χρήσιμων ηλιθίων» είναι ότι δουλεύουν σκληρά και στο τέλος άλλοι κάνουν την πολιτική είσπραξη. Είναι απαραίτητοι για μια φάση, για αυτό είναι και «χρήσιμοι ηλίθιοι», οι απλώς ηλίθιοι δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Και όσο ανυποψίαστοι(;) δουλεύουν το καρκίνωμα της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών εξαπλώνεται και κάνει συνεχείς μεταστάσεις. Όποιος μέχρι χτες δεν καταλάβαινε ότι το χάϊδεμα της τυφλής αγανάκτησης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενίσχυση της ακροδεξιάς, ελπίζω επιτέλους να κατάλαβε. Η ακροδεξιά αντίληψη σηκώνει κεφάλι αξιοποιώντας την ανοησία του ΣΥΡΙΖΑ και την ανοχή και αγραμματοσύνη των ΜΜΕ που εξωραΐζουν τον πολιτικό χουλιγκανισμό αναφερόμενοι σε «αγανακτισμένους πολίτες». Η «ευπρεπής» εκδοχή της, ο Καρατζαφέρης πάει στο σπίτι τού Μεταξά και καταγγέλλει την νέα κατοχή. Η άγρια ματαιώνει (μαζί με τους χρήσιμους ηλίθιους) παρελάσεις, αποθεώνει απόστρατους, τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, στρέφεται με μένος κατά κάθε θεσμού και εκπροσώπου της Πολιτείας. Από όλες τις αντιδράσεις (που φρόντιζαν και όταν αποδοκίμαζαν τα γεγονότα να θωπεύουν την «αγανάκτηση») κράτησα αυτήν του Γιάννη Μπουτάρη. Και για αυτά που είπε και –κυρίως– για την γλώσσα του σώματος που απέπνεε περιφρόνηση και αποφασιστικότητα. Δεν άρχισε τα μισόλογα «έχετε και το δίκιο σας … αλλά όχι και έτσι» Είπε ορθά κοφτά ότι αυτές οι πρακτικές δεν πάνε άλλο και πρέπει να αντιμετωπιστούν. «Φτάνει πια» είπε αγριεμένος.
Επαναλαμβάνω, μπας και το ακούσει κάποιος από τους ελάχιστους εναπομείναντες σοβαρούς στον ΣΥΝ: ιστορικά από αυτές τις καταστάσεις ανομίας ουδέποτε μετά το 1917 ευνοήθηκε η Αριστερά. Πάντα στο τέλος έβγαινε ενισχυμένη η ακροδεξιά και η δεξιά. Και δεν είναι ανάγκη να πρόκειται για ανοιχτή εκτροπή –από τέτοια δεν κινδυνεύει η χώρα μας όσο είναι αγκυρωμένη στην ΕΕ– αρκεί η ιδεολογική, πολιτική και εκλογική της ενίσχυση. Η σοβαρή αντιμετώπιση της αδιέξοδης κυβερνητικής πολιτικής δεν θα γίνει μέσα από ανομολόγητα φαιοκόκκινα μέτωπα. Τέλος, όσοι καλή τη πίστει προπαγανδίζουν την κατεδάφιση, διάλυση, ανατίναξη του πολιτικού συστήματος ώστε να έρθει το πολυπόθητο αλλά αόριστο και αόρατο «καινούργιο», ας σκεφτούν προς στιγμήν ότι υπάρχουν και χειρότερα. Και εικόνες από ένα τέτοιο γκρίζο αύριο βλέπουμε κατά δόσεις τους τελευταίους μήνες. Ξέρω ότι δεν είναι δημοφιλείς αυτές οι απόψεις, ότι πολλοί θα διαγνώσουν υπεράσπιση του χτες. Κάνουν λάθος. Παρ’ ότι δεν είμαι από αυτούς που επιπόλαια ισοπέδωσαν και απαξίωσαν όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, ξέρω καλά ότι αυτή η περίοδος τέλειωσε, και συντεταγμένα η χώρα πρέπει να γυρίσει σελίδα. Συντεταγμένα, όμως, με ένα συνδυασμό συνέχειας και τομών. Με μεταρρυθμίσεις, όχι με άλματα που μπορεί να οδηγήσουν στο κενό.

Πηγή: Protagon.gr, 29 Οκτωβρίου 2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9794
Φωτογραφία: Ted Schwartz

Είναι δύσκολες οι ενηλικιώσεις… (β)

