29.9.11

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου



ALL WRITE
Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου.
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»
Κώστας Βαξεβάνης

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Η εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη «Το κουτί της Πανδώρας» προβάλλεται από τη ΝΕΤ.
Πηγή: περιοδικό “Lifo”, 28 Σεπτεμβρίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/4245#comments

21.9.11

Ο Προφήτης Ιωνάς

Ο Προφήτης Ιωνάς και η Φάλαινα


24 Σεπτεμβρίου. Μνήμη του Προφήτη Ιωνά

Ο Ιωνάς ήταν προφήτης ο οποίος αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.
Έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ., την εποχή του βασιλιά Ιεροβοάμ του Β’. Ο Θεός τον πρόσταξε να πάει στη Νινευή και να πείσει τους αμαρτωλούς κατοίκους της να μετανοήσουν. Ο Ιωνάς όμως δεν υπάκουσε. Μπήκε σ’ ένα καράβι κι αντί να πάει στη Νινευή, τράβηξε για την Θαρσείς. Τότε, από την οργή του Θεού, ξέσπασε τέτοια τρικυμία, που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Ταραγμένοι, πλήρωμα κι επιβάτες, περίμεναν μοιρολατρικά το χαμό τους. Ο καπετάνιος, πάνω στην απελπισία του, πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος φταίει για το κακό που τους βρήκε. Κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που έτσι ομολόγησε το βαρύ παράπτωμά του απέναντι στο Θεό. Τον έριξαν λοιπόν στη θάλασσα, που αμέσως ηρέμησε και τον κατάπιε ένα τεράστιο κήτος.
Τρεις μέρες έμεινε στην κοιλιά του κήτους και στο διάστημα αυτό προσευχόταν ακατάπαυστα στο Θεό, παρακαλώντας να τον συγχωρέσει. Την τρίτη μέρα το κήτος πλησίασε στη στεριά και τον έβγαλε από το στόμα του. Ο Ιωνάς ευχαρίστησε το Θεό που τον συγχώρεσε και πήγε κατόπι στη Νινευή, όπου κήρυξε στους κατοίκους τη μετάνοια και τους έσωσε. Στον Χριστιανισμό, το συμβάν αυτό αποτελεί προεικόνιση της Σταύρωσης και της τριήμερης Ανάστασης του Χριστού.

Πηγή: Βικιπαίδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%82
Ζωγραφική: St-Takla.org Image: Coptic Art: Jonah and the Whale
http://st-takla.org/Full-Free-Coptic-Books/His-Holiness-Pope-Shenouda-III-Books-Online/06-The-Spirituality-of-Fasting/Rohaneyat-Al-Soum__01-CH1-06-Sawm-Al-Omameyeen.html

18.9.11

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να μείνουμε άνθρωποι



EDITORIAL
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να μείνουμε άνθρωποι.

Το καλό παράδειγμα του Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος*

Tην περασμένη εβδομάδα ο Λάνθιμος και ο Ευθύμης Φιλίππου πήραν το Βραβείο Σεναρίου στη Βενετία. Κατάφεραν, δηλαδή, μέσα στο γενικό κλίμα παρακμής να προσηλωθούν στην τέχνη τους, να δουλέψουν και να κατορθώσουν κάτι εξαιρετικό.
Τυχαίνει να ξέρω ότι ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες. Απ’ τον Κυνόδοντα σχεδόν δεν πήραν φράγκο – κακές συμφωνίες πρωτάρηδων. Και οι Άλπεις γυρίστηκαν σε κλίμα άρνησης. Όμως δεν διάλεξαν τη μίρλα, τις καταγγελίες – δεν έχασαν τον χρόνο τους. Αυτή είναι η εποχή μας, σε αυτή την εποχή έπρεπε να δουλέψουν. Αποτέλεσμα: ένας σπάνιος θρίαμβος, την ώρα που η Ελλάδα αυτοκτονεί.
Στις εποχές της μεγάλης κρίσης, οι άνθρωποι στρέφονται (ανάλογα με τον ψυχισμό και την κουλτούρα τους) στην καταστροφή ή στην Τέχνη. Στο μπάχαλο ή στη δημιουργία. Στην εχθροπάθεια ή στον ανθρωπισμό. Το πρώτο είναι εύκολο – η ενστικτώδης κίνηση της μάζας. Το δεύτερο χρειάζεται μεγαλύτερο κόπο, ευθύνη και σχετική μοναξιά.
Δεν κρίνω. Υπάρχουν λόγοι να είναι κάποιος σήμερα μπαχαλάκιας, μνησίκακος, γκρινιάρης. Η κοινωνική ζωή απαξιώθηκε. Όμως θαυμάζω περισσότερο εκείνον που, παρ’ όλα αυτά, ανεβαίνει πίστα. Εκείνον που δεν κολλάει στο καθημερινό τράφικο και κάνει κάτι δημιουργικό και χρήσιμο – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ιδιωτεύει ή αγνοεί τα θέματα της κοινωνίας. Διότι, όπως χόρτασα παρακμή, χόρτασα και αγανάκτηση. Και χρειάζομαι να δω πράγματα να γίνονται (όχι να λέγονται) απ’ όσους έχουν ακόμα μυαλό και χέρι. Πράγματα – όχι ερείπια.
Στην ομίχλη του τώρα, όπου όλοι βρίζουν (πιο δυνατά απ’ όλους: οι on-off προνομιούχοι) και σαν σε όνειρο όλοι τρέχουν μένοντας ακίνητοι, οι ήρωές μου είναι οι σοβαροί, νέοι άνθρωποι, σαν τον Ευθύμη και τον Λάνθιμο. Που λένε λίγα και κάνουν πολλά. Ως εάν δεν αυτοκτονούσε η Ελλάδα. Ως εάν, μετά την τεράστια επιτυχία του Κυνόδοντα, δεν ήταν ακόμα φτωχοί.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια στηρίζεται ολόκληρη σε αυτό το Ως Εάν, το Παρ’ Όλα Αυτά. Και στις τυφλές εποχές, αυτό ξεχωρίζει το φοβισμένο ζώο (δηλαδή το αγριεμένο πλήθος) απ’ τον ελεύθερο άνθρωπο.


*Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι εκδότης του περιοδικού Lifo


Πηγή: περιοδικό “Lifo”, τ. 262, 14 Σεπτεμβρίου 2011
http://www.lifo.gr/mag/columns/4199

10.9.11

Το χάρισμα του αναστοχασμού



Στη μνήμη του Λεωνίδα Κύρκου, που πέθανε στις 28 Αυγούστου 2011. Για να θυμόμαστε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη, σήμερα, αύριο, για πάντα…


Το χάρισμα του αναστοχασμού
Στάθης N. Kαλύβας*


Αντίθετα από αρκετούς πολιτικούς, ο Λεωνίδας Κύρκος αξίζει τις νεκρολογίες που γράφτηκαν για να τον τιμήσουν. Ορθά τονίζονται η αίσθηση της ευθύνης που τον διέκρινε, η διαλλακτικότητα και η μετριοπάθεια με την οποία πολιτεύτηκε και η δηλωμένη αντίθεσή του στην καταστροφική λογική της μετωπικής αντιπαράθεσης, όχι μόνο γιατί παραμένουν αγαθά εν ανεπαρκεία, αλλά και γιατί απετέλεσαν για τον ίδιο μια δύσκολη κατάκτηση, καρπό επίπονης και μακρόχρονης πορείας. Αντίθετα από πολλούς, που προσκολλώνται σε έναν ψευδεπίγραφα νεανικό ρομαντισμό, ο Κύρκος απέδειξε πως είχε ένα σπάνιο χάρισμα: την ικανότητα να αντικρίζει το παρελθόν του κριτικά και να εξελίσσεται, κάτι άλλωστε που δεν του συγχώρησαν ποτέ πολλοί σύντροφοί του, για τους οποίους η λέξη «αναθεώρηση» αποτελεί ύβρη.
Οπως ίσως και άλλοι, η πρώτη έντονη ανάμνησή μου του Κύρκου είναι η προεκλογική του ομιλία το 1981. Ηταν μια απολαυστική επίδειξη ρητορικής, παράδειγμα αυτού που ο ίδιος ονόμαζε «ακτινοβολία». Αναπόφευκτα, είχε το στοιχείο της υπερβολής, πράγμα που επέτρεψε στον Χάρρυ Κλυνν να τον διακωμωδήσει έξυπνα. Είχε όμως μια βαθύτερη ουσία, γιατί ξέφευγε από την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών και δεν απευθυνόταν μόνο στον παραταγμένο στρατό των κομματικών οπαδών της πλατείας, όπως έκαναν οι υπόλοιποι πολιτικοί, αλλά επιχειρούσε να επικοινωνήσει με την κοινωνία.
Δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, ανακάλυψα έναν διαφορετικό Λεωνίδα Κύρκο. Στο πλαίσιο της ερευνητικής μου ενασχόλησης με την ιστορία του Εμφυλίου, διάβασα την έξοχη «Προσωπική Μαρτυρία» του Αναστάση Πεπονή (την οποία και συνιστώ ανεπιφύλακτα). Ο μετέπειτα υπουργός του ΠΑΣΟΚ υπήρξε στα νιάτα του μέλος του ΕΣΑΣ (Εθνικός Σύνδεσμος Ανώτατων Σχολών), μιας μικρής αντιστασιακής οργάνωσης του λεγόμενου αστικού χώρου που συγκέντρωσε στις γραμμές του πολλά νεαρά «φωτισμένα» μυαλά της Αθήνας και που γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο βρέθηκε στο στόχαστρο του ΕΑΜ (στον ΕΣΑΣ ήταν και ο Κίτσος Μαλτέζος που δολοφονήθηκε από το ΕΑΜ). Δεν κατέληγαν, βλέπετε, όλα τα «φωτισμένα» μυαλά στο ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται διάφοροι ανιστόρητοι σήμερα… Ο Πεπονής περιγράφει γλαφυρά τις ζοφερές εκείνες μέρες του ’44 όταν η Αντίσταση μετουσιώθηκε σε έναν αδίστακτο εμφύλιο σπαραγμό, προσφέροντας ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό πορτρέτο του Κύρκου που γνώρισε ως εκπρόσωπο της ΕΠΟΝ τις παραμονές της απελευθέρωσης. Από τις αναμνήσεις του Πεπονή ξεπροβάλλει ένας σκληρός και αλαζόνας νεαρός επαναστάτης που επεδίωκε την πολιτική επιβολή και περιφρονούσε όσους παρέμεναν εκτός ΕΑΜ. Κλείνοντας το βιβλίο αναρωτιόμουν αν ο νεαρός Κύρκος ήταν πράγματι το ίδιο πρόσωπο με τον ώριμο, μειλίχιο Κύρκο.
Την απάντηση στο ερώτημά μου αυτό, την έδωσε ο ίδιος στις 3 Δεκεμβρίου του 2006, σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή», αρθρώνοντας έναν γενναίο και καθαρό λόγο για τη δεκαετία του ’40, εντελώς απαλλαγμένο από τη μυωπία και τους άθλιους συμψηφισμούς των περισσότερων διανοούμενων της Αριστεράς. Τι είπε ο Κύρκος; Πώς όταν ήταν νέος και εντάχθηκε στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν διέθετε την κριτική διάθεση που απέκτησε εκ των υστέρων (καθώς οι νέοι, λόγω ιδιοσυγκρασίας, εύκολα παραδίδονται στους εντυπωσιασμούς). Πώς για τον λόγο αυτό, και ενώ κάποια στιγμή κατάλαβε τι σήμαινε πραγματικά η συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, έκλεισε τα μάτια, πράγμα για το οποίο εξακολουθούσε να αισθάνεται υπεύθυνος, παρά το γεγονός πως τότε δεν είχε καμιά σημαντική επιρροή. Πώς δεν είχε το κουράγιο να δει κατάματα ανθρώπους που στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι, ενώ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά «περιτρίμματα». Πώς τον έπιανε τρόμος όταν σκεφτόταν πως αν νικούσε τότε η επανάσταση του ΚΚΕ, θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, «έναν γελοίο άνθρωπο» («τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν»), υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, υπουργό της Παιδείας τον Στρίγγο και υπουργό Εσωτερικών «τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία». Πως όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Με λίγα λόγια, ο Κύρκος, ένας θανατοποινίτης του Εμφυλίου, δεν δίστασε να δει την αλήθεια κατάματα και να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Τα ίδια, πάνω κάτω, μου είπε και προσωπικά στην εκδήλωση για τη μνήμη του Γρηγόρη Φαράκου όπου έδωσε το «παρών» παρά την κακή κατάσταση της υγείας του. Με ενθάρρυνε μάλιστα να συνεχίσω την έρευνά μου για τον Εμφύλιο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως είχα βρεθεί στο στόχαστρο των «προοδευτικών» ιστοριογραφούντων, με μια κατηγορία που ο ίδιος είχε βιώσει στο πετσί του: της «αναθεώρησης». Αυτή, λοιπόν, θεωρώ ως τη σημαντικότερη παρακαταθήκη του Λεωνίδα Κύρκου: την ικανότητα να αναστοχαζόμαστε κριτικά το παρελθόν μας, αποφεύγοντας τη ναρκισσιστική ροπή που μας σπρώχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και αυτό είναι ένα χάρισμα που έχουμε ανάγκη ως κοινωνία σήμερα περισσότερο από ποτέ.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