Μεταξύ πανηγυρισμών και πένθους
Γκάζι Καπλάνι

Μετά από κάθε απόφαση των εταίρων στην Ε.Ε. για την Ελλάδα αιωρείται στον αέρα ένα λεξιλόγιο που θυμίζει ποδοσφαιρικούς αγώνες στην καλύτερη περίπτωση και πόλεμους στην χειρότερη. «Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τη νέα συμφωνία» διάβασα σε έναν τίτλο εφημερίδας. «Δεν πανηγυρίζει η κυβέρνηση» έγραφε ένας άλλος. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος για πανηγυρισμούς» λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ένα λεξιλόγιο που κινείται μεταξύ πανηγυρισμών και πένθους. Δεν αιωρείται απλά στον αέρα ως λεξιλόγιο αλλά το βλέπεις και ως κατάσταση που διαγράφεται στις πόζες των πολιτικών. Αναρωτιέμαι: η πολιτική και η δημόσια κουλτούρα σε αυτή την χώρα είναι καταδικασμένες να κινούνται διαρκώς μεταξύ πανηγυρισμού και πένθους; Αυτά αποτελούν τα δυο άκρα μιας συγκινησιακής κατάστασης που έχει παραμερίσει την ορθολογική σκέψη. Μεταξύ πανηγυρισμού και πένθους υπάρχουν και άλλες καταστάσεις, ουσιαστικά και ρήματα όπως: «σκέφτομαι», «περισυλλογή», «ορθολογική προσέγγιση», «υπολογισμός», «αντιρρήσεις», «κριτική», «αμφισβήτηση», «αναμονή» κλπ. κλπ. κλπ. Μεταξύ «πανηγυρισμού» και «πένθους» κινούνται διαρκώς μόνο τα κακομαθημένα παιδιά. Ή όσοι δεν κατάφεραν να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν ποτέ…

Πηγή: μπλογκ «Υπάρχουμε… Συνυπάρχουμε;», 27 Οκτωβρίου 2011
http://gazikapllani.blogspot.com/2011/10/blog-post_27.html

Γιαλαντζί πατριώτες

ΓΝΩΜΕΣ
Γιαλαντζί πατριώτες
Μάκης Βοϊτσίδης

Τι ακριβώς σημαίνει η ευρωπαϊκή επιτήρηση για την Ελλάδα και αν αυτό συνιστά εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων θα το δούμε όταν έρθει η ώρα του. Θα έχουν οι επιτηρητές εξουσία αποφάσεων ή θα ελέγχουν πώς εφαρμόζονται οι αποφάσεις που λαμβάνουν τα νομιμοποιημένα όργανα; Ελληνικά ή ευρωπαϊκά - γιατί προφανώς μας διαφεύγει ότι, ακόμη και την περίοδο των αμέριμνων σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το 65% των αποφάσεων που μας αφορούν λαμβάνονται από ευρωπαϊκά όργανα και μόνο το 35% από ελληνικά. Μέχρι, λοιπόν, να διευκρινιστεί πώς νοείται η επιτήρηση, τα μεγάλα λόγια είναι κάτι χειρότερο από φτώχεια. Είναι φτήνια.
Μπουχτίσαμε σ’ αυτήν τη χώρα από «πατριώτες» που βλέπουν παντού εχθρούς και εθνικούς κινδύνους. Πολιτικές, επιχειρηματικές, δημοσιογραφικές καριέρες στήθηκαν πάνω σε θυελλώδεις ρητορείες για την εθνική αξιοπρέπεια. Αλλά, τελικά, το μόνο που αναμφίβολα αποδεικνύεται είναι ότι περισσότερο από κάθε άλλον την εθνική κυριαρχία την υπονομεύσαμε εμείς οι ίδιοι. Ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα. Εμείς ανεχθήκαμε φαινόμενα διαφθοράς, εμείς συμμετείχαμε στη φοροδιαφυγή, εμείς ξεχαρβαλώσαμε το ασφαλιστικό σύστημα, εμείς καταστρέψαμε το περιβάλλον, εμείς αξιώναμε από τους πολιτικούς να μας κάνουν τα χατίρια, εμείς επιμέναμε να ζούμε χρεωμένοι, εντέλει εμείς φέραμε την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Σήμερα η χώρα είναι απελπιστικά αδύναμη. Και αν τυχόν δε μετείχε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ΟΝΕ, θα ήταν φτερό στον άνεμο.
Πατριωτισμός, λοιπόν, δεν είναι τα ωραία εθνικιστικά λόγια. Πατριωτισμός σημαίνει να εργάζεσαι ώστε η Ελλάδα να γίνει μια αυθεντική ευρωπαϊκή χώρα. Να μην περιμένει να της εγκρίνει δανεικά το Κοινοβούλιο της Σλοβακίας. Να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις χωρίς την υπογραφή της τρόικας. Να αναπτύξει θεσμούς διαφάνειας, να μην αποθεώνει την ανομία, να μην κινδυνεύουν οι πολίτες της να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, να διαχειρίζεται τον πλούτο της με σύνεση, να μπορεί με αξιοπρέπεια να προσελκύσει επενδύσεις. Τίποτε μοναδικό. Απλώς, ό,τι κάνουν όλες οι σοβαρές χώρες στον κόσμο. Μόνο μια τέτοια Ελλάδα μπορεί να είναι διεθνώς σεβαστή.
Και στο κάτω κάτω, συμφωνούμε ότι το πολιτικό σύστημα είναι αναξιόπιστο; Συμφωνούμε ότι η δημόσια διοίκηση έχει διαλυθεί; Τότε γιατί είναι κακό να εγκατασταθεί ένας Γερμανός τεχνοκράτης στο υπουργείο Οικονομικών για να ελέγχει την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού; Και ένας Ολλανδός στο υπουργείο Παιδείας για να ρίχνει μια ματιά πώς γίνονται οι αποσπάσεις; Χειρότερα, αποκλείεται να γίνουν τα πράγματα.

Πηγή: εφημ. «Αγγελιοφόρος» 28 Οκτωβρίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=116430