Πηγή: εφημερίδα «Η Καθημερινή», 4 Σεπτεμβρίου 2011

5.9.11

Μάκης Βοϊτσίδης: Ένας αληθινός Δημοσιογράφος!



Είναι ελάχιστες οι δημοσιογραφικές πένες που συνδυάζουν τόσο πολύ την κοφτερή λογική και την δριμεία αυτοκριτική. Σπάνια μπορεί κανείς να συναντήσει  πια, στην ελληνική δημοσιογραφική πραγματικότητα, μια προσωπικότητα σαν τον Μάκη Βοϊτσίδη. Πρόεδρος της ΕΣΗΕΜΘ, αρθρογραφεί εδώ και χρόνια στον «Αγγελιοφόρο» της Θεσσαλονίκης και αποτελεί μια πραγματική όαση στους πονηρούς καιρούς που διάγουμε αλλά και στον χώρο των ελληνικών ΜΜΕ. Προσέξτε τα άρθρα του, αξίζουν πραγματικά!



ΓΝΩΜΕΣ
Αντάρτικα στη «Δόμνα»
Μάκης Βοϊτσίδης


Προσπαθώ να βρω τι κοινό έχουν οι γνωστοί μου που περνούν μια βόλτα ή ξημεροβραδιάζονται γύρω από το Λευκό Πύργο. Δεν ξέρω καν αν όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως «αγανακτισμένοι», αλλά, έτσι κι αλλιώς, σημασία δεν έχει τι πιστεύουν οι ίδιοι. Τους προσδιορίζουν εκείνοι που ανέλαβαν να τους εκπροσωπήσουν, έστω και διαβεβαιώνοντας ότι δεν τους εκπροσωπούν. Ομολογώ, δεν τα καταφέρνω. Κάποιοι είναι παιδιά φίλων μου που κάτι σπούδασαν και τώρα μοιράζουν μάταια βιογραφικά. Αισθάνονται επαγγελματικά αποκλεισμένοι και τα βάζουν με τη δική μου γενιά που φόρτωσε τη δική τους με χρέη, γιατί θεώρησε «κεκτημένο» το δικαίωμα στη μεζονέτα, στο εξοχικό, στο 4x4 και στα τετραήμερα shopping therapy στο Λονδίνο. Γελάμε όταν τους διηγούμαι ότι το ‘75 οι πατεράδες τους τραγουδούσαν αντάρτικα στη «Δόμνα». Δυο, τρεις είναι φαρμακοποιοί που αισθάνονται ότι η τρόικα απειλεί το βρέξει, χιονίσει 35% ποσοστό κέρδους τους και νοσταλγούν τα ωραία χρόνια που δεν υπήρχε ηλεκτρονική συνταγογράφηση και η σπατάλη των φαρμάκων περνούσε από τα χέρια τους. Αλλοι δυο, τρεις είναι συνταξιούχοι του ΟΤΕ, πενηντάρηδες, που πήραν γύρω στις 120 χιλιάδες εφάπαξ, αλλά τώρα δε συμφωνούν με τις μειώσεις των συντάξεων. Ενας, δύο είναι εργάτες σε εργοστάσιο, που ξυπνούσαν στις πέντε και επέστρεφαν στο σπίτι σχεδόν νύχτα, δούλεψαν κανονικά ώς τα 65, αλλά βλέπουν να κόβεται και η δική τους σύνταξη, εξίσου με της γειτόνισσάς τους που δούλευε νηπιαγωγός και, με αναρρωτικές επί αναρρωτικών και διακοπές επί διακοπών, είχε ξεχάσει πού βρίσκεται το νηπιαγωγείο. Περιστασιακά, περνούν από την πλατεία κάποιοι αγρότες που διπλοτριπλοζύγιζαν το βαμβάκι για να εισπράττουν επιδοτήσεις και εμφάνιζαν παραμυθένιες ζημιές σε παραμυθένιες καλλιέργειες για να τσεπώσουν αποζημιώσεις. Και κάποιοι που απλώς τους αρέσει η ατμόσφαιρα και κάνουν χάζι παρακολουθώντας τις συζητήσεις και τρώγοντας «μαλλί της γριάς».
Στις πλατείες υπάρχει θυμός και «θυμός», όπως παντού στην ελληνική κοινωνία. Ανθρωποι που αισθάνονται ότι δεν ευθύνονται για το γκρεμοτσάκισμα της οικονομίας και άνθρωποι που παριστάνουν ότι δεν ευθύνονται και κρέμονται από τα χείλη των λαϊκατζήδων της πρωινής τηλεόρασης. Κόσμος που αγωνιά να βγει η χώρα από την κρίση και κόσμος που προτιμά να διαλυθούν τα πάντα, αν είναι να διατηρήσει τα προνόμιά του -έστω και με πληθωριστικό χρήμα. Και σίγουρα υπάρχει κόσμος που τρομάζει βλέποντας το φασισμό όσων μουντζώνουν τη Βουλή. Ακόμη περισσότερο, το φασισμό εκείνων που τους επαινούν, παριστάνοντας τους «προοδευτικούς».

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 12 Ιουνίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=97325




ΓΝΩΜΕΣ
Με αλατοπίπερο
Μάκης Βοϊτσίδης


To «όχι» δε σημαίνει τίποτε όσο δε συνοδεύεται από πρόταση. Ρητά ή σιωπηρά. Λέω «όχι» επειδή θέλω να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν. Ή λέω «όχι» επειδή σκέφτομαι να κάνω κάτι άλλο. Ακόμη και ν’ αυτοκτονήσω.
Κάπου στο τέλος αυτού του σχήματος, βρίσκεται το ελληνικό ψυχογράφημα. Στο δημόσιο διάλογο έχουμε πολλά ηχηρά «όχι» και λίγα ανεπαίσθητα «ναι». Ακόμη χειρότερα έχουμε μισαλλοδοξία. Οποιος λέει «όχι» στο μνημόνιο, θεωρείται «αγωνιστής». Οποιος λέει «ναι», αυθωρεί κατατάσσεται στους «προδότες». Της «εργατικής τάξης» αν η κριτική γίνεται από αριστερά, του «έθνους» εάν η κριτική γίνεται από δεξιά, της «εργατικής τάξης και του έθνους» εάν η κριτική γίνεται από αριστεροδέξια – πράγμα που κατά κανόνα συμβαίνει. Μέσα στο περιβάλλον αυτής της μισαλλοδοξίας που ευλογούν τα ιερατεία του τηλεοπτικού λαϊκισμού, θεωρείται περιττό να ερωτηθούν τα «όχι» τι υπάρχει στη συνέχεια της σκέψης τους.
Αλήθεια, τι υπάρχει; Οποιος και αν ευθύνεται που τα πράγματα έφτασαν ώς εδώ, σίγουρο είναι ότι έφτασαν. Να συζητήσουμε μέρες και νύχτες αν ευθύνονται μόνο τα κόμματα εξουσίας που μοίραζαν το κομματικό κράτος; Αν ευθύνονται και τα μικρά κόμματα που υποστήριζαν τα πιο παράλογα αιτήματα παροχών; Αν ευθύνεται το μέρος της κοινωνίας που μέσα από αυτήν τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος αισθανόταν ότι μετείχε στη νομή της εξουσίας; Να συζητήσουμε. Να βάλουμε κάτω το φαινόμενο των «Αγανακτισμένων» και να δούμε αν τόσο πολλοί «αθώοι» προέκυψαν από παρθενογένεση; Να το βάλουμε. Να αποφασίσουμε ότι «δε χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν πουλάμε», όπως λένε τα πανό στις πλατείες; Να το αποφασίσουμε.
Αλλά προηγουμένως πρέπει ν’ απαντήσουμε σε ακόμη πιο επιτακτικά ερωτήματα. Θα μείνουμε κρεμασμένοι από ένα μοντέλο που, μεταξύ σοβαρού και αστείου, θεωρείται η τελευταία σοβιετική οικονομία στην Ευρώπη; Θα περιορίσουμε το λειτουργικό κόστος του δημόσιου τομέα; Θα πτωχεύσουμε; Θα επιστρέψουμε στη δραχμή; Και αν ναι, τι σημαίνει αυτό για την καθημερινή ζωή; Οχι του «μεγάλου κεφαλαίου» που, άλλωστε, έχει στείλει τις καταθέσεις στις τράπεζες του Λίχτενσταϊν. Αλλά της μεσαίας τάξης που σήμερα πανικοβάλλεται στην ιδέα ότι το βιοτικό επίπεδό της υποβιβάζεται, χωρίς να ξέρει ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κανείς δεν τολμά να περιγράψει, έστω και σε περίγραμμα, πώς φαντάζεται την επόμενη μέρα. Και γι’ αυτό, ακόμη πιο κατάλληλη από την «ανευθυνότητα», είναι η λέξη «υποκρισία». Εστω και με μπόλικο «αγωνιστικό» αλατοπίπερο.

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 17 Ιουνίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=98028




ΓΝΩΜΕΣ
Χοντρός - Λιγνός
Μάκης Βοϊτσίδης


Eάν πράγματι η Κερατέα υπήρξε προπόνηση για το Σύνταγμα, όπως διαβεβαιώνει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, το γνωρίζουν καλύτερα εκείνοι που έχουν ιδέα από επιχειρησιακά σχέδια. Σίγουρα, πάντως, στην Κερατέα αποδείχθηκε, με τρόπο που δεν μπορούσε να γίνει σαφέστερος, ότι στην Ελλάδα δεν αποφασίζουν ούτε η εκτελεστική ούτε η νομοθετική ούτε η δικαστική εξουσία. Αποφασίζουν οι κουκουλοφόροι, οι ομάδες συμφερόντων και οι μόνιμοι θεωρητικοί της δογματικής «προοδευτικότητας».

Ενα έργο, που εξασφάλισε χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, συνοδεύτηκε από μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, εγκρίθηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, πέρασε από τα σαράντα κύματα του δικαστικού ελέγχου και ήταν απαραίτητο για τη μισή Αττική, εντέλει εγκαταλείφθηκε, επειδή τη μία μέρα κάποιοι έσκαβαν τάφρους στο δρόμο, την επομένη κατέστρεφαν μηχανήματα και τη μεθεπομένη παραλίγο να έκαιγαν ζωντανά τα παιδιά ενός αστυνομικού. Το χειρότερο είναι ότι η άνευ όρων παράδοση της Πολιτείας παρουσιάστηκε ως «ανακωχή» και σχεδόν επιτυχία. Το γραφικό, ότι ο μητροπολίτης της περιοχής ευλογούσε τους τραμπούκους. Το καιροσκοπικό, ότι μαζί του συμφωνούσε ο Τσίπρας. Το επικίνδυνο, ότι ο κοινωνικός τσαμπουκάς δικαιολογήθηκε με επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος. Το υποκριτικό, ότι έγινε τόσος λόγος για το περιβάλλον, σε μια περιοχή όπου χτίστηκαν τα μισά αυθαίρετα της Αττικής χωρίς να ενοχληθούν ούτε οι φορείς της περιοχής ούτε οι ευαίσθητοι ακτιβιστές ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση. Και το κωμικό, ότι λέγε, λέγε, κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει κρατική καταστολή. Σαν να λέμε… Χοντρός - Λιγνός στη Λεγεώνα των Ξένων.
Η Κερατέα αποτελεί επιτομή της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Αποτυπώνει τη λατρεία και εντέλει τη δικαίωση της αυθαιρεσίας σε μία χώρα που κινδυνεύει να γίνει μη κυβερνήσιμη. Πέντε άνθρωποι μπορούν να αποκλείουν την είσοδο ενός ξενοδοχείου χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Πενήντα εμποδίζουν τον απόπλου των πλοίων και αποκλείουν τα νησιά του Αιγαίου. Εκατό εισβάλλουν στο μετρό, καταστρέφουν τα μηχανήματα και αξιώνουν κανένας να μην πληρώνει πουθενά. Τριακόσιοι κατασκηνώνουν στη Νομική και ζητούν να νομιμοποιηθούν «εδώ και τώρα» όσοι μετανάστες περνούν τα σύνορα της χώρας. Πεντακόσιοι καίνε το κέντρο της Αθήνας και από πάνω ζητούν τα ρέστα. Η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ αγνοεί τις δικαστικές αποφάσεις, αλλά συνεχίζει να χρηματοδοτείται από τους φορολογουμένους. Και όσοι αναρωτιούνται μήπως κάτι δεν πάει καλά βγαίνουν στην αναφορά απολογούμενοι…

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 1 Ιουλίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=100349




ΓΝΩΜΕΣ
Εξαγωγή παραδείγματος
Μάκης Βοϊτσίδης


Επειδή το «εντιμόμετρο» δεν ανακαλύφθηκε ακόμη, η κριτική για την πολιτική ας γίνεται με όρους πολιτικής. Οχι ηθικής, πολύ περισσότερο πατριωτισμού ή προδοσίας. Το πάνω καφενείο μπορεί να συμφωνεί ότι οι 155 βουλευτές που ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο απέτρεψαν την πτώχευση της χώρας και το κάτω καφενείο να συμπεραίνει ότι οι 155 έκαναν το κακό χειρότερο. Εδώ, όμως, χαράσσεται η γραμμή. Καθετί περισσότερο, πατά πρώτα στο έδαφος της ανευθυνότητας και αμέσως μετά, της μισαλοδοξίας. Από εκεί, ο φασισμός απέχει ένα βήμα.
Η συνταγή δοκιμάστηκε με επιτυχία στα πανεπιστήμια. Μικρές και μικρότερες μειοψηφίες πρώτα αποδίδουν στον εαυτό τους το φωτοστέφανο της «προοδευτικότητας» και μετά επιβάλλουν τους κανόνες τους. Ποια ελεύθερη διακίνηση ιδεών; Υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών στο ελληνικό πανεπιστήμιο; Μπορείς να πεις την άποψή σου χωρίς κίνδυνο να εισβάλουν πενήντα «αγανακτισμένοι» που θα σε βρίσουν, θα σε προπηλακίσουν και ενδεχομένως θα σε χτυπήσουν με καδρόνια; Ο νομπελίστας Τζέιμς Γουότσον, όπως δεκάδες άλλοι, μπορεί να διηγηθεί πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την εμπειρία του με τους κουκουλοφόρους στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Ποιοι ασκούν την πραγματική εξουσία στο ελληνικό πανεπιστήμιο το γνωρίζουν και τα τραπεζάκια στο κυλικείο της Νομικής - και σίγουρα δεν είναι ούτε οι πρυτάνεις ούτε τα πρυτανικά συμβούλια. Οι πρυτάνεις και τα πρυτανικά συμβούλια, όταν δε συμφωνούν με τους πενήντα, «χτίζονται» μέσα στα γραφεία τους.
Αυτό, λοιπόν, που χρόνια εκκολάφθηκε στα πανεπιστήμια, δοκιμάζεται πλέον σε ευρύτερη κλίμακα. Οποιος επικαλείται «αγωνιστικότητα» και «αγανάκτηση», αποκτά και το δικαίωμα να αξιώνει να καεί η Βουλή ή να βιαιοπραγεί σε βάρος βουλευτών. Ποιος είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σ΄ αυτήν την ιστορία μικρή σημασία έχει. Πιθανώς κανένας, αλλά εδώ ισχύει το «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά τ’ όνομα». Και στο ΣΥΡΙΖΑ το όνομα βγήκε το Δεκέμβρη του 2008, όταν οι κουκουλοφόροι έκαιγαν την Αθήνα αλλά ο Αλαβάνος εκστασιαζόταν με τη «μεγαλειώδη εξέγερση των νέων» και από το στόμα των βουλευτών του κόμματος η λέξη «αποδοκιμάζουμε» δεν έβγαινε ούτε με το τσιγκέλι. Τώρα, το «αποδοκιμάζουμε» βγαίνει χωρίς τσιγκέλι, αλλά όταν δεν μπαίνει εκεί η τελεία και αρχίζει το «…όμως αυτός ο κόσμος έχει και τους λόγους του», η μπάλα φεύγει πάνω από τη μάντρα. Στο μεταξύ, ο φασισμός επελαύνει, αλλάζοντας χρώμα, όπως βολεύει στην περίσταση. Και κάποιοι παριστάνουν ότι δεν τον βλέπουν γιατί δεν έχουν καμιά αντίρρηση με το φασισμό. Μόνο με το χρώμα του.

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 6 Ιουλίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=101060




ΓΝΩΜΕΣ
Κατενάτσιο
Μάκης Βοϊτσίδης


Μέσες - άκρες, καταλαβαίνει κανείς γιατί διαμαρτύρονται οι ιδιοκτήτες ταξί. Πρώτον, οι περισσότεροι πλήρωσαν μια περιουσία για την άδεια που τώρα γίνεται αέρας κοπανιστός. Και δεύτερον, συμφώνησαν με τον Ρέππα για μεταβατική περίοδο και τώρα ο Ραγκούσης κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Αλλά ιδιοκτήτης ταξί που να επιμένει ότι τίποτε δεν πρέπει ν’ αλλάξει, δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στους τηλεοπτικούς δέκτες. Και αφού δεν τον ανακάλυψε η τηλεόραση, για να τον περιφέρει από πρωινάδικο της γκρίνιας σε πρωινάδικο της κλάψας, πιθανώς δεν υπάρχει.
Αντίθετα, με τους πρυτάνεις τα πράγματα είναι απλούστερα. Εχουν πεισθεί ότι τίποτε δεν πρέπει ν’ αλλάξει στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ακριβώς γι’ αυτό, δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί τόση προετοιμασία για Ανένδοτους. Για τα συγγράματα που δεν θα διανέμονται δωρεάν; Αυτός, μάλιστα, είναι λόγος. Για τις ταχύρρυθμες σπουδές; Και αυτός, επίσης, μολονότι η ευρωπαϊκή εμπειρία δίνει αρκετά αντεπιχειρήματα. Αλλά τα υπόλοιπα; Γιατί οι πρυτανικές αρχές πρέπει οπωσδήποτε να εκλέγονται μέσα από τις σημερινές διαδικασίες που ενισχύουν τη συναλλαγή με τις φοιτητικές, δηλαδή κομματικές νεολαίες και εν τέλει αποδυναμώνουν το κύρος του θεσμού; Γιατί ο πρύτανης δεν πρέπει να αναδεικνύεται με δημόσια προκήρυξη; Τι είναι δραματικό στην ιδέα να καταργηθούν οι «αιώνιοι φοιτητές»; Γιατί θεωρείται πλήγμα για την παιδεία η κατάργηση περιεφρειακών ιδρυμάτων που όλοι γνωρίζουν ότι δημιουργήθηκαν για να ικανοποιήσουν ανάγκες τοπικής ψηφοθηρίας; Παράλογο είναι να κρίνεται το διδακτικό προσωπικό; Και εν τέλει, γιατί το άσυλο πρέπει να αντιμετωπίζεται ως η «ιερή αγελάδα» της μεταπολίτευσης; Εάν πράγματι οι πανεπιστημιακές αρχές ενδιαφέρονταν να προστατεύσουν το θεσμό του ασύλου, έπρεπε να είχαν και την τόλμη να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, έστω στις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις διάπραξης ποινικών αδικημάτων. Δεν το έκαναν. Φοβήθηκαν μήπως τους πλακώσουν οι κουκουλοφόροι με τα καδρόνια και κρύφτηκαν. Γιατί, λοιπόν, πρέπει η κοινωνία να συνεχίσει να τους εμπιστεύεται;
Εκείνο που ενδεχομένως δεν έχουν συνειδητοποιήσει όσοι πανεπιστημιακοί θεωρούν ότι τους εκφράζει το δογματικό «όχι» των πρυτάνεων, είναι ότι δεν βρισκόμαστε στο ‘78. Δεν υπάρχει περιθώριο για νεφέλες. Πολλά από εκείνα που τότε θεωρούνταν αντιπροτάσεις στο νόμο 815, θεσμοθετήθηκαν μεταγενέστερα, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Οι πρυτάνεις προφανώς έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να προστατεύσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Εάν τους ικανοποιεί αυτό που υπάρχει σήμερα, να το πουν καθαρά. Αν όχι, να καταθέσουν προτάσεις μεταρρύθμισης. Αλλά η διαρκής άρνηση και το κατενάτσιο δεν οδηγούν πουθενά. Μόνο στην ακινησία.

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 8 Ιουλίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=101450




ΓΝΩΜΕΣ
Ωραία, άδεια λόγια
Μάκης Βοϊτσίδης


Κάπως έτσι οι όροι έχασαν το νόημά τους. Στο όνομα του «κοινωνικού κράτους», το δημόσιο χρήμα έγινε φύλλο και φτερό. Στο όνομα της «δημόσιας ωφέλειας» συντηρήσαμε ΔΕΚΟ που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και τώρα δεν ξέρουμε από πού ν’ αρχίσει το μπάλωμα. Στο όνομα του «ρόλου της μητέρας», αποκτήσαμε συνταξιούχους με δεκαπέντε χρόνια εργασίας και κρεμάσαμε το ασφαλιστικό σύστημα. Στο όνομα του «σεβασμού στον αγρότη», γεωργός έφτασε να σημαίνει «εκείνος που περιμένει στο καφενείο τις επιδοτήσεις από τις Βρυξέλλες» και σήμερα ψάχνουμε τι, επιτέλους, παράγει αυτή η χώρα. Στο όνομα της «φοιτητικής συμμετοχής στις διαδικασίες», για να εκλεγείς πρύτανης πρέπει να πάρεις την ευλογία των κομματικών νεολαιών. Και για να κορυφωθεί η στρέβλωση των εννοιών, στο όνομα του «ακαδημαϊκού ασύλου» έγιναν τα πανεπιστήμια οι μοναδικοί χώροι της ελληνικής επικράτειας όπου δεν μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα -αν δεν γουστάρουν οι κουκουλοφόροι, σου ανοίγουν το κεφάλι με τα καδρόνια.
Σήμερα, η άρνηση κάθε αλλαγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κρύβεται πίσω από άλλη μια αθώα έννοια, το «δημόσιο πανεπιστήμιο». Το δημόσιο πανεπιστήμιο υπερασπίζονται οι πρυτάνεις, γι’ αυτό αρνούνται συνολικά το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας. Σε άλλες εποχές, το πρόταγμα έφτανε και περίσσευε ώστε η άρνηση να εξασφαλίσει κοινωνική υποστήριξη. Σήμερα, δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, όσο δεν συνοδεύεται από τις στοιχειώδεις διευκρινίσεις. Και, πρωτίστως, την εξής μία: ποιο ακριβώς δημόσιο πανεπιστήμιο υπερασπίζονται οι πρυτάνεις; Αυτό που έχουμε σήμερα και που με θλίψη διαπιστώνει ο Τσίπρας ότι «δεν θα είναι πια αυτό που γνωρίσαμε;». Εδώ που τα λέμε, το ελληνικό δεν είναι και υπόδειγμα πανεπιστημίου. Και δεν το σώζουν, ούτε οι πολλοί, ευσυνείδητοι άνθρωποι οι οποίοι ακυρώνονται μέσα στη διοικητική δυσλειτουργία, το νεποτισμό, τη βία και την ευνοιοκρατία, ούτε οι σποραδικές διακρίσεις κάποιων σχολών. Το να βρίσκεται ένα γεωλογικό τμήμα κάπου κοντά στην εκατοστή θέση της παγκόσμιας κατάταξης, μπορεί να κρύβει πολλή δουλειά αλλά δεν διαμορφώνει κανόνα.
Εν πάση περιπτώσει, όμως, οι πρυτάνεις κάποτε πρέπει να μιλήσουν καθαρά. Τους αρέσει το πανεπιστήμιο που διοικούν; Αν ναι, ας το μάθουμε και οι υπόλοιποι. Αν όχι, οφείλουν όχι απλώς να κάνουν προτάσεις αλλά και να επαναστατήσουν για να το αλλάξουν. Προς το παρόν, πάντως, και με εξαίρεση κάποια μισόλογα κάποιων συνόδων, φαίνονται βολεμένοι μέσα στο σύστημα και το μόνο που διεκδικούν είναι η ακινησία και περισσότερα κονδύλια.

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 15 Ιουλίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=102585




ΓΝΩΜΕΣ
Παπατζιλίκια
Μάκης Βοϊτσίδης


Εντέλει, ποια ακριβώς είναι η άλλη πρόταση για το ελληνικό χρέος; Η μοντέρνα έκδοση του Σαμουήλ στο Κούγκι. Να απειλήσουμε ότι θα ανατινάξουμε την πυριτιδαποθήκη και θα πάρουμε μαζί μας στην καταστροφή και όσο γίνεται περισσότερους «εχθρούς». Μόνο που αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι παπατζιλίκι. Και, μάλιστα, υψηλού ρίσκου.
Κανένας σοβαρός πολιτικός που έχει την ευθύνη κρίσιμων αποφάσεων, όχι την πολυτέλεια του «λέμε και μια κουβέντα παραπάνω», δεν μπορεί να παίζει με τη φωτιά. Γιατί αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά και η ελληνική πτώχευση αποτελούσε απειροελάχιστη πιθανότητα, οι κατά το λαϊκό τύπο «διεθνείς κερδοσκόποι» και οι «αετονύχηδες των αγορών» δε θα είχαν επενδύσει περιουσίες πάνω της. Γιατί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν είναι αυτονόητη και πουθενά οι ψηφοφόροι δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα να πληρώσουν περισσότερους φόρους για χάρη των Ελλήνων. Γιατί μπορεί η Ευρώπη να βρέθηκε απροετοίμαστη και να μην προβλέπεται σαφής διαδικασία για απομπομπή μιας χώρας από το ευρώ, αλλά εάν η ιστορία ξεχειλώσει, ο τρόπος θα βρεθεί. Και, τέλος πάντων, ας πούμε ότι όλα αυτά τα ρίχνουμε σε μια ζαριά γιατί λαός τζογαδόρων είμαστε και ως αυθεντικοί τζογαδόροι δεν το έχουμε πολύ να παίξουμε στο μπαρμπούτι και το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά ό,τι κάνουμε, ας το κάνουμε χωρίς προσχήματα. Το μπαταξιλίκι είναι μπαταξιλίκι. Ούτε αντίσταση ούτε ηρωισμός ούτε εθνική υπερηφάνεια. Πήξαμε από «ασυμβίβαστους» που μια χαρά έπαιξαν το παιχνίδι της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας, δεν έχουν ιδεολογική επιφύλαξη να συνεχίσουν να ζουν με δανεικά αλλά παριστάνουν ότι αγανακτούν επειδή η χώρα «τελεί υπό κατοχή». Σίγουροι, βεβαίως, ότι κάποιοι άλλοι θ΄ αναλάβουν το βάρος του «συμβιβασμού», οπότε εκείνοι θα συνεχίσουν να παριστάνουν τους «αγωνιστές».
Ξοδέψαμε πολλά χρόνια με συνθήματα ευκολίας αλλά κάποτε πρέπει να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Θέλουμε να μας διαγράψουν τα χρέη; Ναι, αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι και να συνεχίσουν να μας δανείζουν. Θέλουμε και να μας σβήσουν τα χρέη, και να συνεχίσουν να μας δανείζουν; Ωραία αλλά δε γίνεται να μας δώσουν το νέο δάνειο χωρίς προϋποθέσεις για τη διαχείρισή του - γιατί όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει φύλλο και φτερό. Θέλουμε να ρίξουμε την τρόικα στη θάλασσα; Ζηταμε αξιοπρεπώς να φύγει η Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ, όπου κανείς δε μας κρατάει με το ζόρι, και πορευόμαστε μόνοι με βάρκα την ελπίδα. Αλλά με καθαρές λύσεις και χωρίς υποκρισία.

Πηγή: εφημερίδα «Αγγελιοφόρος», 26 Ιουλίου 2011
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=104220

Πηγή φωτογραφίας:
http://taxalia.blogspot.com/2010/05/blog-post_8867.html

Η ευλογία της έλλειψης


Η ευλογία της έλλειψης
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Ευγνωμoνώ τις ελλείψεις μου·
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από ‘κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου,
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο
χωράφι της ζωής,
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει·
Ό,τι μού ΄χει απομείνει
μ΄ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν νά΄ταν υποσχέσεις
για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ΄έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν,
έγινε φίλη καλή·
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο-
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

Συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης»
Καστανιώτης, 2010

Φωτογραφία: Μια λιμνούλα, σε σχήμα καρδιάς, σχηματίζεται πάνω στον αφιλόξενο βράχο!
Μαρπούντα, Σκόπελος, 2011.